Alle inzendingen over snavel

zompig waren de hectaren zomers groen en winters kaal waar stads de mensen lonkend rij aan rij nu huizen staan ooit daar lag zijn kolonie waar in bronsgroen vederpak kruiend op de wind gericht hij zijn gedachten droogde kronend zilverig zijn manen kon hij genieten van zijn vangst die uit rijk toen het water nog zijn gehaakte snavel viste…

hoor ze kakelen hun oude vetes weer oprakelen ze snavelen macht krabben aan normen pronken met pracht een glimpje bloot roert diep in de schoot kwijlt al bij voorbaat hormonen ze eisen hun deel van het genetisch geluk willen een vrouwelijk stuk ze kraaien plezier als haar lach hen iets geeft zijn bezig met eigen vertier zij…

De scherpe blik in je ogen Je snavel steekt trots vooruit Je vleugels die de lucht beroeren Beangstigen Constant je oog op de buit Je weet hoe alles hoort te zijn Je draait je cirkels groots Je weet hoe macht een ziel verleidt Verblijd Genade is zo doods Ik kijk je in de ogen Zoek steun bij al jouw kracht Gun mij ook die vleugels…

jouw geel oog moet nog open het volgt de boog van de bal broeierig licht dat een blikveld vult eenmaal ontloken verstart jouw stengel dan wijs je met knikkend hoofd naar de gloed van het oosten moe van woeste snavels en stof ik proef jouw pit in brood je glanst op een rooster droog wentel ik je in een jas van meel en zout je kan…

alles verandert als alles verandert dacht de regelaar van temperaturen in dit voorjaar rupsen piekten keurig vroeger mooi weer tegelijk op pad met de uitloop van hun voer zomereik vers in het blad koolmezen moeten het bezuren bleven seizoensgetrouw wachten tot de dagen lengden zodat snavels zojuist uit het ei vergeefs om rupsjes smeken…

er zaten buizerds langs de weg hun lichte buiken vingen zon, de snavels leken scherper nu ze zacht met bomen spraken het voorjaar had veel kou begraven, maar op de grond viel nog een grauwe waas en waar de autoweg voorbij kwam riepen raven dat vandaag al over was we reden sneller, toen een stormkraai wind verwachtte thuis in de zachte…

De bladeren bewegen traag als de wind even ruist een eenzame zwarte kraai krast schor zijn eigen lied achter de heg loeit een koe als antwoord op een andere met in zijn snavel een worm rent een merel hippend langs Lang staar ik naar de overkant van het beboste dal gehypnotiseerd door een roofvogel die zweeft met de stromen tot hij langzaam…

Misschien verstaat u in welke taal zij zwijgen, en waarover zij kwetteren, als vogels massaal hun snavels tuiten.…

. __________________________________ RARITEITENKABINET Ik heb De diepte in haar blik gezien Ze staarde geen moment naar hare navel Doch zong vol overtuiging met haar snavel A star is born, zo kent men pas S10! ...In 't vreemde rariteitenkabinet Werd zij zelfs buiten de top 10 gezet...…

O lieve generalen, zie mijn snavel op elba. Wandel met mij de parken verbanning en twijfel. Er zijn nachten dat ik opzit als een snavelhondje. Mijn rots is bruin, ge kunt het zien. Mijn oog is het raderwerk van uw uitvindingen: ATOOMBOM! Dank u, heren!…

Vervolgens voor het eten gezorgd voor die smekende, zeurende, zich nooit sluitende snavels waarin wormen eindeloos blijven verdwijnen. En weer medelijden gevoeld met de logge, pluimloze, niet-vliegbare monsters daar beneden in de tuin. Hoe rechtvaardigen zij toch hun bestaan?…

in jouw stem gaat het water traag van lip naar mond, maartgrijs in een ijswitte monoloog je drinkt mij niet maar maant me tot het verdwijnen in mezelf gisteren waren jouw zinnen nog de regen vandaag spreken je woorden zon, de polder leerde je lopen en het Wad bracht jou het tij waar de ganzen snavelen aan je geur de tred van wat komen…

Slechts vijfentwintig centimeter meet zij: een schrander kraalogig kop- je dat zich met een gele snavel accentueert; heeft zij bij mij door haar terugkerende verschijning iets van trouw in mijn ziel geportretteerd. Mijn vriendschap met die merel zingt vrolijk door de tuin.…

En zo veel gele snavels, zo veel stilte viel die middag op het pad. Zou een vleugel bewegen met balsem van water? Een kleine dood klopt in het kind, het is gemaakt om te bewaken. Dit uur. Die tuin een kom. De doodgevlogen vogels in hun doosjes.…

In hoge vierkante eenmanstenten van bamboe en kunstdoek oefenen steltlopers camouflage, verzinnen schoudertentriemen, bereiden schermutselingen, begeven zich in het gebied van de grote waadvogels Na drie dagen en nachten kleppend beraad op het strand getergd door zwevende garnalen en zachtjes scharende krabben, roeien de snavels…

Kleine snavels groeien tot ze zelf vis kunnen vangen. Regendruppels vormen een meer. Rotsen vormen bergen Bergen om te beklimmen Bergen om van af te valllen, vleugels uit te slaan en de wereld te bekijken. Maar boven op die rots, midden in het meer, zal de basis zijn. De haven ver van gevaren. De weg ver van de branden.…

Vanmorgen, net aan uit het ledikant, de ogen nog niet helemaal ontsloten, zag ik wat grijzigs staan met lange poten en gele snavel, aan de vijverrand. Doodstil, de nek gestrekt, klaar om te stoten als een biljarter, voor een losse band. De keu fixerend in de juiste stand om deze carambole niet te verkloten.…

Hoe kom ik van die malle beesten af Rond zeven uur beginnen ze met kwaken Voor mij nog veel te vroeg om te ontwaken Dus wens ik ze spontaan een eendengraf Ze staan dan voor de deur, het zijn er zeven En tikken met hun snavels tegen ’t glas Nou, dat klinkt harder dan een contrabas Je zou ze bijna met arseen vergeven Dat doe je niet, want…

Nobele duiven vliegen voor de vrede Met in hun snavel een maretak. Nobele duiven bepalen voor het heden Hoe wij samenleven onder een hemeldak. Nobele duiven maken nimmer ruzie Met hen die ijveren voor een bestand. Nobele duiven brengen vrede Aan alle burgers van ieder land. Nobele duiven willen welkom heten In hun wereldse duiventil.…

Soms schiet hij uit zijn slungelhouding wakker Zijn slangehals recht als een hamersteel Zijn snavel een wapen. Aldus versteend staat hij een lange wijle, En stoot toe. Statig brengt hij zijn vis Meters ver aan land, laat hem Los, laat hem Spartelen in 't gras.…

toerend in mijn eentje waggelend door hollands waterland zie ik tot de dames ter bekoring die op afstand hen beschouwen hoe ijdel zich woerden protsen in van sloot en plas hun spiegel het eens gekozen lief dan spetterend tot zij nat ten slot het jawoord geeft door haar snavel dan te richten op als lelijke eendjes de verliezers die hij eerst…

Nobele duiven vliegen voor de vrede met in hun snavel een maretak. Nobele duiven bepalen voor het heden hoe wij samenleven onder een hemeldak. Nobele duiven maken nimmer ruzie met hen die ijveren voor een bestand. Nobele duiven brengen vrede aan alle burgers van ieder land. Nobele duiven willen welkom heten in hun wereldse duiventil.…

veelal lila rose onder aan de stengel in wortelrozet bloeit met hemelvaart vaak nog net late lente vertraagde groei nu staat ze in volle bloei kijk en pluk aan de slootkant met mate hou ze wel in stand zijn thans bedreigd als soort op gazon en veld groeigestoord de dunne doosvrucht heet hauw lijkt wel op een suikerboon met zaden dunne snavels…

nazomers positief reisadvies luist’ren naar de natuur is het devies bij zo’n vrolijk stemmende betuiging een verwarmende trek naar het zuiden om drukbezette terrassen te beproeven zonder jassen in volle zon te vertoeven en het carillon op ‘t Vrijthof horen luiden nu de wind uit het oosten hoogtij viert zijn zelfs de meest doorgewinterde snavels…

de nacht voorbij, het duister weggeschoven van slaap nog zwaar de ogen dicht hoor ik gefluit en gekwinkeleer in het prille ochtendlicht van al wat snavels heeft. de radio sprenkelt een ochtend-concert over mijn loom en slaperig lijf. het haasje-over, het strekken en buigen van de noten zetten mij aan op te staan.…

haan componeert ‘n winnend formulier Dorpelingen die dol enthousiast Daan zijn wonder haan bezoeken vinden slechts zijn verengewaad ik heb niets gehoord vannacht jammert een verdrietige Daan de vos verraste hem in z’n slaap Nostra de ziener was wat kippig hij vocht voor wat hij waard was dat was niet erg veel hé, oom Daan snavel…

verander mij in zicht geschapen oogjes toe snavel vol zoethout en de rest zijn veel morgen gezien puntjes komen later in dit verhaal moeder koost nog eenmaal mijn gezicht schoon als toet mondhoek fris in de wind wat men liever vergeet laat maar schoonheid omdat verliezen schoon verliest in de aarde en haar stem in wolken ooit gelooft…

Een vader met kind bij een bruine sloot Wilde eendjes voeren met oud brood Uit een knisperende zak met kruimels gevuld Op een koude zondagochtend in nevelen gehuld De brutaalste eend met harde snavel gebekt Had als eerste gedreven naar hen gekwekt Met stomme verbazing zag hij hoe de kleine koter Zijn vermeende droge brood opat zonder boter…

Vandaag zag ik mijn jeugd terug en aan de achterkant van een grand defilé in een onderbelichte zetting van vensters zonder ruiten liepen vreemde vogels zonder snavels mee.…

op in wind en storm duidelijk is, dat hij ervan geniet alles is kracht en energie wat je ziet op dit moment zal een prooi hem niet bekoren je kan nu zelfs zijn krijsen horen het is geweldig hem te observeren en van zijn kunde en stijl te leren zijn felle ogen hebben mij ontdekt zijn vleugels wijder, zijn nek uitgerekt de kromme scherpe snavel…