Alle inzendingen over verbergen

De wolken dekken toe, verbergen wat schijnsel gaf en vreugde. Maar weet dat elders zon is en hoop en vertrouwen. Verlies de moed niet, het duister zal niet winnen.…

Onze premier heeft echt niets te verbergen, op vragen gaat hij daarom niet meer in. Een onderzoek heeft volgens hem geen zin, maar komt er tòch en het zal maanden vergen. Ik hoop dat alle tekenen bedriegen en niemand "in commissie" zal gaan liegen.…

niets verandert de dingen gebeuren, al verberg je het sterven achter ribben of in boodschappen onzacht gesproken laat het rolgordijn maar zakken over woorden, over mij laat mij met hoog gehuil er bestaat geen glazen zweep geblazen uit de maan…

Woorden kunnen zoveel zeggen maar ook kunnen ze verbergen, tegendraads zijn, inpakken of doen oplichten; woorden kunnen worden tot gedichten, of vloeken klank geven, lofprijzen of liegen. Woorden zijn machtig, kunnen bouwen of breken; mensen verbinden of uit elkaar doen gaan.…

Je ogen verbergen niets.. Al zou je het graag willen.. Ze zijn immers de spiegels van je ziel..…

Verberg, verberg die heuvels van albast, Die uw bevrozen borst met levend ijs bevrachten! En op wier sneeuwen top 't verruklijk kersje wast, Dat Lente en zomergloed aan 't lustgraag oog doet wachten. Maar geef mij 't hart terug, u argloos toevertrouwd, Dat ge in hun roofspelonk in ijzren banden houdt.…

Verberg je niet voor de onzekerheden. Vouw ook vandaag je vleugels uit in vrede.…

verzonken in dalen van stemmen gegil tegen de geest van vandaag gelegen in enkele uren muren heropenen traag want verberg de tonen van klinken bruisen de zinnen weer weg zijn woorden bedenken het wezen geprezen in zijn onderweg…

gescheiden halmen vormen een pad, nietsontziend een gelopen gat mensen dwalen, vaakst over hei, wolken van pijn en traan' verbergen mij als de halmen waai ik, als de mensen dwaal ik als de wolken zweef ik, als de verborgen ik beleef ik…

Ik verberg mij nu tussen de minnaars, die bedelaars. --------------------------------------- uit: Gedichten 1948-1993, 1993.…

En in de nacht verberg ik me achter dromen van zachte wolken schapenvacht woon in een wereld door eeuwen water gepolijst van haken en hoeken ontdaan ongestoord bestaan geborgen in een maagdelijk ei beschut door de schaduw van de maan…

Verlaten zoeken in de zee van vragen en de stenen vinden die de onschuld verbergen van de stilte en het bloed dat eenzaam maakt en nachtmerries steeds laat beginnen met een echo die een verdwaalde vraag zou moeten zijn en geen lippen koud maakt.…

jij schuilt in dit verhaal woorden weten jou te verbergen ergens in een zin laat ik onverwacht liefde vallen jij wuift mijn letters weg en jouw ware aard ligt naakt in mijn schrijven…

Ik zal pas gelukkig zijn als ik mijn hart voor jou kan verbergen zodat jij het nooit meer vindt en me verder laat verderven Ik zal pas gelukkig zijn als ik mijn ogen voor eeuwig mag sluiten voor de wreedheid van de wereld die op gesloten deuren blijft stuiten…

scherp zijn haar woorden snijdend in zijn geest priemend zijn haar ogen als zij gedachten leest niets valt te verbergen zijn ziel wordt blootgelegd de waarheid is gevonden nog voor het wordt gezegd met rood gekleurde schaamte slikt hij zijn leugen in hij moet toch beter weten liegen heeft geen zin…

Ik denk dat Ik mij straks maar goed verberg."…

aan de maanstondigen van het misverstand verpleeg je erna je kan bloedrood geen lauwertakken snijden hij vergeet niet snel wat hij wil onthouden kent de loense plannen herleest oude boeken voor de bevestiging in hoofdstukken achterwaarts zijn fantasie is groot genoeg om er gedachten in te verbergen…

aan de maanstondigen van het misverstand verpleeg je erna je kan bloedrood geen lauwertakken snijden hij vergeet niet snel wat hij wil onthouden kent de loense plannen herleest oude boeken voor de bevestiging in hoofdstukken achterwaarts zijn fantasie is groot genoeg om er gedachten in te verbergen…

meisje waarom draai je zo snel om wil je verdriet verbergen al weet je niet waarom Hey! meisje waarom duik je in elkaar je verlegenheid weet beter als ik je angsten evenaar Wil je dat ik je zo niet zie? wil je liever even niets maar meisje, ik weet het er is iets…

onthullen zullen ze nét niet verbergen eerder ze dalen liever in daar waar ik ze een rustplaats gun om even te verpozen mijn woorden lezen uit tonen zich pas na het stemmen ze zoeken samenhang, de zin wat ik jou toevertrouw is gisteren gekozen…

, voor eeuwig verbergen, niet, nooit meer zichtbaar zijn, dat wil ik, want is dit mijn zee, toch?…

huilende kinderen tellen hun tranen niet verbergen keuzes in het stilste verdriet lachen als het mag oogstrelend zacht angstig in hun zijn die verscheurende kracht waarin zij dromend geluk steeds moeten delen hun lach naar jou zal ik morgen beleven…

Licht dat vecht in de gevangen eenzame leegte die ik ontdek waar schaduwen bedwingen wat gedachten weer verbergen waar ik niets ontdek Maar bang ben ik niet want ik ben de schaduw die verandert in het licht dat niet meer vlucht en verandert in het steen dat fosielen en dromen bewaart voor mijn…

Je ogen zo vriendelijk Alsof het leven je toelachte Je lach zo mooi Alsof het allemaal nog zo is Tranen die ik niet langer verbergen kan Tranen om alles Tranen in het niets Maar jij blijft lachen Met je ogen zo vriendelijk Alsof het nog zo is... Alsof het leven je toelachte En waar ben ik? Nergens...…

dichtgevouwen bladeren verbergen geheimen die schrijver en lezer beroven van tijd droom je een weg door woord en verbeelding verlies je in liefde verdwaal in een strijd leef tussen kaften met uren als muren totdat op het eind de epiloog je bevrijdt…

Zo kom ik je tegen, Fietspadgebruiker - Helm gevuld met Leegte, donkere Glazen die de persoon Verbergen die je bent, Blik op oneindig, Het asfalt opeisend Zonder bel, maar met Dwingende lichaamstaal En af en toe een schreeuw Want jij, ja jij, voelt je De wielrenner van de eeuw…

Waar ga ik heen Nu het uur is gekomen Dat je mij alleen laat - Ga ik schuilen in het groen, Luisterend naar het vredig gekoer Van mijn tortelduiven die mij Volgen waar ik ga of sta - Of verberg ik mij tussen de sterren Aan de maanlichte hemel hierboven mij Om er dan voor altijd te blijven…

toe laat mij niet het wild meer zijn waarop de jagers jagen verberg mij in uw huis en als zij naar mij vragen zeg dan dat u mij niet kent ook nooit zou willen kennen misschien lopen zij dan voorbij op zoek naar een nieuwe buit en ben ik even vrij totdat het net zich sluit…

ik heb de nacht gestolen toen het duister mij wou verbergen in de stilte mijn ogen wijd opengesperd heb ik gekeken naar jou, mijn achtergebleven vertwijfeld schaduwlief de echo van je roep vervalst in beweging van afstand ik kan niet terugstappen naar waar jij dwaalt mijn hand vasthouden wil je niet -…

Waar ik de tijd verberg en leugens vergeet die op momenten lijken. En het web van eenzame gedachten een spiegel wordt waarin ik met elke droom weer mag vragen wat ik nog wil vertellen aan wie mijn stem zal vinden.…