Alle inzendingen over pogen

Alsof wij meegaan in die waan van dat omgekeerde bestaan, waarin zij met een mooi hoedje pogen met ons door het leven te gaan. Ik ben immers nimmer bedrogen met de focus op d'ogen, dus trek dat pak normaal aan!…

Van pogen, dat mijn leven, al mijn zijn ik u uitgeven konde en woorden mij niet kwamen dan "vergeef mijn zonden." Een simpel woord van leniging het enigst, wat ik heb gevonden, waarin mijn ziel uitwenen ging "vergeef mijn zonden."…

vlekken op het deken tevergeefs tracht ze haar tranen weg te vegen en hem die van haar jeugd geniet eeuwig ontevreden duwt hij haar hoofd tussen zijn benen papa alsjeblieft ik kan het niet wanhopig blijft ze pogen nog even flink het is zo over ze slikt en stikt in een wereld vol verdriet…

O, ik weet geen antwoord te verzinnen, poog alleen maar te beminnen...…

het is een wonder met leuke kanten en daar moet ik toch echt iets aan gaan doen want mijn gedachten die weten goed van wanten het begint steeds met een zoen ik had mijn gedachten ook nog iets leuks bevolen 't zit aan de binnenkant van mijn ogen ik heb denk ik, je spiegelbeeld gestolen of, ik blijf het in ieder geval bij elke knipper pogen…

Stelselmatig poog ik concentratie te verheerlijken. Gevoelens beneden het vriespunt, doch hittebestendig. Hijgend hap ik, naar vurig verlangen.…

Ik poog die ster steeds dichterbij te draaien En zie mijzelf dan naar mijzelf staan zwaaien.…

Geen verwachtingen, noch het pogen naar wat dan ook. Dat is geheel uitgeblust, als ware het opgegaan in rook.…

Glinstergloed in mooie ogen Lenteprikkels als ze lacht Spilfiguur in geheime dromen Instantvlinders, nooit gedacht Vrouwenmond die ik wil kussen Proeven van een zilte huid Inktblauwe woorden, en ondertussen sluit ik alle logica uit Twijfelachtig weten dat dit fout is en niet kan Pogen te vergeten, maar blijvend in de ban...…

Veelal vruchteloos is 't pogen Veelal franjeloos het doel Zonder leed geen mededogen Veelal vervelend het gevoel Vaak vertwijfeld in 't gedogen Zeg ik wat 'k veelal veins of voel Zonder vreugd geen ziel bewogen Vaker echter hou 'k mijn smoel…

zij zuchtte terwijl haar armen de bijna botsende luchten weerhielden in flitsend ontladen zij was er altijd als de spanningen hand over hand snel aan het toenemen waren zij kende de irrationele emoties die vrijkomen bij drama’s in chaotische situaties dan worden handen gepakt blikken kortgesloten in een pogen het hijgen…

als dan jouw vingers boterzacht sluipen kruipend hun weg vervolgen, stil jouw stem, het zwijgen klinkt als een bekentenis ik knik en achtervolg de blik uit jou, jouw ogen pogen tot het niets, zeggende dat zwijgen toe stemt ach ik lach en laat jouw vingers grijpen…

ook vannacht weer het grote pogen om te slapen het aan elkaar plakken van stukjes wat ooit is geweest van wat het meest is blijven hangen in verdrongen verlangen en wachten dat alles tot een nieuwe leugen wordt gesmeed geschoeid op een gedroomde leest en al worstelend worden de flarden tot een onsamenhangend geheel geschapen…

Bleekneuzend mager geeft nu ook de spraak de geest terwijl letters nog een laatste druk pogen uit de greep…

Geef me geen vieren voor mijn verzen; behandel met respect wat inspiratie en wat werken voor velen hier toch heeft verwekt, maar geef ze kansen om te spreken, te troosten, licht te zijn of lach, ik weet: het zijn geen meesterwerken wat hier het daglicht even zag maar mens'lijk pogen iets te doen, een beetje zin in woord te leggen, een…

in grijs gebied zonder haken en ogen onze verbazing niet gezien en heel misschien niet gelogen zingt een oud lied door haar starre vreemde pogen telkens weer die holle maar blije lach ik mag, ik mag luisteren met een treurig oor iedere week iets minder totdat ik niets meer hoor…

Ik poog vergeefs een huivering te smoren: april betoont zich wreder dan begroot. Toch eet ik dankbaar mijn genadebrood en ben ik blij dat ik het ochtendgloren weer mag aanschouwen, en de buurthaan horen, en dat ik tot bestaan ben uitverkoren: een ander is zijn hele leven dood.…

Mijn hoop en dichten, hunkeren en pogen gaan nu nog alleen naar jouw wezen uit, dat heel mijn reden van bestaan omsluit. Zal ook ik ware liefde kennen?…

de zon baant zich voor dag en dauw een weg naar een wolkeloze hemel eenden liggen nog diep in hun veren verscholen tussen het riet een meerkoet duikt onafgebroken in het rimpelend water hoe ik deze gewone, aardse beelden in houdbare woorden verzamelen wil hoe zij onzegbaar verborgen blijven mijn schuchter pogen ver te boven…

Hij niest en niest en niest van alles kriebelt in zijn neus betraande ogen staan wat triest zijn oogopslag zo serieus Het zonnetje in huis slaat om in deze tijd met ogen als een sluis waaruit water wordt geleid Toch trekt iets extra aandacht laat mij niet los hoe ik ook poog pakt mijn blik met volle kracht: dat is zijn doorweekte elleboog…

Verdraaide woorden pogen klare beelden te scheppen met verleidelijke contouren, letters zoeken dribbelend een weg om zich te schikken tussen het witte cement, dragende stiltes worden ingelast zodat de zinnen ramen krijgen om het innerlijk te verhelderen, punten twijfelen nog even over hun mannelijkheid maar de vrouw heeft hier beslist…

Het zo vertrouwde dubbel-denken, het zet ons op het spoor, want waar naartoe met als ons pogen en waar toch gààn we voor? We bidden en we werken, ontleden wat er moet, maar leven is creatie en wat het er toe doet als ieder beide dingen eens echt ter harte nam? Dan zal geschieden wat we hopen, dan bloeit de oude stam.…

Ik heb gehuild, gelachen en gevochten Ik lag in warme bermen en in gladde bochten Ik hief het glas, het viel in duizend scherven Ik wist de grijze hemel Toch weer blauw te verven Ben blijven pogen Al verbranden al mijn schepen Ik heb gebaald, gefaald En heb hem vaak geknepen Er was applaus en ik werd heftig uitgefloten Maar als ik ga dan zeg…

de beitel spleet zag scherpte aan vallende scherven steen venijnige bassen zongen in hameren het donker breken van tijd hoge tonen ketsten in lijden hun schepping voorbij jij verafgoodde god in het pogen zijn volmaaktheid te evenaren liet eva herrijzen maar zij was geknakt door die ene fataal brekende klap…

Ieder woord, iedere zin die ik poog te schrijven krijgen een andere betekenis dan vooraf was bedoelt. Blijdschap wordt droefenis, een lach wordt als tranen gevoeld. Ik heb geen verweer Daarom schrijf ik nu dan maar weer over pijn, over zeer. Als een oude zeur sluit ik achter mij de deur.…

Al spoedig werd duidelijk, dat ze ondanks herhaaldelijk pogen veel moeite had met het gedogen. Ze was de verdraagzaamheid zat. Proteststoeten waren er vaak op 't Buitenhof. 't Was van de dollen! Zo 'n optocht gezwind op te rollen werd voor de regering de taak. Geen optocht die zij nog verdroeg! Och, stoethaspels zijn er genoeg.…

billen lag heeft mij toch wel bewogen Verlangend ontvlood mijn mijmerende mond 't wijfelend woord dat geen mens verstond als dat toch eens zou mogen Ik eerde schoonheid nooit gezien hopeloze honger, naar wat misschien ook smeulde in jouw ogen Maar momenten vergaan in eeuwigheid een andere stem, ik was je kwijt nog voor ik iets kon pogen…

Ik zal blijven pogen zoeken naar je lieflijkheid. En zo loop ik traag, Want liep ik hier vandaag te vlug Dan zou je nog vervagen. Dan bleef mijn droom zo log en stug In lengte aller dagen.…

Wat telt is niet de goede wil Maar doorzettingsvermogen Er zit een levensgroot verschil Tussen iets doen en pogen Men neemt zich zo gemakkelijk iets voor En hoopt dat goede wil alleen zal werken Maar wie beseft zich hoe hij 't moet bevechten?…

dit gevecht is niet te winnen steeds weer val ik op mijn snuit elk pogen opnieuw te beginnen vloert me keihard onderuit bierkaaien houden zich vast aan alle neerwaartse spiralen voelen onverminderd nog de last van dwars genomen hinderpalen ze laten nooit los maar bijten zelfs met ruggelingse zinnen een verdraaiing in beleefde feiten nee…