Bushalte Bagdad

Zo’n dag waarop hier
jonge spreeuwen leren vliegen.
Ze kwetteren en landen
met z’n zessen op een tak.
Het is half negen, in Irak
vertrekt een stadsbus
voor zijn dagelijkse rit.

Gewone mensen onderweg,
een bus vervuld van eigen
doodse stilte.
De stilte van de misdaad
in de nacht, of van een
wisse dood die op z’n kansen wacht.
Achterin Asraf en hij kijkt
naar buiten. De kraters in
de weg, hij kent ze allemaal,
twee keer per dag beleeft
hij hun verhaal.

Het lijkt alsof hij door het vuile
glas, ineens zijn broer ziet liggen.
Hij ziet zijn moeder, jong en mooi,
sindsdien ineens een oude vrouw,
een zombie die in stilte lijdt, vereenzaamd
en haar spraak voor altijd kwijt.
En hoe de toekomst tegenwoordig
slechts bestaat uit 's ochtends moeizaam
tot de avond verder leven.

De bus is laat, hij pakt zijn
boekentas om sneller uit te stappen.
Dat is het laatste wat hij weten zal
In Bagdad stijgt die dag opnieuw het dodental.

dagelijks leven vermoeidheid gewenning

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 257 stemmen 20.700