Een dichter was je net als ik, geen dichteres en lange tijd was je hier onbekend. De wetten van je vader teên die swartmens hielden ook jou apart – van ons met name. Totdat je werk, dankzij Mandela, eindelijk openging. Wij zijn familie, hebben voorvaders en strijdbaarheid gemeen, wij spreken zustertalen. Over het wonder van de jouwe ben ik…

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

Dit is haar strijkbout, zonder lampje, het snoer bekleed met grijze stof die over twintig centimeter rafelt: daar liggen draadjes bloot, gebarsten plastic, bruin en geel. De strijkbout in haar rechterhand, de onderzijde naar zich toe alsof ze in de spiegel kijkt en dan haar bolletjes van spuug die dansen op het hete ijzer. Ze legt een…

Iedere ochtend gaat hij trouw naar school, door weer en wind, van kilometers ver - moe heeft z'n brood gesmeerd, hem uitgezwaaid -. Hij zet z'n fiets weg, en haast zich gedwee naar het lokaal. Gaat zitten. Dan 't gebed: Dat ze vandaag maar weer kracht-van-omhoog ontvangen mogen en hun werk met ijver volbrengen. Amen. Dan begint de les.…

Van alle dingen die ze ons daar leerden – hoe rechtop te staan bij tegenwind, een pak te kopen, das te knopen, geld te sparen, hoe je stem te vormen tot een schoon geweten, weg te lopen, vast te houden, af te wachten, te praten met vrouwen, netjes eten – er bleef weinig achter. We waren onverbeterlijk gebouwd voor roof en braak, met handen als…

vlak bij de Meir loop ik Veerle tegen het lijf bruin haar scheve baret laarzen jas hoe gaat het? ze vertrekt haar mondhoek even maar alsof het er niet toe doet haalt haar schouders op en knikt we groeten en lopen ieder een andere kant op ik kijk nog eens om maar ze is al verdwenen gewoon tussen de anderen als de anderen en niemand…

Hij lijkt vast minder erg - die lief bijeengebrachte hoop spaanders van mijn gedachten - op mij dan een berg. Waar zal die laaiende gestalte van mij dan uit bestaan en waar kwam die al te late eerste vonk vandaan? ------------------------------------ uit: 'De mooiste gedichten', 2015.…

Er is geen woord voor missen, hoewel ik het hoor in de merel die zingt in de tuin waar jij niet bent. Geen woord voor het mankeren van de dagelijkse dingen; het snijden van brood, de zoete stroop van simpele zinnen. Geen woord voor de te ontberen belofte dat er een eeuwig zal zijn. Dat jij de enige zal zijn, dat ik een woord vind waarin liefde…

Het is een woord voor pijn die geen bestaansrecht heeft; je lijdt aan een afwezigheid, je snakt met hart en huid naar wat er eerst nog was. Wat afgesneden is dringt zich bedrieglijk op, je strekt je armen blind naar de verzaagde voet, een leegte, het verdwenen kind. Het is een naam voor wat zich voordoet in de zestien meter van de ziel:…

Zie, ik sta als een trillende snaar voor u Raak mij aan, kalmeer mijn beven. Bent u mijn god, ben ik uw schepsel Of ben ik de vrouw voor haar man De dichter voor zijn lezer? Is dit de bestemming, het doel van mijn zingen? Wij groeien apart samen in bewustzijn.…

Misschien worden wij mensen almaar ouder uit ingebouwde hunkering om heel de soort te ontmoeten. Misschien is inmiddels gemiddeld 80 worden hier een vergeefse, absurde poging om eigenlijk de leeftijd van 260 te bereiken, nodig om als enkeling heel de mensheid te kunnen groeten, gerekend één seconde per handdruk – oogopslag. (Rekenfouten, excuus…

Zo mooi is het om gedichten te schrijven ’s nachts als de dagtaak af is en iedereen die bij de Nederlandsche Bank werkt al slaapt; het is donker, dat spreekt, en ook stil, in mijn hoofd suist het van woorden, woorden, mijn vingers zijn hard van de schrijfmasjien. De versterker kreunt na: laatste zenders geven gruis. Het is nacht, maar de bomen…

Hoe het is om nu te leven te midden van te midden van geschonden geesten en verwarde vrienden die ontheemd in eigen huis, beroofd van al wat breekbaar en waarachtig is, de zweepslag van een nieuwe knechtschap incasseren. Hoe het is om nu te leven – door verleugening en kromspraak uit de taal verjaagd te worden…

Maar langer nog dan levenslang hebben hun kinderen. Hoor ze tieren naar de wolken, zie ze schrijven met verbeten smoel: verzen waar het bloed in woelt. Ouders hebben het gemakkelijk. Ze gaan dood. Dan is het op. Wij gaan verder. Zullen onze wonden likken, wees zijn, onze afkomst eerst verloochenen en dan weer machteloos omarmen, schrijven…

Een bleke hemel buigt naar de rivier verlicht de stille feesten van november. Brandganzen trekken over met natte schreeuwen, boodschappen niet voor mij bestemd. De holle boom is weer bewoond. Vriend kraai kwam bij ons terug, betrok de plek van vorig jaar, de vertrouwde. Ook ik zoek nu een plaats om te waken. De stemmen in het riet…

Gehouden tot schriftuur, verbannen als het ware naar ver het eiland taal, ik schrijf van uur tot uur inslag en wedervaren, waarneming die ik maal tot denkbeeld en gedicht, mij dwingend te verklaren bij wijze van verhaal aandrift en overzicht. Schrijven is openbaren…

Kauwen pikken de letters uit een krantenpagina, een flessenhals glanst onder de bank, het omhooggestoken wiel van een fiets naast het pad als de hand om hulp, een schoen zonder veter, het molenrad dat zijn schaduw werp op de kant. Nachtkoele poel, luchtbellen borrelen, vochtig gras, een tribune zwammen tegen een boomstronk, nee de romp van een…

wakker zijn, boven de stad klokken een regenbui en een kom met melk niet de fluistering van wind hoor je maar het langdurige zuchten van wat onderhuids vuur vasthield, oppookte ------------------------ uit: 'Bezonken', 2014.…

is het toen langzaam gaan vallen, het doek of leerde het schrift dat het altijd al viel niet tussen ons en het dierbare land van wilgen, rivieren, rennende hazen maar in de leegten van de letters zelf het stuifsel dat het universum is dat ons dichtte, bij het scheiden dwong alleen te zeggen wat nog zichtbaar is: de straathoek die ons…

En vannacht, in de stenen stilte van mijn kamer, het huis op het eiland, onder het web van sterren, de palmen roerloos, kwamen die andere stemmen, Auden en Frost en Elisabeth Bishop, Pound en Cummings en Sylvia Plath, woorden op mijn schouders, in mijn haren, tegen de ramen, dichters, gedichten, droombeeld, verhaal, getijden van toen, ooit,…