In Amsterdam kwam Sinterklaas een keer incognito: geen tabbaard om geen mijter op; hij kwam er maar es zo, als een gewone oude heer met lange witte baard; hij liet zijn zwarte knecht te huis en in de stal zijn paard. Je had hem nimmer zo herkend in z'n geklede jas; temeer, daar 't in de junimaand en volop zomer was. Hij nam als menig…

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op haar hete voorhoofdje legt, zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie.…

Hartelijk, liefst geluk wens ik je met je Verjaardag Hoe oud ben je nu eigenlijk - twee of drie (en twintig)? Ik moet je zeggen dat er weinig toe doet, als je maar een beetje gelukkig bent. Helpt het, ondeugende zelfgemaakte, indien ik je verzeker dat ik zo harts- tochtelijk van je hou en je deugdelijker vind dan goud, wat ik zelf, althans…

Ik wilde dat je dichter bij me was. Het jaar is oud en heeft niets meer te zeggen. Het weer is somber. Alle dagen staat er een haveloze regen voor de ramen lam zwaaiend als een dronkelap. Ik loop door 't huis, de kamers waarin jij niet bent en die dus leeg zijn. Of ik zit maar ergens en kijk naar buiten tot het donker is. De televisie 's avonds…

Het is een dorp Niet ver van hier Een boerendorp Aan een rivier Het is niet groot En vrij obscuur Maar 't heeft een naam En een bestuur Er is een school Een harmonie Een bankfiliaal Een kerk of drie Een communist Een zonderling En zelfs een zang- vereniging Nu is 't er stil 't Is wintertijd Er heerst de griep En knorrigheid…

Het was laat in het jaar ach eigenlijk bedoel ik eind november de negenentwintigste als ik het wel heb zo om een uur of vier in de middag (op de minuut af weten is moeilijk zowel van tevoren als achteraf slechts tijdens had het gekund maar ik lette niet op de tijd) toen van de witte roos het laatste blaadje losliet en neerwaarts warrelde…

Het lijkt geluid dat nooit afwezig was: de beurtval van de peren in het gras. De wind haalt nog maar adem, maar die zucht voorspelt de gang van kan niet op naar sober. 's Ochtends nog september, 's avonds diep oktober trekt in augustus al het najaar door de lucht. Of 't blad nu is verzameld aan de voet of zich als dichte kroon verheft,…

Je had iets aan de heg staan te verschikken; ik haalde de herfstdraden uit je haar, en wist: dit is één van die ogenblikken die ik in mijn herinnering bewaar, tegen de tijd. Maar straks, als wij al weg zijn en geen weet meer van ons tweeën hebben, straks rukt wellicht in deze zelfde heg de wind nog aan dezelfde spinnenwebben. ----------…

Als ik hem zelf gebrandmerkt had kon ik de tekenen herkennen en zou ik weten wie hij was. Maar zelfs het vuur dat zijn verminking heeft aangekondigd, is mij vreemd. Ik kan de vlammen niet verstaan, al praten zij in vele tongen: Er is niet één, die tot mij spreekt. --------------------------------------------- uit: 'Niet ik beheers de…

Daar in rottende bladeren ontwaakt de slang die zich, staart in de bek, vermaakt, die zo traag ademhaalt, dat hij geen kind schrik aanjaagt; de dood in zijn slaap aanraakt en toch niets aan leven verliest. Hij vindt zichzelf in stof dat hem aan aarde bindt. Daar in rottende bladeren ontwaakt de ringslang - die lange zinnen verbindt, dat rappe…

mijn woorden maken een wandeling. ongebonden slenteren ze door dit beregende dorp soms stoppen ze even, zoals nu. dan gaan ze weer verder en praten wat met elkaar ze zeggen niet veel of eentje vertelt een verhaal en de anderen luisteren, lachen licht of wenen een beetje achter de hand. -----------------------------------------…

wat maakt het ons uit of ook het stof tot stof vergaat? wij zijn de douche-generatie, ordelijke gel-gebruikers, wij laten niets aan het toeval over. wij shockeren de pillenslikkers van de bestbeprijsde kwis. wij houden van de doofpot der sterren en kometen. wij zijn allergies voor knarsende sloten want wij roesten niet. wij spreken graag…

Beloof me, kind, als ik van hier verdwijn treur niet om mij, straks bloeit weer de jasmijn en geurt de kamperfoelie. Erger zou het wezen als zij verdwenen waren, - ik er nog zou zijn. ------------------------------------------------------------------------------- uit: Tot in de nde, nde graad; nestoriaanse kwatrijnen, 1998.…

Als ik morgen niet opsta moet je niet schrikken: per slot, elke opera en alle toneelstukken hebben hun ogenblikken, het vallen van gordijnen of andere ongelukken. Dit is dan het mijne. Sluit dus mijn gezicht, doe die mond en twee ogen maar netjes dicht en ik ben voltooid. Laat zo maar gaan, en die oren mogen nog openstaan, want je…

Toen ving een roodbruine stam nog de ochtendzon op, puur cederhout van caran d'ache. Later fladderden er raven tussen de al even gerafelde takken van de lariks. Een schicht: de schaduw van een zwaluw schoot door de zomer. En in het sprookjesbos is plotseling de stinkzwam dwingend aanwezig. Doodgaan behoort tot het zeer weinige…

Toen er een hand uit de kast stak, niet opdringerig, eerder bijna verlegen, traag kantelend in het bleke licht, nam ik een stoel en moest even gaan zitten. Ik overdacht het bestaan, het ritme ervan, de pitloze weekte, en besloot de hand niet weg te slaan. Sindsdien deel ik de tijd, mijn kast en mijn leegte, en het is waar dat ik voor het eerst…

het jonge vogeltje dat wij verloren wanen in het lage dichte struikgewas, trachten te vinden, in de vaste overtuiging het te redden van een zekere verstrengelingsdood, vertrappen wij onder onze lompe laarzen. de drenkeling te hulp schietend, duwen we kopje-onder. we knijpen vlinders fijn, verminken het oog op de vleugel, onderwijl kreetjes…

Als de liefde niet bestond Zullen ze stilstaan, de rivieren En de vogels en de dieren Als de liefde niet bestond Als de liefde niet bestond Zou het strand de zee verlaten Ze hebben niets meer te bepraten Als de liefde niet bestond Als de liefde niet bestond Zou de maan niet langer lichten Geen dichter zou meer dichten Als de liefde niet…

Na alles dit. Een vreemde, afgeleefde blik in een beslagen ruit. Dat afgehakte hoofd, die Hitler zonder snor: ben ik dat echt? Heeft daar, in die verwaande iezegrim, heeft daar een moeder in geloofd? Mijn god, waar is die plunderaar die met Walküren sliep, de dichter die op vogels en violen reed? Ik ben zo moe, zo vastgevroren in een vloek,…

De dichters weten wat zij niet weten. Zij spreken in hun vreemde taal; zij gaan de dood in tot het begin; zij ontdekken leven - en zien de wereld aan met hun hartstochtelijke onschuld en veranderen de aarde in de werkelijke aarde.…