Alle inzendingen over wonen

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door de stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis.…

je scheen door een wolk verdween rollend en tollend toen ik je zag om aan het grijs van de randen het licht van je terugkomst te hangen vaak was er de schijn voor het echte vuurwerk moest je wat studie hebben gepleegd over het hoe en waarom om alles te weten over de zon ook ik heb gezocht tussen schaduw en licht naar je eigen…

de nieuwe flat kijkt uit over het diep grillig ontbladerde bomen verbergen onvoldoende een gegraffitteerd huis dat leeg en obstinaat de woningnood tart zoekenden vals perspectief biedt kom maar kijk maar uitdraagt wetend dat de slopersattributen klaar staan om dagdromen finaal kapot te maken ruimte vergroot voor schaalverkleining mensen…

ik zag hoe jouw handen de stenen raakten het laatste stukje haakte aan de info die jullie deelden het rechte rond in perspectief met de natuur die vuurspelend met de zon het huis verwarmde rondom zij waren het die het ronde rechter lieten lopen om de openheid perspectivisch transparantie te geven de ingetogenheid kwam van binnenuit…

(op een tegeltje) hier woont de dichter ook hij zal ergens moeten wonen... welnu achter deze gevel komen woorden tot leven zoals destijds bij de bouw de metselaar dit huis liet groeien steen voor steen zo maakt de dichter met zorg de juiste keuze woord voor woord…

ik heb stenen gemetseld slanke arcades gemaakt verbonden wat aarde heeft los gelaten in ons nietig bestaan met jouw lieve woorden waste ik mozaïek de krachtige taal die jij temperamentvol uitte mocht ik als specie gebruiken je lach was als een beek in mijn tuin waar tussen rotsen je ogen de subtropen haar schitterendste bloemen…

eerst is het onkruid opgeschoten zijn macht aan groen deed veel beloven diversiteit heeft alles uit de kast gehaald alleen het bloeien bleef wat soberder en schaars heb struiken geplant als ordening van leven ik snoeide het snelle groeien om er vorm aan te geven ook bomen zijn er gekomen in naar de hemel reiken dacht ik dat zij…

zo schots als rots natuurgeweld in handen van een stielman zonder waterpas met treden uit bomen met hun namen onuitspreekbaar hangt de trap uitdagend aan haar muren ankers trede voor trede een eigenzinnig verhaal voor iemand nieuw telkens weer gecharmeerd door de aanblik van een kasteel en niet zozeer het gebrek aan middel en vakmanschap…

ik wist dat jij zou komen zag de horizon oplichtten door fantastische bloemen in je handen en je lach straalde al van verre jouw warmte in je ogen sprankelden ondeugende beloftes om ooit in dat geluk te mogen spiegelen want uit het diepste zuiden komen altijd de mooiste bruiden we leven in seizoenen vol records de een nog…

er is een stukje horizon langzaam verdwenen dat deel uitmaakte van mijn jeugd en leven nog zijn er muren dak en schuren buren waren al gegaan welig onkruid bleef hoog op de paden staan het familiehuis van meerdere generaties bewoond met werk en deugd het spelen van de kinderen in een toch zorgeloze jeugd die horizon van vele…

“Nee, woningnood breekt ook voor ú geen wet. Of het nou een kantoorpand of een stal is, zoals dat hier bij jullie het geval is, u wordt er zonder omzien uitgezet. Want ook voor jullie geldt dat kraakverbod dus Jozef en Maria, opgerot !”…

'Een huis vol zieke mensen Waar is de ziekte? In ons hoofd! In ons hoofd!' Aan het plafond Tussen de muren In de gordijnen Op de vloer Op elke plek Waar je net nog stond Altijd en overal Ligt er ziekte op de loer Bijna als de ‘Gouden Kooi’ Een beetje als de ‘Truman Show’ Net als dat ‘Big Brother’ toen Maar dan zonder dat geklooi…

Stop de bejaarden in bejaardenflats Laat de mongolen weer in bossen wonen Chinezen zich in Chinatown vertonen De Turken bij de Turken, ouderwets De overheid zegt: hé, dit gaat verkeerd Hoe kan dat nou toch, niemand integreert…

Soms woon ik nergens en hoor plots heel zacht een vogel fluiten. De rozen staan alweer in bloei, hoe klein ook nog en teer de tinten. De zonnebloemen spreken van vertrouwen dat geel groeit en dagelijks de zon verbleken doet. Ik groet de nieuwe morgen en je stille lach omdat alweer een dag ik nergens woon en toch echt thuis ben.…

een maand lang zonder in huis wordt dat genieten of mis ik het genot van genoten…

Het steen vertelt vertelt er zijn verhalen Gevoegd in geschiedenis het nu verbintenis met toentertijd en ooit... ...van horen zeggen en wat de ronde deed Het maakt puzzels compleet steen zwijgt niet langer in alle talen Verleden door heden ...verlicht.…

mijn verlangen woont in een lief buitenhuisje en verder niemand (senryu)…

Huizen ademen begrip, koesteren geheimen en dragen vrede en rust of worden wild van verlangen: woon in me, wees geborgen, ik draag je, voed je tot morgen.…

staan Buiten gaan de lantaarns branden paard en wagen komen voorbij Het haardvuur begint te branden een zware werkdag is weer voorbij Dan komen jaren van de wrede oorlog verborgen joden tijdens het verzet Het weer veilig voelen hier in huis nadat de bevrijding is ingezet En zo is het al minstens drie eeuwen in het huis waar ik nu woon…

In Emmen vindt men rust en woongenot. Een veilig toevluchtsoord voor zenuwpezen, Die in de Randstad voor hun leven vrezen. In Emmen vreest men god nog én gebod. Men is daar streng, al komt de burgerij In veel gevallen met de doodsschrik vrij. ------------------------------------------ De gemeente Emmen heeft onlangs een controle gehouden…

verwondden en een broze vrede brachten proef hier mijn vrijheid in een woordeloos verbond de sawa's tonen zich in wondere patronen van ver 't gebulder van een kolkende rivier hoog in de bomen dansen lauwerkronen in schemer komt de koelte zich weer tonen 'k ga voort en weet mij weer vertrouwd want hier draagt mij de warme grond waar ik wil wonen…

hij kon het fluisteren van stenen niet verstaan de echo’s van muren liet hij langs zich gaan kende niet de knusheid van de trap die bij elke stap zijn meebeleven krakend gaf voor hem was het behang geen dagboek vol herinnering een vale kleur die kamers scheidde van de gang hij leefde hier zonder te wonen kende slechts het huis…

hij is hier geboren en kent iedereen zoals iedereen hem kent. het dorpje achter de dijk…waar de tijd stil staat, nooit iets gebeurt de wereld is er klein en ons kent ons hij wil de steden verkennen want het benauwt hem soms zo hij wil wel eens echte vrouwen zien in snelle auto’s rijden met hen en warme nachten beleven in een stad. want…

Als jij huilt voel ik jouw stilte. Jouw eeuwige rust rondom mij zweven. Als jij lacht voel ik jouw euforie. Mijn nachtegaal zingend als het leven. Jouw stilte omhelst de omgang van benaderen. Je praat zoals de wind suist door de bomen. Zo zacht en evenwichtig ritselen door bladeren. Jouw stijl bevat elegantie die niemand kan tonen. Als…

Als een heremietkreeft op zoek naar een schuilplaats heb ik deze woning betrokken. Hem ondoordacht ingericht; geen subtiele kleuren, meubels uit een ander leven, een koude kille vloer die warmte suggereert. Ik ben een reiziger op een station waar de tijd stilstaat, een maaltijd in een doorgeefluik. Geen tijd om achterover te hangen, voor…

wij hebben bloemen geplukt uit borders van vele jaren zijn het pad gegaan ondanks obstakels die ons vertraagden het uitzicht genoten op knieën gekropen als de doorgang stagneerde leerden elkaar en onszelf waarderen in steeds weer proberen maar nog is de plaats niet bepaald waar onze bloemen worden gevaasd…

weer gaan de mussen dood sterft landschappelijk schoon in de klauwen van de stad beschermd natuurgezicht werpt nog een laatste blik voordat de ogen worden uitgestoken eeuwenoude kavels zijn door bulldozers ontrafeld opnieuw gebreid tot vinexwijk van wol en losse draadjes maar geen gaatjes voor een nest weer zijn de mussen weggepest…

geven een grote tuin vol leven vloeren blinken van generaties stappen op dwars gelegde latten in lichte plekken op behang groeit de familiestamboom al zo lang de trap is sleets kreunt en steunt de tijd uit het verleden op zolder galmt nog steeds plezier na kinderlijke nachtgebeden heb het huis gezien is er nog ruimte om te wonen…

weer overgroeit het lentegroen de verwaarlozing van toen het roestig hek een plastic pop verloren op een staak gezet spijlen kromgebogen de voordeur lucht verrotting van het dak dat lekt een wilde kat vlucht van het plat voor egels is het er te nat maar in borders bloeit de lente uitbundiger dan vorig jaar of lijkt dat maar…

En bij elke ademhaling beluister ik haar kwetsbaarheid die zich ontrimpelt in de warmte van ons wonen...!…