Wij hadden vroeger in de tuin een hele ouwe schutting waar ik met pijltjes op gooide maar er zat een gat in en op een novemberdag gooide ik er door en trof de buurman dodelijk. Van de opbrengst van zijn pakken hebben we hem net kunnen begraven, maar eergisteren kwam er plotseling een man van de burgerlijke stand vragen waar de buurman…

Opnieuw moesten wij, noodlot, op een stille morgen in maart elkaar zien staan, de straat waar zij stond achterin, voor ik, de handen langs de vensterbank, voorbij het holle der portieken, haar tegenging, ontving wat zij tot het midden had bewaard: een lachje zijdelings, o god hoe dapper kunnen wij dan verder! Wat rest er echter van ons samenzijn…

voor niemand hoef ik me nog druk te maken aan niemand hoef ik nog verantwoording af te leggen of vergeving te vragen niemands uitzichtloze positie hoef ik nog ter discussie te stellen in niemands leven hoef ik mij nog te verplaatsen. de eerste voorboden van de dood maken hun opwachting en het lichaam glijdt als zand tussen de vingers door…

Sta op! Over de heuvels en dalen Is de lente gekomen. Als dwaas zingen nachtegalen, koekoek, patrijs en lijster. Langs de oevers der stromen Beuren roos en papaver Hun fluwelen petalen. Sta op! Over heuvels en dalen Is de lente gekomen! --------------------------------- uit: 'Gedichten 1938-1992', 2001.…

Men zit met zijn schimmen in de tuin, licht bladert schemer, er ademen oude nalatige vragen men zwijgt zich tezamen, is sprekend zijn naaste het is later, onhoorbaar als tijd men zou dit ingedikt niets willen stillen ontmaken deze langzame cirkel, dit doodlopend loze moment willen wissen in scheurende zijde, ontastbare tastende voeten voorbijgaand…

Je mist meer Dan je meemaakt Helemaal Niet erg ---------------------------- uit: Verzameld werk, 2002…

Het zand in haar navel, een ijsje in haar hand. Smelt het, dan zand erover. Strand vlakt uit. Ze noemt de wind een val, blaast hem aan bovenhuids. Uit de zee doemt mist die haar inkuilt in een glazen kist. IJsbloem in de zomer. Loodzwaar achter een raam met leeftocht staan. Het licht doorwaden in een lens. Tintelingen in een glasfiguur. Slaapt…

De zon is een Antwerpse planeet De aarde houdt op bij de Schelde Cyclonen gaan liggen op de Groenplaats Van alle machtige steden die vallen Valt Antwerpen het laatst Tot op het laatst autochtoon. ------------------------------------------------ uit: 'De Leeuw', in verzamelde gedichten, 2004.…

I Zij kunnen het niet laten licht te geven, hun drijven is aanwezig in de nacht als liggen er twee lampen in het water gelijk van sterkte, van gelijke kracht. II Je wilt op veren met ze mee en je besluit ze brood te geven. ----------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 1993.…

Ik liep om vier uur 's ochtends door de stad en zag de dingen moe met vroege ogen aan en sprak bekrachtigend de naam van ieder ding - aanlegsteiger, vuilnisbak, twee fietsen brugleuning, benzinepomp, lantaren - En 't was als snoerden deze klanken de schepping meer tezaam. Zo ging ik door de schemer met naam en naamwoord noemend en…

't is takkenweer. het kind bemint zijn vader zeer. het spel begint. ik was de vader, zegt het kind. de vader staat verbeten op. de vader slaat door haat verblind de deur in 't slot. 't is bitter koud. de vader zint: ik zoek een vrouw, ik maak een kind. ------------------------------------- uit: De gedichten 1974-1983, 1987…

De vorm van een hart is een leugen maar in haar tuin, het hart van een middag heeft ze op me gewacht, haar stralende gezicht door licht omkranst, ze krijgt goudinjecties om kalm te blijven Ze heeft onze afspraak afgezegd, opnieuw gemaakt Het gras woekert, bloemen overschreeuwen elkaar, ranken rond de tafel met blinkend bestek veldsla omzoomd…

we spreken de stoel af, het venster, daarbuiten de put. hier het laken en daaronder het naakte slopende meisje midden de muur hangt ingekaderd het toeziend oog; de camera's doen hun werk en zonder hieraan afbreuk: een stoel wordt geen stoel, houdt huis. zo ook het raamkozijn, het tekort van de put. het haar dat haar bewaakt De slaap…

Ik heb het raam dichtgedaan om de zomer niet te horen maar de zon brandt door de muren en de vliegen draaien hun motoren klem in de gordijnen. Een hond en een kind kunnen blij en slapen tot het gisteren wordt. Auto's die nog stilstaan. Adem, zonder te bewegen. Het glas in mijn hand bevat schommelend water. Maar de zomer is een luid blaffende…

Hoog opgestapeld fruit was lang op reis voordat rottende druiven hun vertrouwde huis verlieten om door haastige of trage laarzen geplet met Amsterdamse modder ongegeneerd naast alle soorten schoeisel de laatste liefde te bedrijven Sandalwood, olijven en geitenkaas omarmen vriendschappelijk verse wafels van Goudse stroop Schreeuwende bakbananen…

Ik ging daar naar een winkel om iets wat bestond te kopen. Ze konden mij daar niet verstaan, dus wees ik kleur aan, zweeg hoe hol, boog ik hoe rond, trilde hoe licht, bewoog ik hoogte, lengte, breedte. Ze zeiden: wiewie wiewiewie en legden heel hun toonbank vol met veel wat ik niet wilde. Ik moest naar huis terug. Ik moest er woorden bij.…

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien aan hun gezichten die langzaam veranderden van die van kinderen in die van vrienden, van die van vroeger in die van nu. En gevoeld en geroken als ze me kusten, een huid en haar die niet meer voor mij waren bedoeld, niet zoals vroeger, toen we de tijd hadden. Er was in ons huis een wereld van verlangen…

dat komt gewoon doordat zijn vader eens. gewoon omdat zijn vader in zijn jeugd. doordat zijn vader in zijn jeugd gewoon. gewoon al in zijn jeugd zijn vader toen. omdat zijn vader ooit eens tegen hem. ooit gewoon eens in zijn jeugd hem tegen. dat komt gewoon doordat zijn vader ooit. gewoon hem in zijn jeugd toen ooit al eens. ooit eens tegen…

Ik wil dood Zoals vijfenveertig procent van de Belgen Ik heb niemand 'Omdat je nooit in liefde hebt geïnvesteerd, liefje' Ik begin Ga verder Sodium thiopenthal Zo, je bent bijna buiten westen Dan pancuronium bromide Je longen begeven Dan potassium chloride En je hart houdt op Dat kan ik nooit onthouden ---------------------…

De zomer kan me gestolen worden. De ramen open op het gekkenhuis Der wereld. Het knarsend etsgeluid Van het geschreven woord. Een nagel krast Het marmer tot wit stof. Het gouden kalf Verdrinkt in schuimend biest van de profeet. 'Gij zult geen andere goden!' kalm nou maar, De sleet zit in de baard van kemelhaar. Een korte broek geeft brandnetels…