Alle inzendingen over sluipen

het gevoel heb eerbied buig opzij voor mij wil me maar niet bekruipen bij glazen paleizen stenen kastelen zoek ik bang steeds achteringangen om onbemerkt binnen te sluipen uit schaduwen in nissen op priëlen zwijgend langs promenades en stoepen behalve als ik hoog nodig moet zuigen en stangen pissen en poepen…

als dan jouw vingers boterzacht sluipen kruipend hun weg vervolgen, stil jouw stem, het zwijgen klinkt als een bekentenis ik knik en achtervolg de blik uit jou, jouw ogen pogen tot het niets, zeggende dat zwijgen toe stemt ach ik lach en laat jouw vingers grijpen…

nachtzusters zijn de liefste ze sluipen geluidloos binnen op rubberen zolen het hoofdlampje om de nek ze vervangen infusen verbinden wonden trekken bijna pijnloos bloed en fluisteren in je oor ze verzachten koorts en verlichten pijn ze schudden de dekens op en verdwijnen even geluidloos nachtzusters zijn de liefste…

In mijn eigen privé darkroom met rood hartvormige lumières, sluip ik langs mijn luipaardvel tot in mijn bloemenbed. Onder de gevreesde turbokat ligt nu mijn geheim verscholen. Naakt en breekbaar ben ik nu met kleine vreugdes en grote verdrietjes. Zo onzichtbaar, niet doorzichtig als de dag me maakt zo ruw en onontgonnen ben ik nu.…

Ik hoor wanneer de nacht aanbreekt De echo van haar stem langsheen de muren Van deze eenzame slaapruimte sluipen. Als een ingehouden schreeuw vanuit de eeuwige Stilte van haar hemel. In deze uren Die leger zijn dan lucht en zwaarder dan lood Zijn het de onvervulde dromen die tegen me aankruipen Als wilde dieren.…

een vreemde dag die niet de mijne lijkt te zijn het onderwerp ben ik wel maar vreemde woorden en gebeurtenissen sluipen mijn oren binnen op zoek naar herkenning woorden die de mijne waren zijn onherkenbare klanken geworden naast de vraagtekens in mijn hoofd ik hoor ze als toeschouwer door iemand vreemd gezegd en vraag mij af…

Ik voel mij een drenkeling die zich vast klampt in zijn wanhoop aan het wrakhout van herinneringen als een sluipmoordenaar sluip jij telkens mijn leven weer binnen ieder jaar beleef ik weer die strijd om te overleven tranen ze vergezellen mij in mijn slaap zolang mijn mond gesloten blijft -blijft jouw leven voor mij bestaan…

Ik sluimer in en sluip in mijn nachtelijke dromen naar de wortels van het verleden om hen te voeden met de kracht en de liefde van het heden.…

het lijkt nog nacht en het kind weet: ze gaan weer komen de woorden en de schaduwwachters die door de deur naar binnen sluipen een onherstelbare droom vullen met vermommingen en beeld na beeld leugen na eeuwigheid na leugen luid eeuwig in een te klein kasteel van witte lakens, wollen beesten en onderaardse, dichtgestopte…

Als in duistere winternachten padden zich verschuilen en honden angstig huilen, als damp opstijgt uit diepe grachten, hoed u dan als takken kraken en schimmen glijden over daken, denk niet, ach 't is maar een kraai want terwijl je staat te wachten sluipen ze met vereende krachten in je gemoed en je gedachten, de ghostriders in the sky.…

en altijd altijd blijf ik maar denken dat ze iets vertellen die witte wollige wezens die in allerlei vormen licht en luchtvaardig voorbij sluipen zelfs onderwijl nog van gedaante veranderend om mijn gedachten daarmee te stimuleren of te kwellen maar wat ze vertellen ik vraag het aan het kind in mij het zwijgt maar kent wel degelijk…

de altijd dronken tweelingbroer van N kon niet meer op z’n benen staan had zoveel gezopen was weer veel te ver gegaan hem rest alleen nog het kruipen hij kon geen stap meer lopen noem het nu schuivend sluipen N schaamt zich: dat ik daar toch familie van ben niemand die nog op hem let want hij blijft nu voor altijd achteraan in het…

In inktzwart duister sluipen letters nader waar verstand op nul de geest angstvallig negeert spelen flitsen donderend geraakt het spelletje onweer ziek de taal welke woorden vermoord en gedachten verstikt nauw verbonden wankelt de laatste zin schreeuwt het krampachtig uit het houvast verloren…

Alle dagen sluipen nu door de regen, of langs de zon, of in een dichtbewolkte hemel. In de stam van een boom je naam gekrast, In het lied van honderd vogels je naam gehoord. In de dwarse blik van toevallige koeien je ogen gezien. Waarom kijken ze me aan? Weet toch wel dat ik nu zonder je ben en zo verder moet?…

De herfst een beetje crimineel overal een blad te veel verval grijpt om ons heen de esdoorn opulent in vreugde en verdriet een roodborstje dat geluidloos landt begrijpt die herrie niet van groen naar rood tot goudbrokaat dat stil vergaat er sluipen geruchten in mijn tuin van oudsher van her en der verhalen met een happy end lijk…

ergens tussen mei en juni pronkt ze aan de rand van de vijver boven een groot schutblad drie kroonbladeren rechtop drie hangende lippen door een nerf wat opgebold zaden rollen rijp als munten uit een doos ze bloeit uit een wortelstok met de blos van een abrikoos ik sluip in haar kelk zij bewaart de druppel olie voor mijn roestige…

Ik tel mijn uren en sluip uit een huiverende stilte.…

De nacht brengt ons samen We laten ons voeren op vleugels Je ogen fonkelen als parels Wetend dat we elkaar gaan begeren Langzaam sluipen we om elkaar Ademend onze liefdesgeuren Ik plaag je met onweerstaanbaar genot En laat je sluipen totdat je me aanraakt...…

Gekooid gevangen in uren van verwachten verliest de morgen haar eerste adem in het laatste streepje licht waar duister haakt in eenzaamheid schuift de nacht het venster open en sluipen dromen nader zacht toegedekt door een heldere maan omarmd door reeds vermoorde gedachten smoort het donzen kussen de laatste ijle kreten…

boeiend, zo plat op mijn rug op het vierwielig bed tussen mijn ogen en het plafond een fles, een lamp, een fles, een lamp een stem , een fles, een lamp, een fles waarom duurt de gang zolang de lamp bleef achter in de gang ik zie alleen nog de fles er galmt een stem en druppels ze sluipen door de life - line ze druppen me zoet…

terwijl ik in de verte staar naar niemandsland sluip jij nogmaals mijn dromen binnen ik kan je beeltenis niet raken er blijft teveel verborgen omdat de zon zich achter slierten nevelen verschuilt wel hoor ik in zachte bries de klankkleur van je stem met het bekende geruststellende effect waarop mijn gevoel zich met een zucht vertaald…

stad van lange tenen langs jouw buitenwegen sluipen mensen weg met vluchtige, bange benen onvoltooid - de stad grijnst schuw in de dag en hoort niet mijn handgeklap over het aangezicht stad van lange tenen ik wil niet ten ondergaan op de straten van jouw ondoordringbaarheid omarm mij met bomen laat mij zingen voordat…

Doorgebogen berken treuren samen met wilgen over letters in het marmer die vervaagd spreken over zacht rustende geliefden Maar zwaarte omhult ons als een stenen mantel wanneer wij hen zoeken bezwaard sluipen we op loden tenen weg We zoeken jullie wel op je geliefde plaatsen daar vinden we zelf ook meer de rust…

heb de treden gezien de voetstappen uit het verleden weer geteld het bonken en humeurig naar beneden klossen maar ook het stille sluipen als de uren korter bleken en het buiten ongehoord gezellig was het zachte hijgen in de trap bestijgen nacht verschralend in de mond het drama van ontwaken als je geest nog lag te slapen en jij…

eenzame lantarenpaal verlicht schaars het toneel van onvervulde wensen alles buiten het nu schemerig verbergend in donkere onzekerheid groen sluipen ogen rondom hun prooi slaken krolse kreten klaar om hun slachtoffer te ontdoen van laatste hoop er is immers om gevraagd want geen weerstand geboden aan de roep van het duister wat…

wat zal blijven is de diepte wanneer het avondlicht zich verzamelt in opengesneden gedichten want daar zal ik slapen in naakte kleuren, dichter bij het raam en de vrouw die ik ben misschien stuur ik wel een ansichtkaart als ik weer verder moet of te lang aarzel aan het tafelblad waarop de lucht drijft en schaduwen laat sluipen…

spontaan herinneringen over mijn voeten Kikkers springen uit het bad Wat zo gewoon leek staat nu te demonstreren en houdt me wakker Gooit de ruiten in Ik schuil achter de vitrage Schaduwen slaan de trom Ze wonen op straat en verklaren me schuldig Ik ben niet meer veilig voor de strakke gezichten en de twijfel van mijn familie Ze sluipen…

Heel zachtjes rinkelt een zilveren belletje ik waak niet meer ik slaap op tenen sluip ik uit mijn bed over zacht groen mos tussen ruisende bomen op zoek naar het lieflijke geluid steeds dichterbij gloeit een magisch licht stralend en helder beter in zicht tot ik voor de spiegel sta verbaasd kijk naar het beeld het laat mij zien,…

Kleine kinderen kruipen sluipen door het gelukzalig groen nemen de kortste route door de tovertuin. Ik flirt met de zon begraaf mijn hoofd in haar en denk aan helemaal niets.…

spoken uit kelders en spelonken de ijle lucht wordt ouder gesloopt is nu de brug in zijn ogen spiegelt leven een rugzak op zijn rug hij voelt zich niet bedrogen de zombies ruiken bloed hij is een held op sokken vakantie doet hem goed hij heeft niet veel te mokken zijn noodlot mist fortuin in zijn onschuld maakt hij brokken er sluipen…