inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.440):

Zorgenkind

Eerst hebben we haar opgehaald.
Dat had niet gehoeven, deed ze met
lauwe schouders door ons heen.

Nu zij aan tafel, herfst onder haar
ogen, merk ik, ver weg van de leuning
van de stoel van de man, dat ik
plotseling liplezen kan. Ze zegt

ik zal blij zijn de dag dat ik mijn ogen sluit

en jij hebt dat zo gemaakt,
lezen wij erachteraan de man en ik.
Wij zeggen dat niet. Ik wijs mezelf aan.


-----------------------
uit: Vitrine, 2004

Schrijver: Vrouwkje Tuinman
Inzender: FFvK, 14 december 2013


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.0 met 14 stemmen aantal keer bekeken 5.084

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)