Toen ik 12 jaar was hield ik het meeste van bossen vol beesten en van slapen in het gras. Daar staan nu huizen, want dat was duizend jaar geleden. Wat bos was en weiland is nu bebouwd en bereden. Was ik maar een kilometer lang, dan kon ik alles beter overzien en misschien verdragen, en dan kon ik mij vol behagen uitstrekken over die…

Ik kijk naar mijn broekspijpen en schoenen terwijl ik ze aan heb, en verbaas me dat dit ik is. Ik is vast iets anders. Maar wat? ------------------------------------------- uit: 'Gedichten 1938-1998' (2000).…

Omdat je zo mooi bent, schemer ik mijn dromen alsof ik afdwaal in de nevels van je blik alsof je ogen aan me tornen en je meest terloopse lach me veroordeelt tot boeteling. Zie je niet aan mijn gezicht hoe je me bedwelmt welk clandestiene leven ik ons 's nachts verbeeld hoe eenzaamheid me keldert als woestijnregens en begeerte me vuurspuwt…

Ik stuur je dit boeket van grijze rozen (stijlbloempjes die veel langer staan dan echte): stelen van ijzerdraad in groensajetten kousen, kroonblaadjes van misschien crêpe de Chine, zilverdraad en geel fluweel voor harten die meer verduren kunnen dan het mijne. Zet ze lukraak in lege waterglazen, draag ze bij paars met ambergele kralen…

Met een blik van stilstaand water zit grootmoeder tussen haar nageslacht en is zo oud als zij altijd was Een afbeelding van pais en vree van lachende fantomen maar keer de foto om en zie de misverstanden al geloofden we hardnekkig in familiebanden met grootmoeder als aanbeden as Hoe zou het zijn verlopen had de steen ons niet uiteengespat…

Daar zijn de dagelijkse namen weer van de stations op vastgestelde tijden, men leest ze en voelt dan vaag het oude zeer dat men zich uit die sleur eens wou bevrijden. Men kan als willekeurig reizend heer aan krant en sigaret zijn aandacht wijden en zich verblijden dat men meer en meer in 't rechte spoor en op de rails blijft rijden. Men…

Elk ontstaan is op grensvlakken druppels van de ene wereld uitspattend en aanpassend aan de andere toen het water stil werd en koeler ontstond door de inval van licht leven en waar de zee het land kust (dans van eb en vloed, elke golf herhaalde paring) beginnen telkens nieuwe landdieren en ook de terugkeer van land naar zee van lucht naar…

Zoals je loopt, door de kamer uit het bed naar de tafel met de kam, zal geen regel ooit lopen. Zoals je praat, met je tanden in mijn mond en je oren om mijn tong, zal geen pen ooit praten Zoals je zwijgt, met je bloed in mijn rug door je ogen in mijn hals, zal geen poëzie ooit zwijgen -------------------------------------…

Hij zit in de bus en stinkt naar ranzig vet, nee meer een zure bom van flink formaat. Ik zie hem gaan en weet niet waar hij gaat, zolang de deuren open zijn kan ik hem achterhalen. Gebogen is de straat als hij en er is niemand die mijn oog zo plaagt. Wat dondert het, ik ga hem achterna; nieuwsgierigheid is ook een daad. Zijn jasnaad valt…

Ieder gedicht dat ik schrijf is het laatste, is mijn dood. Dan smelt mijn gezicht bijzonder groot uit mijn lijf, in mijn schoot. Als ik wegloop mors ik een hoop dode manen en kruip-organen, en ikzelf dool, zo dun dan zo fijn van vrees als een Chinees symbool voor 'man', (één lijn voor gebaar, en één voor voet, waaruit…

De kaas moet vers uit Parma komen; De pepers rood uit Pomerigio De mascarpone moet geel-romig zijn En jij moet zingen bij de wijn. Ik zal een jonge kwartel eten, Gestufft met mortadella en Toscaanse weed. Je bloes hangen we voor het venster Tegen inkijk en insecten. Het fruit zal branden in je mond, En wat je zingt wordt stilaan honger,…

Hier sta ik dan: entre deux mers midden in de draaikolk van het leven. Entre deux mers: de dode bloedeloze en de rode van het leven. Tussen de moedeloze en de eindeloze. Ecce mater. Mater nostra. Zie haar. Hunkeren naar het vuur, smeken om het water. Vliegen in het luchtledige. Bijten in het zand. Zie haar. Zie hen. Zie hun poriën van pijn…

Ik stond op en was opeens gekleed in mijn oude leeftijd. Een moment kleefde mijn blik aan het glas dat ik dronk: mijn hand in brons gerimpeld, de piano onbespeeld. Ik had nu een bevende toon, wiskundig gevoel voor oneindigheid. Het was als altijd nacht en ik zag haar liggen in een zonderlinge eenheid van gemurmel en slaap, tot ze draaide…

De zomers speelden in Arcadië. Vlinders - in soorten die al lang niet meer bestaan - vlogen zenuwachtig en geluidloos in grillige lijnen langs de droge struiken. Soms stak mijn vaders donkere hoofd boven de duinpan uit maar altijd was zijn vlindernet te zien dat driftig gaten sloeg in schijnbaar niets, op zoek naar razendsnel onzichtbaarheid…

Pierrot! Het lachen Heb ik verleerd! Mijn ziel in de spiegel Vervloog - vervloog! Zwart is het doek Van de spiegel in rouw. Pierrot! Het lachen Heb ik verleerd! O, geef mij opnieuw, Harde heelmeester van ieders ziel, Verhevene van de maan, Pierrot - mijn lachen! --------------------------- uit: Tirade 1985, 300.…

De steen bloeit. De steen die niet kan bloeien, Wat bloeit die steen. Zijn bloesems zijn veelkleurig. Gekleurd als de wolken wanneer de maan hen beschijnt, Gekleurd als jouw ogen, liefste, En warm. Gekleurd als vrolijke ideeën, Veelkleurig als golven die tot aan de horizon golven. Wat bloeit de steen, Wat bloeit de steen die niet kan bloeien…

Als ik oud ben wil ik oude handen die, als op de reliëfkaart van een basisschool hun gebergte, hun rivieren durven tonen. - Verre landen waar ik in kan wonen. Ervaren aderen, vingers met verhalen. Handen die ergens waren; op schouders, om een hart, in andere handen. Aan relings, zwaaiend, aaiend langs de wanden van een huis ver van hun…

En dan gaat het doek op, het rode woordje exit stelt ons gerust. Je concentreert je weer op de verkeerde dingen, in de verte doe je me zelfs denken aan iemand anders. Zo met die sigaret in je mondhoek, een reisgids in je linkerhand, je wapen in je rechter. Verdacht veel aandacht voor het detail. Is deze verering wel terecht? Hoe ver draagt je…

Als ik op een stoel zit bij de radio de benen iets te scherp over elkaar geslagen het hoofd wat scheef, kin in de hand ben ik, nee niet: lijk ik soms ben ik hem, heeft hij ineens bezit genomen, is mijn huid zijn huid, kijken zijn ogen uit mijn kassen dezelfde wereld in. Ik houd me dan doodstil, verbaasd dat niemand hem hier ziet, mijn spel…

'Jij mag alles in mij kwijt' zei de ruimte tot de Tijd. 'En? Wat moet ik dan beginnen?' 'Waarom kom je niet eerst binnen?' En zo zeurt het stel al jaren zonder dat het komt tot paren. Moraal: Als de tijd het al niet kan, lieve lezertjes, wie dan? ---------------------------------------------------- uit: 'Hollands Maandblad…