Netgedichten

netgedicht (nr. 50.875):

Vragen die geen vragen zijn

Kalm stroomt de rivier, zonder stroomversnelling, zonder
zich af te vragen of de zee nog ver is. Eigenlijk is er enkel de
stille stroming nu, zonder bedenkingen, enkel de zon blinkt
in het water en maakt de mensen die het zien plots blij.

Waarom kunnen wij ook niet het leven leven zoals het komt,
met zijn ups en downs, met zijn kinderstemmen en gejuich, maar
ook de tranen en de pijn, het afscheid en het weerzien, de
ontgoocheling en alle dwaasheid die een mens blijkbaar

moet doormaken om wijs te worden? Wat een mooie zon vandaag,
de rimpelingen in het water, de vogels ver en dichtbij, de lente
die al openbarst in de tuinen en langs de paden waar niemand
loopt en zich toch doorzet, ondanks al ons dwaas vertoon.