Alle inzendingen over walter

Walter gaf het op. De cité verdwijnt voorgoed. De Brief blijft onbeantwoord.…

- Wel, waarschijnlijk wil Willy Wendy waarschuwen want Wendy's Walter wil wat...! Wat wil Walter? - Wel..., Wilma! Wablieft! Werkelijk? Wanneer wordt Wendy wakker! - Wanneer wil Willy Wendy waarschuwen? Wanneer Willy weet waar Wendy woont! - Wel, Wendy woont waar Wilma werkt... Waarempel? Waarachtig? Wel, wel, wel...…

ik kijk nog een keer om en zie uw assen vallen alsof ze nog even het gewijde gras willen borstelen zoals de wind doet met de fiere boom voorbij uw nu gesloten vensterruit U praatte graag en met de handen even opgeheven kwam niet alleen Goethe weer tot leven maar ook uw pijn, nooit aflatend, met vragende vingers naar oorlog en kinderjaren meer…

Dag God, grote vriend Het is Walter hier die praat Ik heb een leuk ideetje Zullen we eens doen alsof je niet bestaat? Zal ik gewoon lekker bandeloos leven?…

Wat vogelvrij is, wordt gevangen. Een vogel is een rijke astronaut die zich aan geen tuig laat behangen.…

Later op de dag stond de zon aan de zenit, majestueus en verzengend en koos jij voor de luwte van de koele varens want lijden deed je solitair geen klacht of gejank al konden we je ogen lezen Spring nog een keertje Cammi, toe, over het muurtje van Walter en grijp nog eens een laatste keer.. naar een verstrooide merel.…

als ik een boom met mijn handen zou willen schudden zou ik het niet kunnen maar de storm buigt hem waarheen hij wil wij allen worden het ergst door onzichtbare handen gebogen en gepijnigd ik geloof niet dat mijn lot een brug bouwt naar vreedzamer tijden…

Vooruitgang: de storm die opstak aan de poorten -- van het paradijs.…

Citaat van Henry St John, burggraaf Bolingbroke uit de literaire misdaadroman De Beeldhouwster van Minette Walters. * Ziekelijke leugenaar ** Ongegrond…

Met dank aan Boekhandel Godert Walter.…

Morgen ga ik er de tijd voor nemen Louis Couperus schreef ooit het beroemde boek De stille kracht Walter van der Kamp verfilmde het met als personages Pleunie Touw, Bob de Lange, Willem Nijholt Caro van Eyck en Hans Dagelet met muziek van de legendarische Tony Eyk Dus als morgenmiddag de zon op zijn heetst staat Den Haag in het Zuiderpark dendert…

O sneeuwbedekte bomen, o ingeslapen woud, de nacht is weer gekomen, de lucht zo ijl en koud. De velden dromen rustig, gehuld in witte vacht, en vlokken dansen lustig, als duizend sterren zacht. Ach stukje aard zo teder, al lijk je stil en dood, toch komt de lente weder, je draagt hem… in je schoot. Dan zal weer alles groeien, met nieuwe levenskracht…

vroeg uit de veren zingen dageraadvogels hun morgenliedje terwijl het bos in stilte naar het festival luistert…

een haiku is als een japanse kerselaar die vol bloesems staat…

We waren beiden één gedicht lazen in dezelfde boeken op de eigenste bladzijden. Verliefd op dezelfde onuitgesproken letters vol lippenstift. als een geschrift verstoken achter woorden die wachten op morgen, ontgaan aan het nu. Verder dan de vriendschap lag onze liefde niet; Alleen geduldig dralen aan de waterput in de veranda. De grote…

Als de angst langs de voordeur bij mij komt schuilen om mijn schaduw te beschermen dan vecht ik of vlucht ik naar het onbestaande als weggevoerde uit mijn nachtmerrie langs de achterdeur naar buiten aan de angst ontsnapt…

Met open armen ontsluiten de geliefden hun geborgenheid achter gesloten deuren en een bloempje voor het raam. Gordijnen zijn niet nodig een boek is overbodig nu zijn ze eindelijk saam.…

Het beeldhouwwerk toont alleen maar de stenen waarneming van de buitenkant. De binnenkant ongemoeid laat voor de beitel. Een denkend teken als fragment moment versteend. In de beginne een brok beeld van oeroud arduin. Beeldig geheugen naar wie passeert en denkt.…

Duizend dichters en nog geen VERS gesneden brood. Duizend dichters en nog geen RIJM op mijn ruiten. Duizend dichters geen gat GEDICHT in mijn regengoot. Duizend dichters en eindelijk een dicht-STUK.…

Hoe lieflijk zijn de voetjes van de verpleegstertjes die zonder kloppen de kamertjes binnenkomen. Hoe lieflijk zijn de voetjes van de poetsvrouw die tussen twee dweilen in een lieflijk woordje brengt. Hoe lieflijk zijn de handen van de vroedvrouw die als allereerste het kindje in moeders handen legt.…

Als de bamboe bloeit bloeien ze allen samen en sterven staande…

Mijn voeten voelen nog de gloed als het water is weggeëbd en de schelpjes blootgelegd uit rimpelend zand geschept. De duinen nog onvervuild voelen de wind waaien naar de landelijke polder weg van de glooiende golven. Boven het bruisende bruine schuimende sop schuift scheerlings een meeuw naar haar zeeluchten kajuit.…

vroeg uit de veren zingen dageraadvogels hun morgenliedje, terwijl het bos in stilte naar het festival luistert…

luchten vol vogels zij vertrekken nu weer naar een andere lente…

Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Onverwachts duik je op en kleurt mijn gedachten Dan weer ben je weg en laat me verwachten Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Je schuilt onder dromen en vlucht als het klaart Wat blijft is de stilte , de storm die bedaart…

Gij die mijn verzen kent en onbevangen los van elk verlangen mijn woordenschat verwent. Dronken van letters lonken letterzetters, en zoeken naar de zinnen in mijn hart daarbinnen. Delg mij uit uw dagboek veeg mijn verzen weg, in de verste vergeethoek waar ik mijn letters leg.…

De stille stoet allang voorbij, een stukje aarde is weggegeven. Triest blijft het getreurgetij op stenen zuilen neergeschreven. Kruisen op het koude kerkhof, chrysanthemen op de graszoden mensen denken nu aan de doden aan pijn, lijden, as en stof Een akker als tranenaarde van tijd en dood ontdaan, maar de eeuwigheidswaarde blijft hier…

Al was ik de weg weer kwijt, toch ben ik gespaard gebleven; en was ik in mijn eenzaamheid met uw engelengeduld omgeven. Gij hebt in mijn donkerste dagen mij steeds in het licht gedragen.…

In Oktober lonkt de herfstzon naar rijpe rozenbottels. Onder de notelaar raapt de bezigaard de gevallen vruchten. 'T zijn okkernoten. De groene schaal ontbolsterd de krakende noot, en zie: vier klamme kamertjes in een notedop.…

Mijn herinneringen tekenen tekst op een blanco blad de ongeschreven letters van mijn moeder. Blij met een hof vol bloemen schreef ze woorden in ongedwongen ogentaal, met lettergrepen in een welbegrepen vertrouwd verhaal. De woorden op mijn voorhoofd geschreven: Gods zegen en beware, die beelden zijn mij bijgebleven. Ma, nu duim…