Alle inzendingen over snavel

vanaf het prille moment waarop de gevederde zijn lange hals om haar verlangen windt de snavel neervlijt in de welving van haar borsten haar naaktheid toedekt met zijn verentooi wéét zij zijn vermomming zij laat de vogel en wiegt het kind verjaagt de onrust uit zijn ziel haar buik wordt verlangen maar zij wacht tot de man in de…

Zo door de schors in de stam snavelt de specht zich een weg door boom- schors en heel hard hout Tijd om te eten maar bovenal ruimte om zich te nestelen Scherpe snavel en een zeer oprechte stijve staart, met poten waarvan allebei middelste tenen naar voren staan de buitenste naar achteren Leven vaak in bomen Met hun staart als steun-…

De met kaalheid omrande snavels houden binnen een onzichtbare cirkel afstand tot elkaar. Onhoorbaar bevolen vliegen ze op en tegen de lucht tekenen de gevingerde vleugels. De zwerm zwenkt af en keert en komt nog eenmaal per toeval over de plek van de bewonderende blik.…

Resteren vier piepende koppies blind met witgelige snavels wijd open niet bewust van een smartelijk verlies op levensadem en eten hopen.…

Geronnen inkt onttrekt het leven aan de vers gevloeide zinnen Woorden fermenteren in de windsels van hun naam Toch heeft schrijvers scherpe snavel ooit zijn spoor in het voorheen vlakke vel gekerfd En daar voeren vergeten voren nog het vers dat weleer wervelend weerklonk…

zijn roest een eend zwemt en vraagt om wat brood hij klaagt omdat ik niets heb twee witte zwanen glijden weg in late zon zij zoeken warmte de lantaarn spreekt mij toe in woorden van licht maar verdomd het helpt niks Ik spreek tot de vijver die rimpelloos luistert mij zijn stilte leent doch niet antwoordt Daar roept een snavel…

Voor de donkere dag opkomt, het vale licht nog nat van lang - gerekte nachten, verraaien zich in aanjagend geluid, massale zwermen, niet één gelijk, blijven het onvoorspelbare kraaien, verwensen zij zich de morgen toe, met snavels die in het duister zijn geslepen, als heren van een laatste stoet, begroet de kleren waarin het hermetisch…

Kraanvogels met machtige slag, kraanvogels in vliegende vlucht boven Hellas, hoog aan de lucht, de snavels in falanx gericht; drie wiggen in splinterend licht, met het scherp door de zeewind gewet.…

ik vouw schaduwen tot zwarte vogels die ik oplaat zonder hoop ze zweven mijn cel hun snavels pikken gaten in mijn aderen transformeren me tot hel de horse gaat steigeren en de sneeuw verbrandt ik huiver van genot zo maakt de hemel me kapot ik schilder muren met het koppig bloed dat schimmen plet tegen de stenen ze ogen…

hadden ieder een eigen leven veel van hetzelfde hebben ze nu foto’s waarop alles is vastgelegd kinderen vakanties hetzelfde bed de hoeksteen van de samenleving het meest geaccepteerde instituut wij en ons zijn zij geworden hoog in de bomen het trouwe ze komen altijd samen uit hun nest poetsend de huwelijkse veren glimmend steken ze hun snavel…

Brutale donder in zwart en wit Met je krachtige snavel pik je in alles Sloop je wat je slopen wilt Bessen en noten Restjes eten voor de mussen Waarvan je er laatst nog zelf een at En maar schelden tegen de kat Brutale donder met pit Door de openstaande schuifdeur loop je naar binnen En dan weer terug, alsmaar scheldend De honden verbouwereerd…

Zij trekt een jas aan vlerken verdwijnen in mouwen en het laatste zwart zoekt een uitweg ogen als kralen kijken ietwat scheel naar de prachtig felle kleuren en het zachte groen dat wonderwel past bij de kromme snavel rauwe klauwen laten grof grind knarsen als links en rechts ijskoud, haast onbewogen de nieuwe gast begroeten een…

Het park stroomt leeg nu weg van de oranje lantaarns schemer en maanlicht vergeefs de invallende duisternis te lijf gaan Voor het echt gaat duisteren laten eekhoorn en merel nog één keer staart en snavel zien, een afscheid als een toegift het groen van de parkwachter en de blauwige schijn van onze wankele begeerte is het laatste wat…

draaide om geld, bezit en mooie vrouwen kwam ik de pechvogel tegen in mijn nachtmerrie en ik genoot van de weemoed in zijn oogopslag wetend dat ik zelf ook zoals die pechvogel was niet geïnteresseerd in politiek en sportverslaggeving te slim voor het dagelijkse klootjesvolk dat niet meer kon drinken uit de bron de bezielde bron, waar ik mijn snavel…

aangenaam ben helaas geboren zonder vaste woonplaats ook geen naam zeker genieten doe ik wiegend op een tak bewogen door de wind voeding ontvangend van blaadjes ben vol energie gelijk een kind oranje snavel witte kraag lichtgrijze rug en vleugels zwart gekleurde staart mijn vrijheid in deze beeldschone natuur is goud…

door ondoordringbare wouden voor de allerzwakste wezens de sneeuwwitte vogel voor niets terugdeinzend voor niemand wijkend maar altijd ijzersterk op weg naar zijn doel hoe kon hij weten van de zwarte kraaien die hem op de rug met valse kraalogen al zo lang beloerden op één moment van onoplettendheid pikten ze hem met vlijmscherpe snavels…

denk ook ik net als jij na zo gek nog niet dat over en weer missen van dat evenwicht zal ik zwichten, voorop gesproken vrij uit gaan hoofdzaken thuis laten gewoon wat zijn wad lopen tussen meeuwen met gele snavels samen gloeien die ene sigaret delen natte wangen rauw van kou drogen met jouw haren herfstdraden…

Sprankelend lacht het heldere water rimpels het is een nieuwe dag na de geboorte van gisteren de roetaard drukt haar snavel in het riet en verpakt lente in zachte streken, bekt de stengels af en verstopt ze met zicht op vloeiende stroming asfalt fluistert zacht doch danig verhit, zwarte wielen opzij, morgen, morgen, morgen…

natuur zoveel omvattend je zit er in je kijkt er naar alles gaat van zelf buiten je om in Amstelveen helder groen de plas een laagje dun vernis plots hoor ik utto utto utto die ik over het hoofd zag rechte lange oranje snavel licht bruine vlekken oranje nekje hoog rank op stelten meneertje Grutto heel vreemd jij weideling broedt…

Een flitsende snavel, missie voltooid straks worden veren gladgestreken zwijgend: een prater wordt hij nooit.…

lijdzaam op jouw lippen neer die bitter druipen in de diepe lijnen ik vraag me af of daardoor al mijn vlinders stierven in een hoge vlucht gekust nog door de storm die wreed hun vleugels scheurde laat maar liefste laat me maar ik wentel in mijn eigen pijn en kan nu niet de jouwe dragen ik weet het glazen vogels breken snel hun snavels…

mevrouw de leeuw-van schie zei bij ons in de bocht wordt altijd zacht gereden het is ook te ver gezocht een hardrijder die zijn auto verlaat voor midden op de stoep van de straat zoiets ontneemt veel levenslust zij heeft toen logisch voor de moed maar iets gehaald en doorgeslikt want die vogel gaat echt niet gewoon dood met ook zijn snavel…

magnifieke gitzwarte vogel helder oranje snavel zittend boven op het dak bijnaam Vogelijntje zingt een welluidend liedje met alle gemak ieder voorjaar present enorm gemis als ik dit beeldschoon diertje nooit had gekend gun het alle vogeltjes te vliegen luchtruim/bossen duinen kortom schitterende natuur optimaal nagenieten…

Buiten: Een kraai met de snavel op scherp Schiet uit de kale struik Vleugels van roet weren zich door de winter. Jij fluistert...een verzoek Een berekende gok in het lustspel Waarin de kansen kantelen. Ik hijs me uit een sluimer Tot de wervels van je bekken. Mag ik je vezels lenen?…

Ik schrok van jouw laag gekras gitzwart van snavel tot staart Je streek neer op mijn handpalm lichter dan een vers brood luchtiger dan mijn voorarm Was jij de bode van de dood?…

Ze stappen rond op stijve poten pluimage glad gestreken, koppen in de nek, korte snavels qua volume grote bek. Zij pronken met de mooiste veren, geen die hun zangkunst evenaart of aan superioriteit kan tippen. Ik zie hen gretig pikken naar malse prooien in het gras. Ze jatten al wat glanst en bergen dat in bescheten nesten.…

De blonde leeuwen met hun gemelijke koppen, trekken rondom lopen kringen in het losse zand, aleer zij door de brandende hoepels springen - Een koperen pauw draagt in zijn snavel je spiegel - Jij Narcissus die naar haar evenbeeld kijkt Ik: altijd bezig je ongrijpbaarheid te bezweren in het net zo efemere*) van de liefdesdaad…

Bemerk ik de krachtige slag van zijn snavel? Of heb ik alleen maar oog voor het schitterende blauw en oranje-rood, -exotisch mooi- terwijl hij wegsnort laag over het snelstromende water van de Witte Nete, voorgoed?…

Met grote snavel voelde hij zich sterk, onkwetsbaar zelfs bij ‘t haan-de-voorstewerk. Zijn kippen tokten: “doe niet zo gewichtig, er heerst een ziekte hier, dus doe voorzichtig!” Door die bemoeiing werd hij kukelkwaad en schimpte: “fake! da’s domme krielkippraat!”…

(de kopjes buigen links en rechts, ze deinen terug, totdat hun snavels elkaar raken … ) water laat ze kringen maken kleine spatten kristallijn zo lijkt het, waar de zon wil zijn het licht weerkaatst en wind haar druppels vormt in toverachtig licht hoog geheven vangen trage ogen wind, subtiel in de verwachting van dat ene kind geborgen,…