Alle inzendingen over perron

veel leed kan ik op de beeldbuis aan mij voorbij zien trekken zonder ook maar een enkele traan te laten maar soms zomaar ergens op een perron bijvoorbeeld wanneer ik een duif op één poot moeizaam zijn kostje bi elkaar zie scharrelen... dan heb ik het weleens moeilijk…

Hoor, de wind waait door de bomen, Ik sta verwachtingsvol op het perron, En duik wat dieper in m’n capuchon, Gelukkig zie ik ginds de trein al komen. Op paardenvoetjes rijdt hij zacht naar mij, Maar dan,... gaat hij met wild geraas voorbij!…

Gekleed in conducteurscostuum van Engels laken een goede indruk voor de spiegel maken, en zachtjes krijsen op het zoveelste perron: 'honnepon, honnepon ...'…

Het perron is nog nat als zij binnenkomt en rondkijkt, om te gaan zitten en hen te observeren met de indruk die zij maakt van trots om wie zij is en heeft en het effect Als zij opstaat naar buiten gaat in haar wijd opbollende jas een geur van Chanel 5 kijkt ze nog eens rond en laat haar natte sporen op de grond…

op het eerste perron loopt een man in looppas met een windzak op z'n rug het is alsof hij zeggen wil hier leef ik van... doch met de wetenschap van dat er treinen zijn vertrokken met de haast van ergens op tijd te moeten zijn blijf ik zitten waar ik zit morgen gaat er weer een trein...…

zwijgend staan we op het perron scheiden hier onze wegen ik kijk naar jouw ogen maar jij kijkt mij niet aan we zouden voor altijd vrienden blijven je wilt nog wat zeggen maar je trein komt aangereden een vluchtige afscheidskus maar ik laat je niet gaan in mijn hart en gedachten ben je voor altijd bij mij gebleven…

daar stonden wij samen op een Amsterdams perron te wachten op de stoptrein naar Amersfoort hij dichter/schilder/violist een vanouds bekende ik de dichter/machinist de nog immer onbekende niet de moed hem aan te spreken want ik herinnerde mij tijdig dat C.Buddingh' ooit eens schreef: "goden stoor je niet" en misschien is het…

mijn brein loopt als een trein spoort ku-toek-ku-toek-ku-toek of spoort niet tsjjjjjjjjj ontspoort of legt het traject af naar een volgend station soms passeer ik dat station stap over of mis de trein blijf steken op een gesloten perron…

onder het water weerspiegelt de hemel - vissen in vogels dagen ploeteren door minachting gegrepen het andere mens lemmerse griffier gaat per koninklijk besluit naar sint nicolaasga er staat een bloem op het perron van forum en hij heet just het trammetje dat naar het eindpunt rijdt - belemmerd en gekaapt…

lege stappen op het perron een schaduw aan de horizon wazig treingeel ergens ver een hemelsblauwe ster het doffe bonken van de trein verstoord zijn mijn gedachten alles is niet meer dan schijn verweven in stille nachten ver weg en toch dichtbij ben jij en de trein rijdt langzaam voorbij denk je nog aan mij mis je mij…

Bij elk perron, waar je soms even stoppen moet kijk dan even terug dat doet je vast even goed want al doe je onderweg, ook vele plaatsen aan je kunt niet altijd in de tijd met iets terug gaan.…

stap in een trein en sta op het perron voor je instapt zoals vele honderduizenden duiven tegen het dak het uitzicht over het water van het Centraal Station terwijl de ponten oversteken over het IJ voorbijgevlogen door nietswetende aalscholvers vraag je je af alles is hetzelfde of alles is elke dag anders en schrijf daar…

we stopten het eindpunt mijn laatste station jij was een schim op het verste perron herkende en zwaaide in kleuren ik kom handen en lippen vochtig en klaar maar het tochtte verleden ook daar we lachten en huilden het jaar van de scheiding die nacht bij elkaar ik ben ontwaakt jou in mijn armen vraag niet naar hoe…

Ik reis in die trein met één voet op het perron waar de vraag rest, hoe.. geketende jongens die gebroken hoofdbrekens dragen zonder zin. Zeg je kinderen dat zonde erg jammer lijkt als ze is begaan.. gevuld met leven gokken, spijkerbroek breien en bezonnenheid .…

Verblind door dromen gaat het échte leven in sneltreinvaart voorbij geen vertraging tijdig, echter tijdloos in gedachten spoort geen wissel verkeerd zelfs de klok tikt gelijk geloof, hoop en liefde wachten onvoorwaardelijk op het perron van de tijd geen spoor wordt gemist, ondanks geloof en hoop in oneindige liefde ....…

Keek ze daarom op dat drukke perron met doffe ogen naar die zwijgzame, vluchtige stoet van onbewogen blikken? Was haar horizon verblind, haar levenswil gedoofd, haar ziel vol melancholie? Sprong ze daarom zo wanhopig haar dood tegemoet?…

Het leven is een treinreis met veel onbekende halten en bij elke halte soms al halverwege maak je even aanstalten als de namen worden omgeroepen om snel uit te stappen want uitstappen zal ooit moeten hou je echt niet tegen is het je eindbestemming een leuke verrassing of een onplezierig oponthoud of is dit perron gewoon het verste wat…

Angstig, verlangend, onzeker stond ik op het perron te wachten op de vrouw van m'n hart. De trein kwam langzaam tot stilstand, door de donkere ruit van de coupe, zag ik een schim Een schim tussen vele anderen, een schim die mijn hart direct herkende.…

De trein dendert het station in in die trein zit jij ik weet niet waar je zit maar je bent onderweg naar mij Raampjes vliegen voorbij ik staar naar de trein ik kan niet wachten tot je weer bij me zal zijn Je stapt uit maar ziet me niet staan vol van verlangen wil ik naar je toe gaan Ik loop over het perron en roep je naam voor me…

Het ergste dat een mens kan overkomen, is nèt de metro missen na het hatelijke DINGDONG schuiven deuren toe, toch zijn er mensen die tussen beide komen - met alle macht houden jongens ze open een mollige dame mazzelt naar binnen een tengere jongen werpt zich iets te laat in de strijd en valt op zijn achterhoofd het perron gilt ervan…

't perron is leeg er kwam geen trein die hier had moeten stoppen. De rozen staan nog steeds in knop zijn klaar om te gaan bloeien misschien is het nog niet te laat om eindelijk te bloeien.…

Heftig zoenend op het drukke station velen lopen langs van en naar het perron Al die drukte gaat aan ons voorbij veilig omsloten is jouw hand in die van mij Vele lieve blikken vliegen over en weer voel de vlinders dansen smaakt het zo naar meer Het moment aangebroken om uit elkaar te gaan gewapend met 'n glimlach loop ik er opgetogen…

Twee vrouwen op het perron hielden me een zak voor met chips hoewel ik juist goed gegeten en geen honger hoor, vond ik de geste leuk en zei: "wat lief!" en pakte er wat schijfjes van En zij zo blij dat ik die zomaar nam!…

Een station in het midden van het land wat sporen links en rechts, een enkel perron gehaaste benen hollen achter de tijd aan en ik, ik wil gewoon even roken.…

niet begrijpend keek ze hem na de volle trein die opnieuw langs het lege perron reed waarom stopte hij niet haar kleinkind kon niet wachten met het vieren van z’n verjaardag bij elke nieuwe trein zwaaide ze maar ze reden allemaal voorbij toen ze de volgende trein persoonlijk wilde tegenhouden reed ze eindelijk mee zo’n kleine 100 meter…

Een trein wacht op hellend vlak, maar hij blijft staan want het perron verdraagt vandaag geen voetstappen. Ik ga maar huiswaarts ergens een dagje zee zien.…

Of zoals Clairette Petrucci in haar jonge jaren, de schone muze van Eduard du Perron, op wie hij smoorverliefd was, maar zij in feite niet op hem. Zij gaf hem dichtwerk van Cocteau, Apollinaire, Jacob en Cendrars. Ze had geschilderd aan een Parijse academie en ze had hem in haar macht.…

Wachtend op een trein die nooit meer komen zal sta ik op een verwoest perron met onder mij een gapend dal te staren naar wat eens de perronklok was de wereld is van god los geraakt komt er dan geen einde aan deze cirkel van geweld waarom heb ik in godsnaam geen heidehutje gekraakt in wat verschillen wij, wat men de mensheid pleegt te noemen…

het was geen stroom van bloed maar meer van uitvallen het leven trok nu het kortste eind de dood leerde me lopen in vervaging van het nieuwe naar onopgemerkt in elders het spel van spelen doordrongen in verse lichaamslijnen op ieder perron onderweg stapten silhouetten op op zoek naar een hoger baken niet in zee…

je zwijgt maar je handen willen de leugen breken die bij je blijft ogen tranen in onvermogen om klaarheid te brengen in stilte die strijdt monologen hebben andere sporen gelopen in vaak passeren zonder te keren wissels zijn niet genomen om elkaar wat tegemoet te komen pas op het laatste station vond ik jou op perron we hebben…