Alle inzendingen over staarde

ik heb de zon gezien als halve maan zij staarde mij al wassend aan kwam snel tot volle glorie toen het verduisteren was gedaan daar, waar draaien kruisen wordt slaat donker toe en projecteert haar beeld in zwart massa breekt het witte licht van jaren geeft duister weet van eindelijk weer schaduw te ervaren…

we staarden door het kleine venster van de tijd ik zag je bleke schaduw je vroeg: hoeveel is alles maar je wachtte niet op een brabbelend woord van mij alles was glashelder toen jij door het kleine venster van de tijd staarde…

Dromerig staarde ze voor zich uit en brabbelde een paar woorden Als je goed luisterde, fantaseerde ze voluit Al kon je het bijna niet horen Stoïcijns staarde ze naar de lucht, droomde kinderlijk verlangend over een prins en een paard Soms ontsnapte er een stille zucht, met haar hoofd achterover hangend en haar haar in een paardenstaart…

zoals we samen naar onze dobbers staarden zwijgzamer dan ooit…

verontwaardigd, naakt en rechtopstaand met een spiegel tussen haar voeten staarde ze naar haar... gespleten persoonlijkheid!…

je leefde later je staarde voor je uit vooruit, naar het leven voor je, maar wil nu omkeren, terug, zoals je vroeger vooruit.-…

vertrouwen is gevallen Het viel zomaar uit mijn mond Stil en verslagen Staarden we naar elkaar…

dat ik over 't weiland staarde mijn wortels stevig in de aarde met in mijn kruin een vogelgaarde sprookjesachtig, als een droom ach was ik maar een boom.…

Een man in het Vlaamse Galmaarden die lang naar dit nieuwsbericht staarde lacht plotseling luid: ‘Leterme, schavuit! Of híj je ontslag wil aanvaarden!’…

Geen rimpel in het water Ik staarde naar de zon In dit heden werd het later Ik wist waar het begon De ogen van deze stad Filterde mij met een doel Je toekomst is een pad Dat je leidt uit dit gevoel…

ik weet nog van het zand en die enorme vlakte van mijn handen rond mijn mond roepend naar een fata morgana waar mensen zwijgend staarden die alles omvattende stilte en de eenzaamheid die mij overviel…

de ruimte werd wit en licht toen ik naar je roerloze gezicht keek je ziel vloog naar de bol van de hemel niemand staarde je na ik bleef achter ontdaan in jouw kleine kamer…

de slagen van zijn hart pulseerden als een pizza na circa tien minuten in een voorverwarmde oven niet zonder wanten aan te pakken daar wist hij alles van tot de stoppen doorsloegen en hij door een onbeslagen venster in volslagen duisternis staarde…

het verwachten afleren is haast onmogelijk zei ik toen mijn hand vingerloos bleef en het ruilen ook niet werd aangeboden ik staarde verder naar het kind in de boom en zong zacht verder over bloei en twijgen…

De deuren staarden me koud en grijs aan door een kleine kier glipte het groen stiekem naar binnen dankbaar voedde ik mijn ogen en hart totdat de deur het met een harde klap ontnam.…

ik weet het niet hij staarde naar het plafond misschien kan ik beter gaan ze knikte dof een deur ging dicht…

Het was alsof het me omhulde de blauwe voile van een maan die ik niet eerder zag ik reikte maar de wind blies ijskristallen uit mijn ogen in het zicht en jij jij staarde winterrozen op het venster van bevroren licht…

ik keek naar mijn schoenen ze staarden terug nietszeggend gingen hun gang ik schaamde me en volgde stap voor stap tot de klap me duizelen deed ik stond voor paal die voelde ik toen ik weer helder keek…

hij sprak niet veel tijdens de wandeling natuur was iets vreemds en zeldzaam hij wist dat een koe een zoogdier was zonder er ooit een te hebben gezien hij wees zoogdier en staarde het beest aan het beest staarde begrepen terug ze hebben een band hij weet zo’n dingen er werd niet gepraat enkel dorst gaf aan dat de rugzak open moest hij nam…

ver je stem hoorde Waar je ’t alleen doden had getracht de eenzaamheid van de ontspoorde Donker en stil regeerde deze nacht gans verloren staarden mijn blikken Van jou had ik toch nooit verwacht dat je mij zomaar kon laten stikken…

Ik bleef verstild achter op de kade en staarde nog lang in de verte alvorens me om te draaien en de mistige avond in te lopen.…

Een kromming van de waarneming, voor wie maar lang genoeg staarde. Land wordt heet onder de voeten, als zelfs de zon een bezoeking is. Maar alleen voor verworpenen buiten begrip van enige kommernis.…

zijn leugen was haar waarheid zijn lachen haar verdriet een onvoltooide liefde meer vroegen zij ook niet haar lichaam zijn genieten haar passie zijn gevaar een onderhuidse hartstocht dreef ze naar elkaar hoe blind zij zich ook staarde hoe weinig hij ook zag zij voelden zich gelukkig al was het maar één dag…

Dag beste mensen, lieve allemaal Ik zal voortaan in mijn sonnetgedichten Mij niet als man of vrouw tot u gaan richten Van nu af aan ben ik zeer mens neutraal Toen ik vanmorgen in de spiegel staarde Wist ik opeens niet wie ik daar ontwaard(d)e…

Dank je zei ik slaperig We staarden elkaar aan Waarom heb je die nu nodig... Ze trok een raar gezicht. Slimme ogen keken me strak aan Als je dat liever hebt... Ik probeerde luchtig te klinken We bespraken de slechte film.…

De grijze nietszeggende lucht staarde me aan De woeste zee, zo sterk, zo fel, zo verbeten Kraaien kraaiend van onrust Vogels zo zonder de blauwe lucht Mijn ogen, dof en droef Starend naar de grijze lucht Turend naar de woeste zee…

In fluisterrijke gedachten ontsproten vlinderde zij bestaan staarde zij golven ving het zilte schuim met broze vingers liet nevelige gedachten gaan stierf duizend nachten in eenzame dood ongenaakbaar gekerfd in naam…

Zij staarden en staarden maar van op de berg, diep bewogen dat was toch hun Meester daar Hij dreef in een wolk naar boven Hij gaf de aarde nog Zijn zegen en Zijn gezicht straalde als de zon Hij wilde in vreugde afscheid nemen waar Zijn leven als kind ooit begon Hij was hen op alle wegen voorgegaan had overal zijn sporen nagelaten Hij…

Staarde in de leegte van veel land dat grijs getuigde van onwijsheid steeds meer een stad waar één een ander hindert in de beweging van de dag er is nog horizon onder een dalende zon soms zichtbaar in de wind met heel veel stof om die hoek in te staren maar ik zal wijzer zijn…

Toch was het beste voor het laatst bewaard: We staarden uren naar de open haard.…