JE LIET MIJ STIKKEN
Donker en stil regeerde deze nacht
gans verloren staarden mijn blikken
Jouw beeld trok met magneetkracht
ik hoorde enkel maar mijn snikken
Wenend omdat je mij verlaten had
en misschien al lang een ander vond
Je liet mij vallen gelijk het herfstblad
in het najaar op doordrenkte grond
Starend in deze stille duistere nacht
leek het of ik van ver je stem hoorde
Waar je ’t alleen doden had getracht
de eenzaamheid van de ontspoorde
Donker en stil regeerde deze nacht
gans verloren staarden mijn blikken
Van jou had ik toch nooit verwacht
dat je mij zomaar kon laten stikken
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl/
Schrijver: Ton Rijkers, 25 juni 2011
Geplaatst in de categorie: ex-liefde
Zo´n achtenveertig jaar geleden heeft dit gespeeld. Waarom zou ik, volgens jou, in de spiegel moeten kijken?
Met respect, maar misschien moet je eens in de spiegel kijken.