Alle inzendingen over openbarsten

Vermoeden begint te schitteren narcissen als paukenslagen, tulpen als vurige tongen oorverdovende lente, Wij roepen de mensen naar plein en tuin, om een zelden geziene bloem te helpen openbarsten, Je zwijgt en kijkt ik smelt tot puur geluk, een seconde tijdeloos altijd april.…

Zo rond het middaguur trof ik haar in de open hand van de vroege lente Rust samen met mij in de glans van mijn ogen in de tint van mijn flanken Ik glimlach en streel in gedachten haar zetel tussen de twijgen We wachten samen op het openbarsten van de knoppen en het ruisen van de zee Ik ken de woeste golven niet zo hoor…

Ik ga de zon zoeken Het kleinste beetje licht Dat door de dikke wolken priemt Openbarstend als een bloem. Ik laat mijn huid verwarmen Mijn geest verlichten. Om vervolgens de wereld aan te kunnen En alle gaten te dichten. Ik ga de zon zoeken En laat de stralen me omarmen.…

tien kilometers breed, inwendige blaar woekert pijn, een zweer moet openbarsten. tien kilometers oorlog voeren. langs de breuklijn binnen en buiten onszelf. door kloven komt er smart eenzaamheid troef. tot een schouderblad een schouderklop krijgt. dan barst het open; liefdevol en zelfs teder…

ik draag wervels van een beest op een eiland dat zichzelf wil verdrinken korte en lange verhalen kraken uit kaken van vloed stuwen beenderen en karkassen uit de zeebuik * zij baart het verleden met dode vleugels terwijl oude eieren openbarsten door regenvlagen de stank, nog gruwelijker dan ik wist schuift voor de wolkenhemel…

ik hoor het lied van knoppen die nu openbarsten vogels die snel uit hun ei verkassen om kleur en geur te voelen van de lente in het land geef mij de hand en dans een nieuw begin van leven winter is voorbij en zomerwarmte hangt op plaatsen die al veel te lang zijn stil gebleven bloesem spruit de bomen uit het groen dolt…

Midwinterbloei Impromptu dissonante Schadevrij afwachten Schandeloos loslaten Yesterday's blues Over the rainbow Unforgettable Loze aspiraties, vloeiend In vertigo bloedt de Kiem die ooit als Eenzame springbalsemien openbarstte Condens wordt rijp Rusteloos ligt de mist op 't weiland Argeloos trekt de zon erover Bizar, zo'n oplosbare…

Wat een mooie zon vandaag, de rimpelingen in het water, de vogels ver en dichtbij, de lente die al openbarst in de tuinen en langs de paden waar niemand loopt en zich toch doorzet, ondanks al ons dwaas vertoon.…

ik zie je in een vergezicht waarin emoties laaien de klokken sneller draaien tot de wereld openbarst jij hield van morgen want vandaag was je teveel je brak geen uren open liet de tijd maar liever heel je kijkt vooruit om niet te voelen waar je staat je zweeft gezichtsloos door de dagen stil en zonder vragen je hebt de strijd…

ik zie je in een vergezicht waarin emoties laaien de klokken sneller draaien tot de wereld openbarst jij hield van morgen want vandaag was je teveel je brak geen uren open liet de tijd maar liever heel je kijkt vooruit om niet te voelen waar je staat je zweeft gezichtsloos door de dagen stil en zonder vragen je hebt de strijd verloren…

Ik wenste dat ik in duizend stukken Openbarstte en verspreid werd Tussen de dode, flikkerende sterren. Haar schreeuw brak open, Ze klemde zich aan mij vast En het vreselijk besef drong in mij Hoe wij lichtjaren verwijderd waren Van wederzijdse hulp en troost.…

- te vallen met onze liploze monden openbarstend op het beton, - waar het leven als een driemaster in stilte uit het beeld schoof, omkaderd zo leek het wel met de meest fijnzinnige krullen ooit in Oost-Indische inkt?…

Daaronder is nog een gevoel, een gevoel van opengescheurd te worden als een perzik in zachte sappigheid die lag te rijpen en uit zichzelf openbarst.…

wolligheid tot lust zij vrijt zich op aan het vertrouwd fantasme dat in haar aders ruist als riet gegeseld door een storm van hunker en verlangen in zachte aanzet wordt het hoogtepunt nog uitgesteld het kamerbreed gevoel gekoesterd dat zij bezingt in zachte klaagzang van genot dat zich verdiept en zwelt tot overrijpe vrucht tenslotte, die openbarst…

Wie houdt niet van een huis vol zonneschijn waar de zon schijnt door de zwaarste gordijnen ieder schaduwhoekje die ze met licht overwint en ons hart, ziel en lichaam ware heling vindt ook de natuur laat ze openbarsten in volle pracht daarvoor werkt zij met sterke stralen en kracht ze brengt vogels in de lente blij aan het zingen laat…

en ‘k breek jou, elke dag tot jij opnieuw oranje bloeit bevlek mijn vingers zoals ik lijvendiep mij graaf in jou nadenkend zweef jij naar mijn lippen afwachtend adem ik jouw geur als ik je mond in glip en openbarst zoet op jouw tong elk stuk van jou smaakt weldra enkel nog als een herinnering en ik wil scherp onthouden wat mijn hand…

populieren en de wilg bezingende dieren hoe spelen ze het ruisend klaar zo heel ver van nu vandaan de lijken willen blijven leven al is het slechts voor even ze blazen mee met de harmonie en geven zo hun rijke zegen ze weten van de botte ironie die God hen heeft meegegeven ze rusten nu in stilte braaf totdat op een dag heel gaaf ze openbarsten…

tot liefde zonder enig geweld, dat lelijkheid afstand neemt van eigen vorm zich vormt in alle schoonheid die al bestond wordt opgeteld, wel of niet vermomd zelfs een uitgebloeide roos in de lijst van neergang van z’n kracht, een inspiratie oproept tot een nieuw meesterwerk het is de eierschaal die door de evolutie en de warme zon openbarst…