inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 5.478):

ontgoocheling.

Wij, die elkaar in dromen minden,
Buiten de dwang van ruimte en tijd,
hoe zullen wij bevreed'ging vinden
in dezë arme werklijkheid?

Uw hoofd, in mijne arm gedoken
lijkt als een vrucht zo broos en klein;
gij houdt uw ogen vroom geloken;
kan daar mijn héle wereld zijn?

Er ligt een troost van rustig weten
in uwer handen vaste druk.
Maanden van hunkring, fel verbeten,
heeft rustloos mij de drang bezeten
naar dit onmogelijk geluk.

Maar, bang en blij tot u gekomen
zoals een kind naar 't eerste feest,
lijkt liefde's liefste mij ontnomen:
Gij maakt een eind aan al mijn dromen...
ik ben nog nooit zó arm geweest.

Schrijver: Annie Salomons
Inzender: P.Roubos (H), 26 januari 2024


Geplaatst in de categorie: liefde

2.0 met 195 stemmen aantal keer bekeken 43.998

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)