Wij hebben ook vannacht weer niet geslapen, wij hadden wel wat anders aan ons hoofd: we leken even voor elkaar geschapen, en alle leugens werden weer geloofd. Toch hebben we zeer van elkaar gehouden, het is gekomen als het is gegaan; verder blijft alles altijd bij het oude: de Moor kan gaan hij heeft zijn plicht gedaan. Er stonden 's morgens…

Den Haag, stad, boordevol Bordewijk en van Couperus overal een vleug op Scheveningen aan, de villawijk die kwijnt en zich Eline Vere heugt. Maar in de binnenstad staan ze te kijk, deurwaardershuizen met de harde deugd van Katadreuffe die zijn doel bereikt. Ik drink twee werelden in ene teug. Den Haag, je tikt er tegen en het zingt. In de…

er is niet meer bij weinig noch is er minder nog is onzeker wat er was wat wordt wordt willoos eerst als het is is het ernst het herinnert zich heilloos en blijft ijlings alles van waarde is weerloos wordt van aanraakbaarheid rijk en aan alles gelijk als het hart van de tijd als het hart van de tijd --------------------------------…

Eer maakt men lakens wit met inkt, Eer spreekt men schaak met bezemstelen, Eer vindt men nog een roos die stinkt, Eer ruilt men stenen voor juwelen, Eer breekt men ijzer met zijn handen, Eer zal men stijgen in valleien, Eer legt en een garnaal aan banden, Eer leert men geiten kousen breien, Eer plant men bomen op de weg, Eer zal men kakken…

Soms denk ik: ik zeg u, zolang ik je al ken, hoewel ik heel gewoon geliefde van je ben en je nooit doet alsof je ouder bent dan ik, daarbij: het geldt ook andersom. Voor jou ben ik geen jij. Laatst zei je: ik zeg u, zolang ik je al ken, hoewel ik heel gewoon geliefde van je ben en het normaal zou zijn als ik je altijd joude. Maar ik vind…

Je moet, zegt men, een keer volwassen worden. En bedoelt dan waarschijnlijk: heel serieus over God, Staat en Vaderland meemummelen, en nooit eens roepen: 'Krijg een dikke neus!' Geen grapjes maken over het soort zaken waarmee zelfs een magnaat te worstelen heeft. Vooral, wanneer hij door een Hongkonggriepje geveld is. En plots merkt dat hij…

Nou, hier woon ik dus 't Is niet groot Maar ik zit overal dicht bij Midden in de stad, erg handig Ga zitten Mijn polsen Ach, 't is niks Je mag het wel zien Doorgesneden Het deed geen pijn Alsof je een envelop dicht likt En je tong snijdt Wil je koffie 't Is stil Zag mezelf liggen Een dode merel op het tuinpad Kon…

kom met de wind door de canyon, mijn liefste! fluister je woord in mijn oor! zeg dat ik je man ben aan wie jij je wilt toevertrouwen! wachten wil ik nu niet langer op wat winderige woorden 'k wil je mond zien en die kussen. vergarend langs de rotsen vliegt mijn gedachte naar je toe. hier, ver weg van jou, gedij ik net zo min als de…

je zou van elke dag iets moeten overhouden, vandaag misschien het beeld van beukenstammen, zoals ze langs de weg gestapeld lagen en je hun binnenste kon zien dat leek op het vruchtvlees van pompoenen of de plek waar ze onder een dunne sneeuwlaag stonden, wat iemand zei, bijvoorbeeld, dat het naar prinsessen rook en iemand anders dat het…

De passage van de twee ravenzwarte vlechtmeisens vuur- straalogig de diepe straat door brengt de nacht teweeg. De hengst de merrie bevruchtend, zijn fabelwindvleugels over haar, de samenhuivering hoef aan hals: uitgeveegd. Door de lievezoete voedster opgevreten een spijze wordt het miserabele nest kleverige misgeboorten dat ze kreeg. Tot…

De hel dat zijn wijzelf, door hagel op ijzel met slag in wiel. Languit vallend in de bevroren pap op straat slaken wij geen kreet dan zwijgen. Wie heeft dit bedacht? Wij zijn zelf uitgegaan, met tassen voor voedsel en een muts om ons gezicht grappig te doen uitkomen tegen de lucht. IJdele voornemens banen zich wegen naar binnen waar duisternis…

Radiobericht: de politie heeft vannacht het lichaam van een vrouw gevonden in de straten van Amsterdam. Naam en leeftijd onbekend. Doodsoorzaak: onbekend. je zoekt het woord voor de rand van de haven die als een muur uit het water rijst. je denkt ik vind het als ik zo ga liggen op het asfalt je hoofd een aarzelend schip voor de stoeprand je…

Wij zijn gelukkig. Buren bonken op onze muren: 'Wij ook! Wij zijn ook gelukkig!' Voorbijgangers blijven staan, drukken hun neus tegen ons raam, roepen: 'En wij dan... Vlak ons niet uit...! Alsof wij niet gelukkig zijn!' lopen peinzend verder, vragen elkaar: 'Wij zijn toch gelukkiger dan wie dan ook? Dat is toch zo?' Kinderen sluiten…

ik val, ik val net niet, ik sta, ik sta mijn mannetje, ik hou toch stand, ik hou me goed, herstel, o nee, ik val, ik val opnieuw, wiebel, wankel, struikel even, kom weer overeind, nee, nú val ik echt, ik val lelijk tegen, glij tegen de grond, bijna, zwaai weer recht, sta weer pal mijn mannetje zo stevig op de benen, au, o nee, ik hou het…

Hier liggen we, een mond van elkaar verwijderd. in feite zou het nog kunnen, maar de spieren doen het niet, zuren hebben vandaag geen zin. na het laatste zuchten, gas dat ontsnapt uit onze ventielen, opgenomen in de schoot der onverschilligheid, toevallig, een prachtige zomerse dag zoals deze, grijns je, zo lijkt het. de lippen zijn definitief…

Hier stijgt ze op met de laatste lieferink mee, ze kan het niet tegenhouden, zang zingt de rouw onder haar kapotte nagels vandaan was jij de zoom uit haar rok, ze trilt maar staat as een standbeeldje in deze schitterbare lucht in deze laag is het moeilijk ademhalen ze zoekt het verdwijnen terug en waar het verschijnen begon precies hier precies…

Hier waar het niet kan komen de woorden elkaar afstoten Dit wat men noemt 'het vrije veld' het kent horizon noch grenzen Uit de hemel hangen draden, slordig afgehecht bewegend in de wind (want altijd waait het daar) Verder beweegt er niets Een paar losse stenen slurpen zich vol licht (alle schaduwen verdwenen) Toch moet het hier ergens…

Wanneer je in slaap valt, je hardgekookte lichaam nog op pijnlijke prikkels reageert, van houding verandert, wanneer je halsbrekende rechterarm te lang onder mijn hoofdkussen gekneld zit, slaap ik, Type-3-communicatie verstoord. Wat het gevolg kan zijn van over gloeiende kooltjes lopen in plaats van één te worden met het ochtendgloren…

de hunebedbouwers van weleer dekten zich met zware stenen toe ze leviteerden in deze dat het een ware aard had en lieten de wetten der zwaartekracht in de ruime mate links liggen het resultaat hiervan treft men vandaag de dag nog af en toe aan in verschraalde landschappen te Drenthe achteloos achtergelaten als in een uitverkoop: late…

Het is koud en oud, als een park in Parijs, de hoofdstad van Frankrijk. Ik wil in bed liggen met iemand die lange tijd over hetzelfde na kan denken. Wat er bijna is, de maan boven een veld, een liedje ver weg. Tegenovergesteld aan wat beloftes terugneemt die niet gedaan zijn. Waarom ik vraag, wat te veel is laten zijn alsof het…