Alle inzendingen over veder

Van zonglans,sneeuwdans, wind en weder Mis ik de vlucht, de losse veder, Het luide lied; Ach, wat tot tranen roert, 't onschuldige Dier nooit verzochte godsgeduldige, Het siert mij niet.…

Het zuidenwindje suist door zwarte twijgen, En kust het slapend dons der zangers teder, - De zilvren bomen wiegen heen en weder, En doen hun schaduw met hen mede nijgen, - Een stille zwoelte komt uit de akkers stijgen Een koele stilte daalt op donzen veder, - De zilvren nacht-zon sprenkelt dromen neder, En lacht van liefde in eeuwig-lachend…

– Als sneeuw op aarde en vederig wolkje in ’t blauw. En rood was de andre als ’t vlammend hart der vrouw.…

En onbewust bemint hem 't meer en streelt zijn blanke veder, en klatert zacht en spiegelt hem zo teer zijn beeltnis weder.…

En blank en blauw van veder, strijkt, zwenkend in een zonnestraal, een vlucht van duiven neder. Op koorn- en tarweland ligt daar, teloor gevallen, tussen de stoppels, meenge graanvolle aar tot voer voor duif en mussen. Arm volk, dat van geen zaaien weet, ga, oogst nu langs de voren.…

Der Godheid toorn is een geducht onweder, Waarvoor wij allen beven moeten, schoon Er velen zijn die nimmer als een veder Bewogen op der wereld wind, die teder Nooit, neen, vals-fors tiert om de hoogste ceder. Maar al wie rein blijft, krijgt op 't eind een kroon.…

De rozen strooien blanke blaadjes neder, En 't geiteblad houdt roos en rots omvat: De rots van klimop pronkt met geiteblad, Dat, uitgeschoten als een slanke veder, Zich losser plooide, breder steeds en breder, Tot het de blauwe verte in de armen had: De woudduif koert...…

In 't wijd gedachteloze ruim der nacht Ligt er mijn ziel als een te blazen veder, Die, opgenomen, kwam op de aarde weder Na 'n winde-vaart gevallen schommel-zacht. Gelijk met donzen pluizen gans omzwacht, In molge schaûw ter rust gelaten neder, Schouwt zij in 't aanzichtloze en volgt het teder Geadem van 't gekamerte der nacht.…

Rouwzwart is het veder- kleed van deze intelligente gravers met de dood begaan; die slechts middels de verganke- lijkheid van het leven kunnen bestaan.…

steekproef één die met de meest geknede doorsneepoëet herkenbaar aan paranoia acuut ontstaan tijdens samenzwering van tal van vrouwen langs wegen in woestijnen slank vet breed aan het lijnen groupies gister nog hijgend aan de rampetamp hij nam ze lief en teder diep en vol zelfvertrouwen tijdelijk getrouw zijn roeping licht met zijn pen als veder…

Geen ééntje valt er uit Of toont me kop of veder. Doch langer niet, o boom, Verdraagt gij al dat leven. Gij schiet uit uwe droom En al uw bladjes beven. Gij schuddebolt... en... schuift! Al schreien en al schreeuwen, Neer uit uwe kruine, stuift Een dikke duizend spreeuwen.…

Kònden zij het blauw bevolken Met hun beeldende gezichten, Tuinen zouden door de wolken, In een teelt van rozen, lichten; Ieders ander land ging gloren In een glans van zomerweders, En zijzelven, nieuwgeboren, Zweefden op ontploken veders.…

Laat mij dragen, veder-licht, door de vleugels van het leven het geboorterecht dat ieder werd gegeven.…

Plots valt de vracht der vederen zacht, zacht naar achteren bijénen, en als in rouw gaat nu de pauw stil op zijn schubbige tenen, naar 't grote hok met haan en klok, zijn parmantige woning, en 't is alsof de ganse hof treurt om een dode koning.…

Hoog over de lege tuinen staat het, zuiver afgerond, met zijn vederige kruinen op tegen de avondstond, met zijn neergebogen takken, met zijn twijgen, teer en sterk en volledig, op de zwakke weerglans in 't namiddagzwerk.…

Het zwelt, het stijgt; dan wordt het fijn en teder en kaatst als zeepbel op een effen plas; het zweeft, zo licht als een verwaaide veder, over het donker gras. ’t Is het uur dat levens- en liefdedronken, de aarde het hart heeft ener jongen bruid, en nachtegaal in bottende eikenstronken voor ’t eerst van liefde fluit.…

Misdeeld van lijf, van geest beroofd, Zo schetst gij hen in iedre bondel: Hen, 't volk de harpe waard van Vondel, Hen, 't volk de veder waard van Hooft! Ik zoek vergeefs naar één gerechte, Van Irving af tot Willis toe, Die aan hun deugd zijn zegel hechte, Die Stuivesand geen onrecht doe, Die Evertsen een eerkrans vlechte!…

Ik kan staren en al uw licht vergaren, ik kan liggen neder, 'n geblazen veder, hijgend, hijgend om u, ik kan mij wassen diep in plassen, ik kan hoog opdrinken uw hoog uitblinken, uw vlammen luw. Een rode roos staat voor mijn slaap zie hoe somber, bloed in mijn slaap, een droom als amber, in rode zeedroom, ik blanker kaap.…

De bloemen stonden, Trossen en kelken, Schommelend en wiegend, Pralend en teder, Terwijl Hij, kijkend, kwam; De duinrand waasde Leeuweriken schoten - Paarlen van klank en Vederen van vreugde - Door de zonnestralen Boven Zijn hoofd.…

Fluweelzacht en liefdevol raken vingertoppen nog even het lichaam van ochtendgloren waar een serene romantiek heerst in het diepste van haar kloppend hart die mij in ademloze vervoering brengt O Veder-licht, draag mij mee op jouw vleugels van het leven dat ieder wordt gegeven.…

En toen de knaap ontwaakte in 't morgenlicht, Schreef met die veder hij zijn eerst gedicht Dat klonk zo zoet, 't leek wel gemaakt te zijn Van rozendromen en van maneschijn.…

Als 't ijs de trage plas houdt staan, Ontsluit hem de Eer haar spoor: Hij zweeft kunstkleurig op de baan De schaatsenrijders voor; Of schuift een meisje in de slee, En zwiert er als een veder mee: Het lacht, en tart tot sneller vaart, Haar speelnoot achter 't rinklend paard.…

Als 't ijs de trage plas houdt staan, Ontsluit hem de Eer haar spoor: Hij zweeft kunstkleurig op de baan De schaatsenrijders voor; Of schuift een Meisje in de slee, En zwiert er als een veder mee: Het lacht, en tart tot sneller vaart, Haar speelnoot achter 't rinklend paard.…

Wij stappen met versnelde voet Op 't licht af van een hoger gloed. ’t Gebrekkige, dat ons omgeeft, Zo lang wij zijn aan 't stof verkleefd, Werpt onze vlucht ter neder; Vernietigde onze adelstam, En fnuikt en maakt de werkkracht stram Van de uitgespannen veder; zweven op, maar zinken weer, Als drukte een loden last ons neer.…

Een haan is vervolgens één van die dieren, Die de natuur met hun vederen versieren, En hij draagt zijn staart Net als een geängliseerd paard.…

Vormt met hem het schoonste paar: Dat men hun één standbeeld giet, Op één voetstuk van graniet: De armen in elkander slaande, Samen op één Bijbel staande, Met één veder in de hand, Beurtlings vroom en schalks van trant. Zelfs het wufte schouwtoneel Kreeg van dominé's zijn deel: Daarvan maakt toch M.A.…