Alle inzendingen over verwerken

soms zag ik de sneeuw op je smelten heb mijn zaadjes diep in je gelegd heb ook geschopt tegen jouw kluiten wat is goed en wat is slecht nu ik weet wat jij hebt te bieden kan ik niets anders voor je doen ik begrijp wat jij kunt verwerken lieve moeder, ik wil je groen…

Het verwerken begint rukwind emoties spreekt diverse talen foto’s krijgen bijzondere lagen in het labyrint der onbekende gevoelens verschijnen ongevraagd als nieuw terwijl ze zijn mijn geliefde maar foto schijn licht waar jij mijn samen nog ik zijn.…

Ze had veel geluk opgeslagen genoeg voor verwerking van veel verdriet! Lachen een uiting van spanning die verhoedt dat we gaan huilen! Depri mensen zijn moeilijk te helpen ze zijn hun eigen moeras!…

Hele nachten vechten Hele nachten rennen Hele nachten in het geweer Doodmoe word ik wakker Doodop en versleten Het wil niet meer Men zegt: het is verwerking Men zegt: het is verdriet Wat het is, het zal me jeuken Wat het is, vind ik niet spannend Het moet stoppen Dit mijn hele leven Trek ik niet…

Als woorden niets meer zeggen, Louter stuiten op een muur Van betonnen onbegrip, Dan is er het beeld Dat laat zien hoe het was, Hoe ik het heb beleefd, Dat opluchting geeft en Een onbelemmerde ademhaling Mogelijk maakt, Zodat ik in mijn beelden, De trauma's van de wrede tijd Geleidelijk verwerken kan…

je vleugde tegendraads voelde je bewegen in meegaan konden we weer spreken over patronen die je wilde in kleuren zelf gekozen die jou meer perspectieven boden in een ander leven kunnen wij ons samenzijn verweven de ondergrond versterken door er liefde en geluk in te verwerken…

ZONDER JOU Ik was zo gek van jou Je moest eens weten Je gaf mijn leven kleur Hoe vreemd het is dat ik je ga vergeten Langzaam sluit zich nu die deur Ik leefde echt voor jou Ik was jouw wachter Ik vraag me af of je dat wist Desondanks liet jij mij achter God, wat heb ik je gemist Dagen in eenzaamheid Vol met gedachten Heb…

Vandaag was je weer jarig Maar nog altijd ben je dood Vandaag moest ik weer huilen Gaf ik mezelf opeens weer bloot Maar papa, deze tranen Zijn mijn cadeau aan jou Vandaag moet ik weer denken Aan hoe oud je worden zou Ik vier toch je verjaardag Omdat ik jou nooit meer vergeet Je blijft altijd mijn vader Het is maar dat je het weet…

daar Mijn schoonmoeder Getroffen door die ziekte Met die grote K Zelfde gezicht en zelfde handen Wellicht in korte tijd Mijn vader achterna Ik ben toch zo geschrokken Maar kan het niet bevatten Dat de volgende klap al komt En je weet als geen ander Je kan het er niet bij hebben Het is nog niet verstomd Je bent zelf nog zo bezig Met verwerking…

mijn handen strelen liefdevol over jouw gezicht een kleurenafdruk van een foto is wat er hier voor me ligt tranen vallen neder kleuren lijken te vervagen het gemis doet zoveel pijn is even niet te dragen toch moet ik door door met het leven omdat ik nog zoveel aan mensen heb te geven mijn leven is niet klaar er is nog zoveel te doen…

Ik sta op de oever van het kanaal Wie merkt mijn kwaal? Ik gooi scherven in het water. Als ik later verhaal dat ik aan het water stond blijkt mijn mond verstomd. Alleen stukjes glas spuw ik in 't rond.…

Ik kan niet niet voor je zorgen. Iedere morgen komt jouw laatste adem nader. Ongeborgen zorg ik voor jouw beetje tijd. Tegelijk ben ik mezelf nog steeds kwijt.…

rond de gerijpte boom tilde ik gebroken tegels uit vergangen grond geplette wortels rauw geschuurd onder blinderend grijs ontsnapten rafelend aan het patroon van gesmoorde vrijheid later, veel later na vergruizing van kil beton dekte ik de open ruimte met jonge aarde toe…

Donkere nevel geeft beklemd gevoel van onzeker geprevel in ongekend doel energie gekregen vloeit weg als zandkorrels in de hand gelegen zee van zoute borrels het woord gesmoord in stille noodkreet die geest verwoordt in angstig verborgen leed hoe, waarom en schuld het noodlot dat jullie verguldt in eigen complot denk dan maar…

als rauwe rijp het denken schut voor kou die ’t hart zou krenken met een schrapend kille wind waarin open bijten verstillen kan bekoeling bloed betijen worden verijsde gedachten verhoed en vermeien zich verdriet en pijn in het ijskleed dat de winter liet…

met beroerende baren brengt herinnering telkens weer dezelfde stenen boven roterend in de reproductie slijten scherpe kanten af het verzachten van beelden uit het rudimentaire verleden bevestigt een tendens naar afronding in de mens verstrooid en gepolijst valt elke heugenis uiteindelijk als gewassen grind op zijn plaats in een laatste…

Ik zie jou in lucht en leegte, verraden in intiem geweld. Ik zie, nu je ogen vol met tranen zijn, dat je je blik naar binnen richt. Zullen daar nieuwe wegen zijn? Koele golven spoelden over en dreven weg met de dromen van je jeugd. Je tijd is gestolen. Ik wil geven mijn goud, kamperfoelie en cipres. Zo eer ik de wegen waar…

de ruit beslaat niet meer elke keer als kou in windvlagen, scherp vertekenend langs muren schuurt een dweil ligt werkeloos in het geheugen en de tijd duurt voort… om een oog, om een tand daar hoort de rauwe weerzin van het lot alsnog de kreten, van een plot die meerdaags buiten oevers treedt vandaag gaat over morgen, morgen kijkt terug…

Ik stouw jouw wensen in de shredder & smijt je woede op een hoop. verbrand oud zeer verstrooi gedachten voedsel voor de scheuten van een nieuwe droom…

Met diep zwarte ogen zag zij mij aan die stilte van die grauwe herfstnacht Geen ster scheen in de hemel te staan ik huilde zacht, daar ik aan jou dacht In ijzige stilte woekerde een woord; die toezegging jou nooit te vergeten Ik riep je, en wachtte op je antwoord jij die altijd in mijn hart had gezeten Met roestige woorden wees je mij af…

Sluit je ogen.. Doe ze in ons samen dicht. Denk niet verder, over alles. Laat het rusten, voel de sluimer, proef het avondlicht. Er was zoveel, om in te leven. Je gaf je ziel aan ieder mee. De waarde die je, kon vergeven. Het is gebeurd, laat het rusten. Zie je eigen sterrenzee. Het is, echt tijd.. Sluit je ogen. Droom nu verder…

Gevoelens vol verbijstering verdriet, boosheid, schuld worstelden om voorrang bij dag en bij nacht de wereld werd heel klein emoties des te groter alleen het delen met elkaar gaf steun door wat herkenning er was dan wel eindelijk rust maar niet voor de nabestaanden die bleven verslagen achter voor hen was er vooralsnog levenslang…

Penetreer het papier Het inkt droogt zijn blauwe tranen Maar ze blijven zichtbaar Voor iedereen te aanschouwen die er oog voor heeft Deze manier van verwerken Doet menig mens verbazen Bewondering voelen Of gewoonweg haten De inkt kan door schrijvers’ tranen Het papier ook weer verlaten…

wat vertelt een droom over jouw doen en laten is het een verwerking van het dagelijks bestaan wat vertelt een droom over jouw leven jouw verlangens geeft hij die aan?…

te vaak met foto's is het wild schrikken ben ik dat zoals die met die bolle kop uitpuilende ogen getuite lippen open mond trillende vleugels je weet nog wel van toen we mooi weer speelden bij de maadjes in de schimmelkaas ja daar word je wel even stil van dat te verwerken…

Heel licht ben ik doorzichtig loop ik leven in en uit Eindeloos blank kijk ik door vensters laaf mij aan het licht dat soms naar buiten schijnt Men ziet mij niet ik ben stil aanwezig omarm gevoelens ongemerkt Verwerk hun kleuren geef ze een nieuwe dag Ooit was ik één van hen…

wat ik wel deed: duiven verjagen de knop van de wasmachine indrukken; terug naar bed verwerken, ophangen onder zomerbomen door naar de boodschappen een ijsje eten, kijken naar mensen met wie ik ook niet zou willen ruilen vlaggetjes kopen voor tegen de duiven en eindelijk Dickinson wie zegt dat het niet genoeg is?…

de verloren zoon tijdens jouw leven hoe zwaar de geboorte zo bijzonder toch raar kun je dit allemaal verwerken hoe sterk ben jij dan wellicht moegestreden dit komt er toch van toch lees ik in jouw strijdvaardige ogen enig schitterend licht hopelijk in het paradijs een eeuwig samenzijn wellicht…

ik wist dat ijlte en kou met hoge tonen door mijn ziel konden snijden zonder muziek in de melodie van rouw is herhaling als refrein een remedie tegen existentiële pijn omdat schaduw als fantoom nog altijd zichtbaar is in het licht van diep gemis juist als loslaten het kwetsbare toont van de eenzame verwerking van een…

verbijsterd kijk ik met ogen vol ongeloof naar de journaalbeelden uit Ossetisch Beslan waar vertwijfeld dolende mensen dood en verderf verwerken met rood als hoofdkleur onze mensenwereld blijkt een stevige aardkorst met uiterst zwakke plekken in de beschavingslaag eruptie van mensonterend leed en beschaamd zwijgen…