Alle inzendingen over toppen

de maan glijdt op de toppen van mijn uitgestrekte vingers naar een hoogtepunt bloost zich geel de hemel in na die rakelingse bevingering en streelt de zwarte stilte zon van de nacht maar zo gehavend dat ze eeuwig ootjes vormt van pijnlijke herinnering…

Die avond trilt de telefoon zet in beweging die al gaande was maar in bedekte termen stikt terwijl de avond op de toppen van opgewarmde afkoeling terrasvolk op zijn bodem heeft vergaat een wereld, wordt de meter weer op nul gezet…

Woorden die aanspoelen Als in een lauwe branding, Niet verwoestend, eerder Verdraagzaam dan agressief, Probeer het levensgevecht Zo eens aan te gaan - Niet op de toppen Van door woede gekleurde Schuimkoppen - Maar met de deining Van andere golven Die je vredig stemmen In de jou gegeven tijd…

Hoewel niet aan zee Leef ik van golven en wind Vanaf toppen Naar de dalen In eeuwige deining Van horizon tot horizon Stromen mijn gedachten En ideeën Langs stranden Onder zon Of stormen Zonder merkbare Verschuiving van vormen.…

langs meren en door wouden gaan dan begrijp je hoe oneindig dit landschap moet zijn wind streelt teder de toppen van de bomen een stroompje valeriaant me rustig en terwijl het maar niet donker wordt benadrukt de koekoek achter mijn rug dat de zon niet zal ondergaan…

De letters in m'n hoofd vlechten zich - twijgen aan een boom tot manden vol met woorden in felle kleuren - rood en bruin zo ook de blaren in de toppen van een kruin ze dwarrelen naar beneden in zinnen vol verhaal en leven…

Weinig wijsheid houdt stand Wanneer zij gaan dwalen Warend in witte sterrenglorie Zwevend over spitse toppen Als sneeuwtoefjes dwarrelen zij neer Zwierend en welig Gaan waar zij willen Zinderend van zaligheid…

Een handgrote Japanse vaas een hulsttak scherpe stekels een kaars nog niet aangestoken een stapeltje kraaknette boeken een uitnodigend vers gebaar bergen drijven op de vaas wolken in de verte wenken hoge toppen sneeuw…

De hoogste toppen zijn het meest beducht voor duizelingwekkend ijle gebakken lucht Neerkijkend op het droevig gestileerde bal een afgegleden zelfbeeld in een niemendal weggesmolten in een koude stromende beek de dichter die als sneeuw voor de zon bezweek…

Ik wed dat Weter Bet het beter weet Als alpinist die d'hoogste toppen deed…

de wind zingt ijl in de statige sparren de toppen deinen mee op het rustige ritme van een eeuwig lied schuchtere vroege vogels zingen het zilver van subtiele lentemuziek in het gewijde ruisen tussen hemelhoog groen…

Ster van vuur Gloeit haar hitte In de diepten Van zijn water Schijnt haar licht Op toppen van golven Sinds het eerste uur Werd zij bedolven Door zijn kracht Dansen aan de hemel Ritmisch door getijden In vervoering gebracht Laat zij zich leiden Tot het nu van later…

Ik liet vanmorgen vroeg mijn hondje uit langs weideweggetjes en lindedreven, waar knoppen groen getuigen van het leven en in de toppen fier een lijster fluit. ‘t Sociale leven is op slot gedaan. De lente trekt zich daar geen loot van aan.…

Pijn van het alleen zijn Laat het respect bloeien voor het samen zijn Pijn diep geworteld Groeit hogere toppen van geluk Pijn van onmacht Maakt macht zo miniem Pijn gehate vriend Met jouw vriendschap, wordt ik een beter mens…

Als de zon zo helder als de zeeën zo groot als een storm zo heftig als kleurig avondrood Als sterren die stralen als de maan in de nacht als rustgevende muziek als zwoele wind zo zacht Als de mooiste rivieren als glinstering van dauw als de toppen van de bergen zo groot is mijn liefde voor jou…

Afgunstig Zie ik de bloesems botten Uit de toppen van hun handen Levenssap Bruist uit hun ogen Vloeit uit hun monden Vult de glazen Geheven Ten afscheid Je was zo'n lekker wijf! Met handenvol Scheppen ze hun vervoering over mijn levenloos lichaam Overladen me Met Judasbloemen…

vlieg langs hoge toppen door de lichte lucht zonder vleugels in gedachtevlucht op de offerbank van dood en leven wordt zonder lijden goed en kwaad gescheiden ik kantel en keer terug naar mijn fysieke entiteit die op zijn rug ontwakend weer pure schoonheid ademt…

Ik kan niet anders dan mezelf verliezen, drijvend op de toppen van golven vol plezier. Ik keur ze met mijn ogen. Geef mij aan de sterkste mee En schiet pijlsnel naar ’t strand. Surfplank van vlees en bloed.…

hou me tegen als ik dreig te vallen ik heb de toppen van de bomen lief en klim van bot naar bot tot ik een nieuwe zomer voel - hoog in mijn uitkijkpost van takken bespeelt een frisse wind mijn huid - een melodie die het verlangen wil verklanken in een zacht ruisen van wat komen zal wat in mij wakker wordt is nu het doel…

Onbedwingbaar klimt het groen tot de toppen van de takken, overal stuwt het nu voort en geen mens kan dit hanteren... Groen en groen en nog eens groen, waarom rijmt dit toch op zoen? Is er liefde achter alles, is er leven overal? O, ik weet geen antwoord te verzinnen, poog alleen maar te beminnen...…

Je hart dat als een getergde vogel tegen de kooi van je ribben slaat, zal ik liefkozen zachter dan het licht de toppen der bomen. Om alles wat mij niet langer lief kan zijn. smeek ik je: lijf mij in. Buiten jou kan ik niet leven.…

heb je lief terwijl je valt en dwarrelt op de herfstwind je groeide lente in de hoogste toppen ontmoette zon en blauw was niet te stoppen kleurde in het eerst prilgroen en zomerde volwassen nu bladeren we tapijt maar in het samen oogsten is godzijdank een nieuwe lente voorbereid…

- in reactie op Wim's snelsonnet - Pak je rust en kom niet met verhalen over waaiers, nauwe stegen en de sprint van groenewegen morgen wachten toppen van besneeuwde kathedralen, dus ren je rot en laat die trappers malen, je moet immers Parijs nog zien te halen!…

Op een wakkere morgen waar klaarte op de toppen ligt herhalen wij de nacht met mond over oor wordt er gefluisterd met een lichtende adem over tedere ongrijpbaarheid en een zachte stilte. Zo rekken we nog even ons en de morgen tot een zichtbaar genoegen en koesteren meermaals de prille ochtendzon.…

licht met de kleur van metaal gevangen in jouw ogen vonken spatten over hoog in de kale toppen van de bomen fluistert jouw stem ik waai mee met de woorden vurige handen ontdekken verse sneeuw zacht en zoet het proeft naar bijna voorgoed…

Op de bodem van het bestaan De lichaamstaal die spreekt Zingend en jubelend De realiteit verbleekt Alleen nog maar willen dansen Op de toppen van genot In trance geraakt Gestopt Explosie van gevoel…

De oostenwind verleidt het zaad, de nacht waakt over gesloten knoppen en jij, het landschap van schoonheid strekt zich uit over verlangende toppen. Teder kroon je mij met je lenteadem, dicht je ons blad tot het inkt langs ontwakende nerven vloeit. Het is je scharlaken kelk waar mijn bewondering naar groeit.…

De schaduw, achter de toppen vingers en het klappen van de zweep ik wil niet meer maar de verslaving trekt van leer.…

Als ik de wind in de bergen hoor, naar de toppen kijk van die landpuisten, weet ik: de aarde leeft. Ook op een begraafplaats zweeft de dood over een akker vol levend wezen. Lopend door het leven is God om mij heen. In de bergen of op de dodenakker Hij is er altijd en eeuwig.…

ik zag je wit met donker in bewegen jij die vroeger met perfecte vormen alle kleuren straalde in je jeugd de hoogste toppen uit het leven haalde nu ben je bijna transparant en schaduw jij het leven nog even en de wind neemt je zo mee wat blijft heb jij ons al gegeven…