Alle inzendingen over liefde

Gedachten doen mij naar ’t ver verleden dromen herinneringen aan jouw lach en schone jeugd hoe graag laat ik die tijd weer tot mij komen en mijmer over lieven minnekozen en deugd. Doch tijd, d’ illusie van vervlogen vreugd, heeft ons getekend tot het beeld van heden dat slechts op verre toekomst zich verheugt en liever niet meer denkt aan ver…

Heerszucht, sympathie, en het fijn willen hebben: het liefdesraadsel.…

Wij die het land Israël en ons broedervolk liefhebben denken aan de familie’s als witte rozen in de nacht aan al de getroffenen van de ramp op de Mount Meron dat ze vervult mogen worden in deze donkere pijn in de Waarheid van Zijn wetten vervult met de troostvolle liefde van de levende fontein…

je hebt me In je ogen verdronken Zo blauw zo diep zo diep Toch voel ik me opgetogen Want een liefdevoller Verzonken zijn Bestaat er niet…

Voor A. O Nachtvrouwe Luna Nooit zag ik u staan Zo dicht bij de aarde O megalomaan Door blauwe gordijnen Van mijn kamerraam Laat ge 't licht schijnen Van uw supermaan Ziet u mijn meermin Mijn lorelei staan Kus haar dan teder Als Sélène maan…

We komen aan in een diner voor twee schenken bedwelmende glazen klinken, klanken branden wij zijn de kaars op tafel…

Gisteren kwam ik weer langs die bloemenwei waar wij in het warme voorjaar speelden en dacht, wat is dat allemaal lang voorbij ook dat wij samen daar die dropjes deelden. De tijd gaat in ons leven toch zo razend snel amper kunnen wij van jeugd nog te spreken dagen van ons goede doen verdwijnen in een tel komen we in ouderdom gevuld met gebreken…

Thuis zijn bij onszelf. Thuis zijn in vriendschap. Elkaar moeiteloos aanvaarden, omdat we erg verschillend zijn. Zelf adem brengen. Samen adem halen. Vrijheid schenken. Elkaar voeden. Liefde geven. Thuisheid dienen. Iedereen voor zich. Ieder voor ons allemaal.…

Ik zie je nog staan, daar voor het raam. Je handen in je zak, je haren zilvergrijs, je ogen hemelsblauw en ik... kijkend naar jou. Je had je netjes aangekleed, want het was zondag. Dat was je zo gewend. Ik weet nog wat ik zei: “Eigenwijze vent.” Je bromde wat terug. Het gevoel dat me dat gaf... Je was zo knap! Dat wou ik toen niet…

ik zag energieën vervloeien als wij stoeiden niet in de harde greep die vaak te pijnlijk bleek wel in elkaar liefdevol raken om zo intimiteit te maken waar spanningen ontladen die wij achter ons hebben gelaten als hoge bomen zwiepen zal gevaar naar angst verschieten pas als liefde werkelijkheid droomt en wij ons verliezen…

Onderzoek met argusogen en vraag het haar om wie het gaat, zij alleen kan uitleg geven, zij alleen om wie het gaat De wijsheid van de blauwe rivier zuigt het stof van de wereld in zich op onder de witte zon die alles doet om jou te bereiken lichtjes te toveren in nieuwe ogen met liefde en mededogen Ik hou van de waarheid…

Ik weet mijn hart bevroren, zoveel speelse schoonheid hier voor mij tentoon gespreid. Zalig als een vrije juli avond en dan toch weer die eenzaamheid. Is het waar wat ze zeggen over mij ? Dat ik roekeloos zou zijn en op harten trap, Ik heb het jouwe nooit gebroken, zelfs niet één keer voor de grap. Ik hield van de wind in haar haren, van…

O, wat is het fijn om in vreugde ziekte en pijn een vriend van God en mens te zijn een troost om te ontvangen in droefheid van de tijd liefdevolle menselijke saamhorigheid…

Elke keer als ik naar je kijk betoverd, zo mooi als een goed gedicht. De schoonheid die mij bezeten heeft. En die dicht tegen me aan, in mijn armen ligt. Ik vertel je wat ik aan je bewonder. En vertel je hoe graag ik bij je ben. En ik weet dat ik zonder jou, alleen slechts duisternis ken. Het geluk is er nu in overvloed. En met jou aan…

Hoe ik je liefheb? Laat me de wijzen noemen. Ik heb je lief zo hoog en diep en wijd mijn ziel kan reiken, tot voorbij doem en grens van eigen zijn en zaligheid. Ik heb je lief, van dag tot dag, gewoon bij zon en kaarslicht, vervuld van kalm verlangen, als vrije mens met recht op liefdesloon, Ik heb je lief, zo puur als kerkgezangen. Ik…

Hand in hand groeit onze vriendschapsband, en vindt in het hart zijn beloning; wordt een liefde, klef als klittenband, en deze ring er èèn van belofte, bekroning.…

Wanneer de zee het strand kust kust zij uren lang Haar glimlach in het schuim van de golven Kort trekt zij zich spelend terug.. en kust en kust en kust weer uren lang…

Telkens wanneer ik kijk zien mijn ogen jou en weten dat er geen vrouw zichtbaarder is in tederheid. Vloeibare vormen verlaten uitgewaaid de liefdeswind die als parels jouw bloem in ochtendnevel verfrissen. Schoonheid is niets zonder jouw gelaat te aanschouwen. Mijn hart bemint je met vuur die aarzeling verzengt in liefde.…

De lente is bijzonder. Maar lang niet zo mooi als jij. Jouw schoonheid doet alles eronder. jij bent de mooiste bloem in de lente wei. Je hebt mij vreugde laten schenken. Voor jou sta ik op voor dag en dauw. Geen seconde kan ik niet aan jou denken. Omdat ik zoveel van je hou. Je bent het mooiste wat me is overkomen. De echte schoonheid ben…

De koorden waarmee jij me bindt, zijn sterker dan mijzelf. Ik kan ze niet verbreken, ook niet nu jij er niet meer bent. Het lijkt alsof ze sterker worden, hoewel de tijd verstrijkt en ik te oud wordt om nog lief te hebben. Herinneringen blijven verschijnen, ze willen niet verdwijnen. De koorden, vastgebonden in mijn jeugd, zijn nog dezelfde…

Elektriciteit in de lucht. De spanning geleefd. In ziel en hart. Dit moment beleefd. Door vlammen en vuur. Huid tegen huid. Tussen tong en lippen. Een zuchtend geluid. Ik bibber en beef. Ik neem en ik geef. Tussen passie en strijd. Ik voel dat ik leef.…

Dat bewustzijn niet zonder kan. Niet zonder bewustwording. Niet zonder liefde. Niet zonder groei. Licht kan niet zonder duisternis. Toeval niet zonder bedoeling. Vaders niet zonder moeders. Jong kan niet zonder oud. Succes niet zonder falen. Alleen liefde kan voortbestaan, zonder tegenstelling. Als bewustzijn. Zonder haat. Alleen…

…en ik blijf maar verder en verder over je schrijven terwijl niemand je naam nog uitspreekt de mensen gaan hem vermijden te noemen uit angst dat mijn hart om jou dan weer breekt. Toch hoor ik je naam zo graag nog eens noemen honderden malen zeg ik hem op een dag een naam die mij steeds tot leven blijft roepen in mijn eenzaamheid mijn traan…

de geur van mirre stijgt op uit de veilige tuinen in het licht bij het vallende donker geen kreet van een meeuw boven een demonische zee dringt hier door mijn raam staat open en ik laat als iemand die daar ginds de brand bespeurde mijn venster hier wijd openstaan met het brandmerk van een vervolgde in de rug met het keer…

Zij had iets met rock hij iets met Bach een hij en een zij in de luwte van een lentedag En hoe zij lachte rij witte tanden bloot en hoe hij voelde dat dit anders was zoals de belle histoire uit dat liedje maar dat was lang lang voor hun tijd Nu hebben ze veel met elkaar en hij nog een beetje met Bach.…

De bloesem staat in weer en wind te bibberen van de kou terwijl de grijze wolken jagen langs het oneindig hemelblauw Het is alsof de storm de lente uit wil doven die door de bomen giert het oog verduistert de pijn te boven brengt Op al mijn wegen kom ik God tegen U leert mij weer te zingen het lied mij in de mond gelegd…

God biedt ons leven aan. Niet als het kleine stompje kaars, dat even opvlamt in het morgenuur. Maar een eeuwig brandend, laaiend vuur. Waarom is dit zo moeilijk te geloven? Is hij het niet, die ons het leven heeft gegeven? De eerste oorzaak van ons bestaan. Beschouw het feit dat wij hier zijn. Ook al is het maar voor even. Het echte leven…

Wat heb ik lang verlangd naar jou toen we eindelijk samen waren wist ik echt niet wat ik zeggen zou zat daar te draaien en te tollen en lachen als een schaap. Toen jij zachtjes op mij aankwam schoof ik beleefd een stukje op hield mijn handen angstvallig op mijn schoot want om je aan te raken geneerde ik mij dood. Maar toen jij met…

Och hoor de wind die waait en zingt het wonder dat liefde heet druppelt uit ‘t hart van de lelie naar leliebloem van stengel naar stengel in vruchtbare aarde…

In het midden van de brede stroom, waar alles overkant is, dreven wij met toegeknepen ogen, onder de zon die zich zonder mededogen vermenigvuldigde in de spiegels van het golvend oppervlak. Na elke trage slag van onze bronzen armen snelden onze zondoorstoofde zomerhoofden, blond als twee kristallen bollen, meters verder mee met het getij…