Alle inzendingen over worstelen

Moeder en dochter Zwijgend worstelend met het bestaan Zagen zij mij tegemoet Dochterlief gedrongen in haar lijf Heur handjes verpakt in plastic Handschoentjes van het type benzinestation "Ook nog een huidaandoening", dacht ik Zij passeerden mij, hand in hand, En liepen samen naar de zon.…

Ik waan mezelf twintigduizend mijl onder zee, snak naar adem en worstel door de borrelende hitte naar een oppervlak dat geen bevrijding brengt: de nacht stort zich als een gloeiende golf op de brulboeien van mijn ogen.…

Rechts staan en links bewegen op de trap Wordt hier als laatste land ook ingevoerd We zijn dan strak in voorschriften gesnoerd Het roltrapprotocol ging nog hap-snap Wie haast had kwam haast niet omhooggestoven De spreuk die gold: ik worstel en kom boven…

Zwaar weer is geen reden zegt de premier Om crisisgevoel te sterken met doemtaal Menig expert doet dat wel door zijn verhaal Wij doen niet aan trenduitbouw naar benee Maar om nu die Zeeuw meteen te geloven Dat voor wijs geldt k'worstel en kom boven…

donker omvat door de nacht stijgt worsteling naar boven om duwend een plaats te vinden als een demon: het oude zeer, niet goed geheeld ik wil daar niet verblijven! er komt geen rust geen magnolia die geurt geen klanken die kunnen strelen alleen de tijd zal de wonden helen…

ik zie je tranen de worsteling met leven dat zo zwaar kan zijn de weg, die moet je zelf gaan hem duiden kan ik niet want elk pad is uniek luisteren kan ik wel vertellen hoe het was toen ik in duister liep vroeg of laat valt iedereen meestal komt er hulp als je vraag oprecht is…

De eerste maand heeft me warm toegeknikt Geen worsteling noch innerlijk conflict Het werkt! Geen onmacht voelde ik, geen smart: Eind vorig jaar nam ik een wijs besluit Met goede voornemens is ’t voortaan uit…

niemand weet wat vooraf ging voordat je de worsteling voelde of was het pijn overgave misschien? toen je in het oude hellingbos verdween in een boomgaard een verwilderde wijngaard? in de zachte omarming van een moeras misschien wie beitelt jouw naam in een glanzende steen?…

Als bij een onverwachte stilstand Van een slaande klok het raderwerk wordt geremd Zo voel ik mij het lijf nog door de geest getemd Dan worstel ik met mijn herinneringen Achter mijn bureau Over de loop der dingen Uit mijn jeugd En over tijd en Eindigheid En droefheid die ik op mijn schouders weeg Dan ben ik moe en leeg en toch doet…

Worstel ik mij door de hagelstorm van angst en ongeloof. En rijdend op het paard van pijn draai ik mij nog éénmaal om naar de gouden zomers van weleer vol kinderstemmen en felgroen gras. Daar..waar ik voor even meende, voor altijd onsterfelijk te zijn.…

gesluierd is mijn taal verstrikt in woordgewaden worstel ik totdat ik bijna stik in- ademend verplichte stof mijn ogen zijn niet neergeslagen als ik breek tradities loos in schrift van warm naar koud het boeit mij niet of u van mij of mijn gedichten houdt vrij wil ik zijn en naakt in stromingen van ongedwongen stijl…

zij zijn gekweekt om trots en schoonheid uit te stralen langstelig met bloem en blad in alle vorm en grootte een plaatje voor het ogenblik maar gaat daarna vervelen zij zijn er met zo velen ik wil jou mijn wilde bloem waarin het leven zichtbaar is als worsteling van licht en kleur gekroond met overwinningsgeur…

ik zag je kop die verlandschappelijkt inzichtelijk je hele leven in water vloeit je blik, uiteindelijk heb je om hem gegeven herken markant je stem in dubbelfocus ik de andere man die maagd Maria speelde jij bond zo het verleden dat toekomst nooit meer kon je Worsteling is nu weer heden…

Zuchten, worstelen met het laken, sta je dit keer aan m’n zij? Opstaan, scheren, koffie maken.. Het uur van de merel is voorbij.…

Ach hoe verdacht lekker languit in bed en dat ik die wekker niet hoef te zetten vannacht morgen niet met die pijpen va de onder- en bovenbroek hoef te worstelen, geen mensenvlees en tanden meer hoef te borstelen, geen griezelige roem en geen angstig nieuw boek!…

als een dichtvriezende rivier ontloop je vergeefs het meesleurende niets dat onder je door stroomt en toch je gaat ze te lijf de pijnlijke groei de spartelende worsteling met angst en agonie ruk je je los je wordt die je bent met onvermijdelijke moed en dan dichterbij de dood de omgekeerde bloei: leeg genoeg om vol te lopen…

Worstelend in een wereld van gevoelens die zelfs ik niet helemaal begrijp. Een wereld waarin twijfel baas is waar mijn echte ik moet luisteren vooral onderdanigheid ervarend. En in zo’n wereld loop ik rond, bijna de hele dag. Wezenloos. Zoekend met mijn ogen dicht, bang dat iemand tranen ziet.…

herinneringen kleven aan dit huis van vrienden hun worstelend leven deed plafond en bodem vinden het vechten klinkt nog van de wanden en echoot klanken van gebroken handen ik sla driftig op hun ruit en schreeuw mijn pijn uit gebroken handen slaan terug plafond en bodem vielen vlug…

Een beeld van moederliefde schrijf ik spreek haar taal ik schets een kronkel als die niet mee wil met de buiging in ’t verhaal schets ik een haal ik zoek naar rijm en ritme noem het knoeien worstelen met taal ik bouw een beeld dat reeds bestaat maar overgaat in woorden geef het een naam verschuil de zin maar het spreekt niet…

en weer getuigt de nacht de dagen voorbij de gezichten in het licht bedrieglijk in de jij – vorm ik keek mee en naar de wonden boven wenkbrauwen rook de geur, de worsteling van uitgespuwde woorden het geluid trok naar de wolken met een kind, hand in hand het regende wilgenbladeren, in de diepte, dagenlang…

als je als kind niet hebt leren voelen ben je onzeker over wat ze met hun aanrakingen bedoelen de emoties erachter dringen niet door toch sla jij je armen om me heen even voel ik me gevangen worstel me los – laat me alleen je leert mij de ware gevoelens kennen die er aan hangen je speelt met me – het spelletje: tikkertje met verlos…

ook vannacht weer het grote pogen om te slapen het aan elkaar plakken van stukjes wat ooit is geweest van wat het meest is blijven hangen in verdrongen verlangen en wachten dat alles tot een nieuwe leugen wordt gesmeed geschoeid op een gedroomde leest en al worstelend worden de flarden tot een onsamenhangend geheel geschapen…

Meer vlak en stil flarden van mist om de waterwortelende bomen langzaam staan ze op uit de spiegel een beweging slechts zichtbaar voor eeuwen Lang zat ik er in de boot worstelend met lege uren lege jaren zonder Over de bootrand keek maar één gezicht Met voor de boeg niet meer dan kabbelend water een flits in die beweging van…

ik ben een paardebloem en verguld met mijn familie het weidegras ik worstel tussen stenen of kom boven in uw gazon in mij vloeit melk en honing geel gekroond zetel ik wereldwijd als kruidenkoning ik ben een aandachtstrekker voor de wetenschapper mijn grijze haar verwaait zwevende zaden worden alom verspreid men zal weten van het teken…

Leunend op de wind mijn armen wijd gespreid ogen gesloten neem me mee wind rukt aan haren en kleren als ontelbare lange vingers aangenaam of toch niet ik hou mijn adem in even maar en zet dan een stap vooruit neem me mee traag worstelend evenwicht zoekend maar ik kom vooruit…

haar rondheid nodigt uit tot zitgemak tot blijven en dat zij weg kan gaan of rusten tegen mijn schouder aan, zacht en warm is denken achteraf elke dag probeert zij opnieuw mij te verlaten vind ik haar terug soms in het uur van de hond gromt zij mij aan met opgetrokken lippen zij bijt en ik verdrink in haar open mond ik worstel…

het leven was voor hem een worsteling met de juiste hoeveelheid vervreemding hij hield zijn vrouw voor een speciale wasdraad af en toe ging hij op reis iedere keer weer elk beetje pragmatisch denken te weken gezet het liefst stoeide hij in wat water veel en lang spoelend in zijn speelbroek en zij hield hem voor haar zoveelste kind…

Houd je haaks fluistert de wind bolt de zeilen stormachtig voelen en denken betovering van kristal haar worsteling ze draagt op haar innerlijke wereld voortdurend aan transformatie zet je scherp fluistert de wind onverwoestbaar doorgaan zo is het goed hart hoofd en ziel In lak'ech Ik ben een andere jij Inspiratiebron"Pan…

toen zag ik het droeve door uw dagen het zware slepen van uw voetstappen op het spoor het broze levenspad het benarde worstelen eindeloze tobben ik zag, luisterde wat kon u nog vragen… wat bleef er van uw bewondering over de vrije natuur de zonbeschenen bomen van dauwdruppels op het ontwakende veld spiegelend water een…

Daartegenover lonkt de liefde bij hem wil je ook graag zijn zo worstel je dan met al die dingen kiezen doet soms wel eens pijn. Ons kind zal je altijd wezen waar je bent of waar je gaat steeds zal er een welkom wezen een deur die altijd open staat.…