Alle inzendingen over veder

vederlicht is het veder vederlicht een vederlichte bevalling dit gedicht…

een blauwe veder dobbert op ruggen van inktzwarte golven, en bloedkoraal onder woeste baren bedolven.…

Op mijn schouder Zat mijn vader Hij werd zwaarder Telkens zwaarder Tot hij bezweek Door het gewicht Nu is hij terug Maar veder-licht…

Groot Synoniemenleed! Schrijver Jan Siebelink Knielt op violenbed (Zie zijn roman) Dat is nu iets waar het Instrumentarium Van een salonorkest Niet tegen kan…

Weg met de Middenstand! Hendrik VII Greep naar zijn zwaard En sloeg wild in het rond Kliefde toen achteloos 417 Bakkers en kooplieden. (Vrij ongezond)…

Ze komt jouw leven binnengevlogen ineens, plots als een eenvoudig gegeven zo fraai, zo mooi zo liefdevol en zo teder zo licht, lichtgevend en lichtbrengend verdwijnt ook weer als een veder.…

Elke keer moest ik wenen, heimelijk verliefd op Witte Veder. --------------------------------- uit: 'Vallende Mannen', 2011.…

1 Abrikozen avondlicht glijdt met een licht penseel langs het windberoerde canvas der bladeren. 2 Inktspattend valt duisternis op het gazon; het vederen maanlicht schrijft de dag teneinde.…

Een wonder zo teder en klein Vragend om jullie handen die haar bodem zullen zijn Doch, het bereik van haar invloed Is als de veder die het water kringen doet Veel warmte gewenst die zal vloeien Door jullie lichaam als zij jullie zal boeien.....…

met jou in het leven wil ik veder gaan.…

Groot klein geheim eng erotisch kwelling pijn streling van zacht zijden handen belanden in donker schemer ochtendlicht draaglast en kracht -delicaat balans- ontlaadt in daglicht als dans van veder.…

Vandaag weer onderzoeken alles, weer opnieuw Een nieuw knobbeltje, ongewenst maar aanwezig Opnieuw de angst en onzekerheid weer die onmetelijk zware strijd Waarom, en hoe nu veder Red ik het weer ? of is deze strijd te zwaar Onbeantwoorde vragen, wist ik de antwoorden maar…

ik kleed me uit maar voel me geen veder lichter ik dans ik dans door de waan van alle dag die van pijn en verdriet vooral verdriet ik dans ik dans door de zee van alle dag laat mijn vragen varen koester alleen wat is en dans dans door de dag die eindelijk lente wordt…

wazig mijn verlangen met oeverloze spijt als parelende tranen die jij voor mij ooit liet aanvaard mijn broze handen zacht troostend gestreel jou rakend als een veder teder als een lied in gefluister van woorden een kus naar jou toe na morgen is vandaag een dag zonder verdriet…

hoe volkomen teder glijdt haar vinger als een lichte veder langs mijn slapen laat mij maar nimmer meer ontwaken uit de onderwerping: roes van overgave zij is geen onbeholpen snelheidsovertreder waarin mijn derving struikelt over liefdegave in dit deinend schoon omvattende bos waarin ik simpel kan verdwalen door eigen wil en wens…

in spin, de bocht gaat in en spring draai het touw stevig rond dubbele zwiep voeten veren licht als veders van de grond uit spuit, de bocht gaat uit rennen, draaien, keren dubbele zwiep en luchtig passeren touw als arcadeboog in voorjaarsvlucht gezien met mijn eksteroog…

Waar de dichters sneuvelen Verdroogd schreeuwend de pen Krult het onbeschreven blad In tijdloos durend witte stilte Dan is daar de oorsprong Die zich verontwaardigt profileert In razernij en zoet gezang Ontrukt hij de vlerk een veder Toomloos is zijn gedender Niet aflatend de stroom Braakt gewraakte zinnen Geboren is het schrift…

veel lichter als veder dwarrelend in blauwe lucht een losgekomen pluisje geniet van zweven speurt naar goede aarde op zijn eenzame vlucht door speelse wind wat verder afgedreven... strandt op rotsgrond in de luwte het voelt meteen, dit is niet mijn thuis beseft zijn lot, maakt een kruis mijn leven is sterven op het zwarte gruis...!…

Wij willen niet sterven tussen verdorde herfstbladeren maar in de zomer dansen tussen duiven op het plein ons lied zingen wij willen niet de vruchten eten die onder de boom liggen te rotten wel willen wij 's nachts bij open raam in zwoele magnoliakamers gedichten schrijven met blauwe veders…

Heimelijk kwam het kleine vergeten, het maakte haar soms boos, even niet meer weten, een mens, zo veder broos. Dagen gaan nu zonder weten heen, in stilte, akelig duister, gekomen is het machtige vergeten, vervlogen zijn haar levenslust en luister.…

het onkruid vermolmt; de pisseblom waait van veders naar dons en den paarse vervliegt in veneinig geprik vanonder ruige maai komt nog als geborgen groen het hooi in feromonen asem op; verdroogde druppeltellers begraven in boeket langs onvermijdelijke bloei vergroeit onvergankelijk klam het weinige blije weerzien van beklemmende liefdes…

Er tatert een monstertje op los de parkiet tjiept treurig tjiep zijn vederen vallen langzaam uit de poes luilekkert in de zetel Wachten of de pilletjes gaan werken een Nieuwjaarsdag om tegenop te zien handen schudden, kussen geven uitspreken van onbegrijpelijke wensen Denken aan iemand van vroeger, die meer en meer uit louter herinnering…

Vandaag is de dag dat jij in eeuwigheid zal zwijgen al had jouw mantel je al verlaten en kreeg de nieuwe kou al vat op jou jouw gekrijs is nu onhoorbaar al zullen de klanken van je stem zich voort blijven dragen in een herinnering van gelukkiger jaren jouw sterven prijst het leven dat je droeg en ik zal je veders bewaren tot de tijd…

Wandelend door een boomgaarden wereld vroeg ik een vogel een vederen woord een zingend woord een zonlicht woord smeekte ik een vogel een woord mij ten dienste een vliegwoord een vangbal een boemerang Maar toen ik droomde dat mijn wens zich vervulde verschool ik mij om het te breken om te zien wat er in zou zijn: een nest jonge vogels of schaduw…

een vogelscherm is ruisend afgedreven nu de winterkoude is ingetreden naar de zon de warmtebron van leven de huilende vragen van het kind meegedragen door de wind tot aan de einder de rood gouden gloed ‘t water stroomt de avond zingt tussen onze vingers de veder in onze hand de vlammende mantels van papavers wij willen…

de deur van kunst staat open en ik ben naar binnen gelopen en wandel nieuwsgierig door de kamers en lange gangen met imponerende doeken en in leer gebonden boeken op de tafel van wortelnoothout ligt een witte veder ik hoor het ruisen van mijn bloed warm en zoet dat als een rivier door woorden stroomt klei in hand van de…

En van heel ver hoor ik de echo van jouw stem, als een veder zo licht alsof je vlak bij me bent en bijna aan kan raken. Zodat we in stilte geliefden zijn en liefde in stilte maken. En als die liefde dan jubelend komt en de wereld en al zijn geluiden verstomd dan zal jouw naam op mijn lippen zijn een eeuwigdurend en diep refrein.…

ik blijf achter keer mij om ben mijn eigen poortwachter uit nood geboren het was niet aan mij te zeggen kom blijf nog even ik had haar bij voorbaat al verloren zij kwam zo plots in mijn beeldentuin van zoete kersen een zachte stengel met een vederen pluim en groeide in mijn leven bloeide haast ongeremd tot kostbaar zielengoud…

Witte vredesduiven, vleugel veders wuiven op vreugde melodieën, in een maat van drieën. Beschrijven banen in het luchtruim. Zwaaien tot ziens, drijven in hun vlucht schuin, om weer bij te draaien. Komen uiteindelijk onvermijdelijk terug in dienst, dat is het fraaie.…

Opgenomen rustgevoel met gesloten ogen of lichte veders mijn hersenen masseren roep het zelfs soms op en kan waarderen hoe heerlijk alles is in liefde te geloven het groen nog groener is als ik zou wensen bloemen zien te kleuren in hun kleur zwemen dennen in het bos hun zachte geur de paden dragen zonlicht zonder mensen als ik mij laat…