Alle inzendingen over verschonen

Het zijn mijn dochters en mijn zonen Die nooit ter wereld zijn gebracht En dit denkbeeldig nageslacht Schept er vermaak in mij te honen: 'Dat jij ooit bij ons in kunt wonen Als je als grijsaard bent ontkracht Dat wij je ziekbed dan verschonen En zorgen voor je dodenwacht Om jou afdoende te belonen, Nee vader, dat had je gedacht!'…

de vissen uit de zee de rekening komt later het betalen maken wij niet mee we spelen God met genen uit de schepping klonen zelfs schaduwen uit licht juichen iets te vaak ontdekking maar het inzicht wordt nog steeds gemist ik doe maar net of alles heel gewoon is verzet me wel maar zonder resultaat leef met vuil want voor verschoning…

hij kwam hier in de straat weer wonen die vrijgelaten pedofiel het recht wil hem verschonen van wat hem ooit eens overviel wij zijn nu gebonden, hij is vrij wat moet er nu met onze kinderen kunnen ze vrij spelen nu op straat?…

smal, eenzijdig en onheus echtheid weert me rechtstreeks uit dit zijn nochtans wezenlijk als wie ik ben als mens of vrouw of soms -als man trouw aan diens scheppingsdrang lichtvoetigheid verzwaart indien mijn tenen eigenheid ontkennen feilloos doch ontdaan elke daadkracht in ontkenning nocturne van de nacht ontsta uit zacht verschonen…

Tien minuten, vader, voordat de blokkade in je halsslagader de hersenravage aanricht: je spraak meedogenloos ontwricht je rechterkant van mond tot voet verlamd, voordat het ziekenhuis je thuis brutaal verdringt en jou herleidt tot te voederen te verschonen kind, voordat de angst dan weer verdriet bezit nemen van je geest…

Verschoning Heer, voordat ik U ontglip!…

Ik heb blijkbaar met een man gewoond Hij vertelde steeds verhalen terwijl ik thee dronk en oude kaas uitpakte vroeg hij me te blijven en kinderen te baren (ik hoorde dat woord voor het eerst) de kussens te schudden zijn bed te verschonen hij lapte de ramen en viel in slaap ik denk dat ik dat aardig vond want ik gaf hem doosjes met strikken…

Gedurende het verschonen kreunde mijnheer en hij had een angstige uitdrukking op zijn gelaat. Mijnheer had visite vandaag! Zijn zoon, schoondochter en kleinzoon kwamen hem opzoeken, helemaal uit Thailand! Mijnheer trachtte voor het eerst in zes maanden zelf te eten en te drinken, hij knoeide behoorlijk.…

dood nogmaals proeft ze het zoete sap van perziken ruikt de geur van zonnebrand voelt weer de korreltjes tussen toch gesloten vingers die langzaam schelpen proberen te verstoppen terwijl zij leest schudt ze haar lange haren alsof het allerlaatste zand nog los moet komen met de krant dubbelgevouwen roept zij dumpy en gaat de bak verschonen…

het kabinet gaat namelijk nu even beslissen of je na een ongelukje van " naast de pot pissen" toe bent aan een verschoning nog even en we lezen in de wetboeken piesen en poepen, graag in alle hoeken niet in de luier of broek, want dat wordt evenmin door het ziekenfonds en dus het KABINET vergoed…

bewaard Ieder mens heeft eigen vraag en wensen Het is ’t zoeken in ons twijfelend bestaan Bevestiging veelal van onze eigenwaarde Vergelijking waardoor wij ten onder dreigen gaan Ontkennen van innerlijke individuele waarde Evenmin als wij gelijkenis in uiterlijk tonen Is ons gevoel en geest gelijk aan elkaar Al zal men zich met excuus verschonen…

gekozen alom trok men naar haar lach een fee trad binnen ook ik wist niet wat ik zag was het liefde, warmte een vrouw het begin van beminnen een deerne met onschuldige wuivende en zuigende blikken die enkel een jeugdige kan vertonen verdween uit mijn droom mijn geraakt hart achterlatend het moest in eenzaamheid zich van zuchten verschonen…

de tocht in de karavaan door eindeloze woestijn met een stokkie slaan op de platte trommel nergens groene oase water en geitenkazen wel vaak fata morgana een bar in Barcelona waar wij ons subito laven verschonen en beschaven over de drukte verwonderen als het dan gaat donderen zoeken we veilig heen komen om in de droogte af te stomen…

kookt in zijn sop Het is zo simpel om te zeggen Zij doen het kloten, o zo fout Alsof we zelf wel zijn gesneden Uit het allerbeste hout Alsof we onszelf beter achten Dan anderen uit de buurt Die we min of meer verachten Waarnaar afkeurend wordt gegluurd Die nauwelijks nog iets goed doen In de ogen van de rest Door op die anderen te letten Verschonen…

De hemel vervloeide, al even staat het huis wijdbeens zo het verschonende licht mijn aarzeling al doorbreekt en glas breekbaarder laat wezen dan dat men kan meewegen, dat het zich gewoon niet dragen laat.…

Het bed verschonen hoort daar bij, daar komt mijn knetter meteen voorbij, want wat je mij ook aan biedt, het enige waar ik pas echt van geniet is: wanneer mijn bed weer proper is, verschoond en wel, weet ik die avond niet hoe snel; Ik erin liggen zal, dus een beetje knetter, maar zo blij, met een simpel schoon bed....…

Het kan ook van een werker zijn geweest dat lichte zuur, te laat gewassen een baby op een ochtenduur, die huilt om moedersmelk en ook, verschoning. Misschien werd het gemengd door 't koor toen zij uit volle borsten zongen gemengde adem klinkt, heel mooi.…

Victorie doet je drinken met de goden, maar eerst nog razendsnel de piepers jassen, de ramen lappen, bed verschonen, wassen, in twaalf punt negen bak je zeven broden De afwas wordt gedaan in elf punt acht, dan stofzuigen en dan het stoepje vegen, die plee die kan er ook weer even tegen, intussen nog twee kindjes grootgebracht De snelste…

hij mij in de extase van de wonderzoete droom En mocht er een nachtmerrie galopperen dan grijpt hij deze bij de toom Hij weerhoudt mij van het kwade al smaakt die dikwijls nog zo zoet Maar ik denk niet als iemand slaapt dat hij dan nog een zonde doet ik vlecht van al dees` schoone woorden een lauwerkrans voor mijne vriend Die ik nu verschoon…

Het zwoof in klare koepelzalen In 't vacuüm van Maegdenburger bollen Beklemd in Sein en losgeraeckt in Sollen Verblind door primavera's zonnestralen Ons past verschoning echter niet, Ghislaine Noch van uw kant en evenmin der mijne Het was een cul-de-sac, mijn madeleine Elck speelt zijn rol, u d'uwe, ick de mijne Ick kus u, leg mijn…

het schone zal zich mettertijd van hen verschonen maar het geheim werd leesbaar in dit lied vertaald. ook al is de weg dan weg, zij blijven samenspraak: liefdesklanken blijven klinken evenwijdig in de tijd. “zolang het vallen duurt en zij het vallend hoort en ziet, zolang is het haar nu en hier, en daar vergaat het niet.”…

Zo’n joch van twee, met vragen in zijn oogjes en nog een luier aan, vertedert vrouwen. Ha, dacht ik, da’s iets om op voort te bouwen en in mijn Pamper vroeg ik haar dus droogjes: “Zo’n luier, vind je dat niet schattig, meid ?” Maar zij werd woest, en ‘k voelde nattigheid...…

Sta eens stil bij de stilte, verschoon jezelf. Kom los uit je web vol spinsels en luister naar je eigen stem. Toe maar, Spreek nu maar, Ik zal luisteren. Het is goed.…

achter facades die zij troonden en van kansels waar geluk steeds met hun hoogste woord verscheen met al het brood dat zij er braken als geloftes - die zij kroonden voor een koning die zij waren van een land waar niemand woonde voor de zonde die zij waren uit hun duizenden verhalen maar in biecht voor het gemak steeds met een lach konden verschonen…

, zo van 1-2-3 Even wachten tot de pan op ' temp' was maar potverdrie Een knal, die ze van haar leven niet vergeet Een slok vet op haar arm, ohhh dat was HEET Meteen koelen onder een lauwe straal Bellen naar de ehbo, oh wat banaal We zeggen uit te kijken met kinderen en hete thee Maar mooi zit Luus er nu wel mee Arm in 't verband, elke dag verschonen…

wind op zoek naar honing lokkend de bloem liefde zo alles omvattend ook de liefde van Moeder Aarde voor de mens haar kind voor de boom haar creatie voor de zee haar golvende hartstocht voor de vogels met de vleugels van haar vrijheid voor de wind haar ontembare kracht soms zo zacht koel en teder voor de regen zo verschonend…

nadat de stam iets is uitgedijd een ring heeft toegevoegd aan zijn bestaan en naar natuurlijke rust wordt geleid de mens trekt allengs naar binnen het voelt immers buiten al wat killer aan genieten na van vakantie in gedachten of vertelt ze in mooie verwoorde zinnen terwijl het buitenlicht zich laat dimmen, ons innerlijk zich wil gaan verschonen…

De afwas, de ramen, zuigen stoffen, bed verschoon, alles was maar doodgewoon. Maar ik zeg je bij deze: het leven van een huisvrouw gaat echt niet over rozen en toch; had ik nooit voor iets anders gekozen!…

een stukje wijsbegeerte op de vroege morgen, als arbeidsvitamine op de nuchtere maag, als u mij wilt verschonen...…

En dat waterwiel dat wordt aangedreven door de ironie van tijd, die verschoning die zal slechts een klein begin zijn wat ons werkelijk bevrijd?…