Alle inzendingen over verscholen

Tussen de nevels verscholen donkere schaduwen. Die als de nevel weer verdwijnt herrijzen als grote reuzen. Bergen die reiken naar de sterren en maan.…

hij overzag het slagveld het fort verscholen achter de heuvel hij overzag het eigen leger vermoeid nog na de laatste slag besloot het er maar even bij te laten…

Een sidderaal te Siddeburen Moest van zijn kwaal dwangmatig gluren Verscholen achter alg en wier Bespiedde hij voor zijn vertier Een slak die naakt was van nature…

ze schuifelt gekromd handen vertekend door tand des tijds langs deuren met verscholen verleden eindeloze linoleum gang startbaan naar de dood…

Tot de tanden bewapend, zit ik verscholen op mijn hoede te wachten variërend van een krant, mijn slof, een vliegenmepper en een weekmagazine, dat alles voor die vervelende vlieg, maar dood gaat ie!…

half verscholen in de lindeboom plukt een oude man lindebloesem voor eigen gebruik het verhaal gaat dat je bij intensief gebruik gezond oud kunt worden…

Achter een glimlach verscholen, leven met valse dromen. Voor de buitenwereld een gelukkig leven, van binnen heel onzeker. Een tweestrijd met zich zelf levert. Met een glimlach door het leven. Een schild door het verleden gegeven. Van binnen veel pijn, tranen en verdriet, wat de meeste mensen door die glimlach niet zien.…

als bonbons Niet te versmaden beschermt de garde Als lymfeklieren het offeraltaar je mond Gouden kelken blinken de malende kiezen De schatkamer verscholen als je hart De ziel van haar schaduw ben je zelf…

Want tussen Irakezen, Tamils, Polen Had zich in het geniep een schaap verscholen.…

Dan zeg ik jou, die schoonheid zit verscholen en die van jou heb ik gevonden NU !…

wat een sterrenhemel uitricht met de mooiste mysterieuze plekjes veroorzaakt hartverwarmende binnenpretjes maar die mooie mysterieuze plekjes hebben goed verscholen trekjes en die liegen zo vaak in het licht!…

Als je door de oranje deur gaat achteraf en verscholen Houd moed geliefde, kameraad Laat elkaar niet los en eenzaam dolen Want achter die deur staat prominent en onverholen de dood in al zijn kracht paraat met de zeis in de aanslag in een hoekje van de wachtkamer verscholen Wie moet direct mee, wie mag nog even blijven wie behoort…

Al houdt de vijand zich nog steeds verscholen In het gebergte van Afghanistan, George Bush is onverbiddelijk van plan Hem desnoods uit te roken uit zijn holen. En dat wordt dan verkondigd in een land Dat zozeer tegen roken is gekant.…

Maar ook aan 'onze' zijde heeft het kwaad zich achter vrije media verscholen. Want als je eigen bondgenoot je nept weet je niet meer wie je als vijand hebt.…

zijn het de woorden die het vertellen of de gebaren wie zal het zeggen het luistert niet of nauw verborgen achter lakens als gordijnen nog niet ontdekt in duister verscholen wordt het licht of nooit wie zal het zeggen wie zal ze zeggen de woorden…

soms eenzaam en zo verloren sta je daar niemand die het ziet tussen bomen onder bladeren verscholen een echte vlegel kom maar uit ik heb je gezien bijzonder rijk bloeiende * Salomonszegel *…

Onder het laken, verscholen, strelen we elkaar. In het ochtendlicht hoor ik je fluisteren. Bed luistert en de ramen kijken mee. Satijn bedekt ons huis met de mantel der liefde…

waar lag het al die tijd verscholen ver buiten mij waar ik nu gebruik van maak…

Dus ligt het nu verscholen. In het duister van mijn kast. Te wachten op jouw hand. Mijn wit zacht stukje pijn.…

Wij blijven nog twee jaar in Uruzgan En ondertussen houden in hun holen De Talibaan onvindbaar zich verscholen En maken er een kat-en-muisspel van En tellen ook tot tweeduizendentien En wie niet weg is, is daarna gezien.…

als ik in grijs ontwaak wind waait koud over me heen waarom zou ik dan in mijn wakker worden naar de dag trachten dan wacht ik liever diep verscholen in mijn verlangen tot rode gloed me in al zijn warmte begroet…

woorden, ze zweven tonen zich als een stilleven blijven rusten op het achterste van een tong een gesloten wijsheid in het simpelweg zijn verscholen in de mimiek het sprekende in een gezicht enkel is er het geschrevene een alleszeggend gedicht…

zwarte lokken rode lippen glinstering in bruine ogen warm liefdevol vermogen verscholen onherkenbaar bleek gebroken ben je nu jezelf en ons verloren mijn mooie liefste moeder…

Dag na dag zag zij in afwachting vergaan verscholen tussen vier vergrauwde muren ’t was wachten op ’n woordje van de buren haar leeftijdsgenoten waren al heengegaan God koos voor haar een lange levensbaan al moest zij die kille eenzaamheid verduren dag na dag zag zij in afwachting vergaan verscholen tussen vier vergrauwde muren zij had…

Dag na dag zag zij in afwachting vergaan verscholen tussen vier vergrauwde muren ’t was wachten op ’n woordje van de buren haar leeftijdsgenoten waren al heengegaan God koos voor haar een lange levensbaan al moest zij die kille eenzaamheid verduren dag na dag zag zij in afwachting vergaan verscholen tussen vier vergrauwde muren zij had…

nachten gehuld in tranen stil verdriet ontwaakt liefdeloos verlaten huilt hij zich in slaap vindt zijn troost in dromen lacht de sterren toe verscholen in het duister verdwijnt de eenzaamheid…

waar hij zich zacht omsluieren wil door het deken der eenzaamheid vervaagt een verlangen dat diep verscholen knaagt aan de pijn, zijn verloren dromen aanhoort hij het leven in wanhoopskreten waar nachten vervagen in het niets van zijn leven…

zelden stond de tijd zo pijnlijk stil verscholen vogels hun gezang dreven bloemen doelloos op het water zochten mijn ogen een verwaaide glimlach huilden mijn tranen een droef vaarwel…

Mijn ijdelheid ontsiert de waarheid verscholen achter ogen vol ziel Mijn ijdelheid brengt lach wijl traan inwendig pijnigt Mijn ijdelheid Mijn puin Mijn wanhoop die nooit verdwijnen zal…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…