inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 969):

Bij het sterfbed van mijn overgrootvader

Mijn overgrootvader is dood; ik ben tien,
moet langs een laan met bomen naar hem toe,
na het eten, laat nog, ik ben zo moe
dat ik om heel verkeerde redenen grien.

Mijn janken wordt voor heus verdriet versleten
en even later is het ook wel echt,
als ik de oude zie, al afgelegd,
weet ik wat ik liever niet had geweten.

Dat hij mijlenver van zee moest doodgaan
onder bomen, komt mij nog als het ergste voor;
zo kan ik hem niet laten gaan.

Ik weet haar te liggen, groot en wit als ivoor,
in de kast naast het bed, links achteraan:
heel voorzichtig houd ik de schelp aan zijn oor.

-----------------------------------------------
uit: 'Zaailingen', 1998.

Schrijver: Bart Plouvier
Inzender: jv, 4 juli 2006


Geplaatst in de categorie: emoties

3.0 met 29 stemmen aantal keer bekeken 16.924

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)