Alle inzendingen over witten

puur maagdelijk wit zover mijn ogen reiken schone illusie…

Een ster is zij temidden van de nacht voor niemand dan zichzelf en haar wild verlangen Vertrouw het toe aan de maan Verschijn wit aan wolken Fluisterend gemurmel van de sterren ongehoord Haar ademhaling licht en glijdend Ze droomt nog steeds iets te betekenen In het donker van de nacht…

Ik denk sneeuw Paddentrek, sneeuwdek IJzig gegeeuw Zomervertrek Heersend eigengerief Niemand is lief Geef mijn woord Gevoel gesmoord.…

Ik lig klaarwakker in een hagelwitte nacht, onherbergzaam als een wijde oceaan. Ik kijk naar buiten en de sneeuw valt zacht op de vaart die wordt beschenen door de maan. Ik denk aan de mensen die ik zelden kan behagen. En ook wel aan mijn moeder die in haar duizend vragen wil weten hoe het werkelijk met me gaat. Dat ik eigenlijk nooit antwoord…

als je kon was je weer een vlinder wit helemaal in 't wit je fladderde als je kon je dartelde boven lavendel blauw heel diep blauw als ik kon vond ik opnieuw de liefde uit licht ik omvormde licht tot goud ik sprokkelde schonk het je bladgoud voor de liefde nooit te oud…

De pastoriemuur is van een soort wit dat mild en zacht een brokje stilte pacht een wit dat met kamille langs een korenakker eenvoud deelt een wit dat als een haagwinde zich aan de zon blootgeeft hier kom ik graag de ingangspoort met ronde boog is altijd open er staat een uitgebloeide blauwe regen…

wit was de jurk wit de vlag wit was de woede wit het licht, wit de zon die het zicht ontnam wit de handen in de zakken wit de schilder wit ook het doek wachtend op pigmenten wit de mistflarden, wit het gezicht met haar verre blik wit ook, de geesten, het huilen van de storm die gebroken, zijns gelijke niet vond.…

De kantelpoort klikt hoorbaar dicht verbluffend licht valt op mijn gezicht ongelooflijk wat voor een oogverblindend wit is dit…

Maandag- ochtend fris vlier in bloei seringen in het witste wit fluitenkruid dove netel en jasmijn zo edel…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van de gebalde vuist wit de gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit het roerloze doek dat leeg op beelden in pigmenten wacht wit is de razende storm die…

jou vergeten in witte bloemen vullen lege dromen de dag verloren in witte wolken van verdorven donkere nachten lachte jij blijf nog even wachten tot ik mij terugvind in jou in mij…

Ze hadden mooie slanke benen alle drie ze waren twintig de tafeltjes waren wit de stoeltjes ook ze blonken…

Van een zomerblauw zou ik je kunnen weet je van een rozenrood ik zou je van veel wit en geel en violet nog meer van aubergines van dat mooiogend blinkend van dat glanzend zwart ik zou je van veel groen en weet je ik zou je van dat dat felle lila lavendel op een border netjes in de rij en van sneeuwwitte anjers zie er is veel…

Witte donderdag de rhododendron bloeit wit bewolkte hemel…

Nachtelijke schaduw geeft stilte diepere voelbare emoties duurzamer in innerlijk dan het winterse witte van het vergeten daglicht alle zinnen die je proeft vormen een zelfgeschreven maanbrief een groot verlangen naar een droom.…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van vastgesnoerde vuisten wit zijn gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit is het lege doek dat wacht op beelden en pigmenten wit de gierende storm…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

tijd waarmee uw diepste wordt beschenen Maar het is toch wit-op-wit - zei ik en draaide me opzij maar de man die het mij zei leek met mijn laatste woord verdwenen In verbazing bleef ik achter met dit ene schilderij dat mijn verbijstering trotseerde witte veertjes had gerezen en ik dacht er aan de man aan wat hij zei - wie hij kon wezen…

op de vouw van zwart kierde licht in vlakke velden speelde pluis als wervelende helden in warm stijgende lucht zij zwermden geen grandioze vlucht alleen de eenling danste wit terug…

'k Draag een witte lelie naar jou. Maar je metalen woorden kunnen de kilte niet klaren - in mijn handen, de bloem, die ik reiken wou - Ik proef op m'n lippen het vergrendelde woord. Onschuld sterft weer in mijn mond. Ogen neergeslagen, warmte wordt niet gehoord - witte blaadjes vallen luid op de grond -…

welkom in de wereld van vele tinten zwart kijk even rustig rond op je gemak kijk en beslis of je de brenger van verlichting wilt zijn op dit scheepswrak…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van dit blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht dichter contra gedicht pupil, blinde vlek.…

zoals van buiten naar binnen kijken vergapen aan wat je niet hebt raden naar waar ze over praten hier vallen sneeuwvlokken om me heen vullen de gaten in mijn versleten jas de kou is dikwijls te verdragen als brandende lampen bij dag in een vrijwel verlaten warenhuis er is zoveel dat je eens hebt gehad waaraan je geen eind aan kunt…

Slechts gehuld in onschuld sta ik voor je vol vertrouwen in wat komen gaat want onze levens zullen zich vlechten als boomtakken die een koepel vormen tegen regen stormen weren zon doorlaten net als loof zal ons bestaan zich kleuren naar seizoenen van leven tot het laatste lege blad door ons is beschreven…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van het blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht Schoonheid en beest dichter contra gedicht: pupil blinde vlek.…

De natuur was ’s morgens in wit gehuld als een aquarel geschilderd met geduld, en prachtig door de zon beschenen, de herfstkleuren waren even verdwenen. Wandelend door het bos, zag ik de sporen van Fazant en Vos, in de sneeuw waren ze gebleven, met sporen van meer leven.…

de winterschilder schildert alles wit hij laat de deuren, posten en kozijnen met verve onder hoogglanslak verdwijnen m'n huis glimt als het reinste melkgebit z'n laatste werkdag roept hij me apart meneer wilt u het wit, of liever zwart…

broekje het liefst zo snel mogelijk vies maken Ging met voetballen onderuit in de modder en het natte gras Mijn moeder kon lekker toch niet de hele dag over me waken Thuis vroeg ik m´n moeder wijzend Doe je gauw weer de witte was ...omdat dit ook een witte was?…

Gespeelde kinderen Met hemelse wonden Zijn veilig en stil In wit verbonden Rood met poten In het aardse zwart Gelovige honden Het wit is hard Gespeelde kinderen Met lege…