droom na droom splijten de rotsen open steken ravijnen scherper af verstuivend gebied getijde na getijde onder de blauwe koepel tekent helder een woestijn terrassen van zand resten van een tempel in stralende verlatenheid -------------------------------------- uit: 'Verstuivend gebied', 1979.…

Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeen kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk.…

In dit huis wil je blijven wonen en sterven. Je moeder schonk je de luiken, je vader Heeft tot zijn tachtigste in de tuin gespit. Nu zijn ze verdwenen ergens in jou, op een plek Waar ze niet moeten dubben en peinzen En waar ze in een lieve stilte luisteren Naar een lang ironisch verhaal. Ze overwegen te verhuizen naar je kinderen. ----…

Als we de steen mogen geloven Dan rust jij, Wim, vier lentes net, Hier haast een halve eeuw al met Je broertje Joris, dat van boven Boem! op je buikje werd geschoven Als veel te groot verjaarspakket - Geen toetertje deed rettettet, Geen wimpeltje werd rondgewoven. Er is sindsdien maar weinig leven Behalve soms die doffe ploffen Zo'n…

altijd komt het moment waarop iemand het zoeken naar overlevenden staakt waarop de storm stilt waarop iemand met schrijven ophoudt om iets anders te beginnen, zich iets aan te schaffen, voedsel inkt, gereedschap altijd komt het moment waarop iemand het zoeken staakt, zoals en schip het anker licht en de richting opnieuw bepaalt daarnet…

Men kwam en ging. Men was en bleef die nam en gaf. Die bad en at. Bezat. Bedreef. Men las. Men schreef. Men nam en ging. Vernam. Vergat. Je kwam en ging. Je was en bleef die nam wie nam. Die gaf wie gaf. Het was te geef. Ik las. Ik schreef. Je ging. Je gaf. Gaaf en onaf. ------------------------------------------ uit: 'In een mum van taal…

Zo'n eerste dag dat water geen water meer is maar meer. Het kind met beide voeten gestrand vraagt naar ijs - glad - ijs. Zo vraagt ze naar de chemie van het simpele, gladde, volmaakte waarin ze haar doorzichtige drie jaren ziet. De schelle schaatsers flitsen voorbij tekenen in de wind. Het kind beweegt, schaduwloos ze knielt, buigt voorover…

Een man is maar een kleine man. Hij valt in slaap, zijn mond valt open, zijn dromen ontsnappen hem zonder spoor. En 's ochtends niemand die zeggen kan welke naam er op zijn lippen lag, welk gezicht hij daarbij amper trekt. Hij neemt zijn lege koffer en vertrekt. Mensen zeggen naar zijn werk. ------------------------------- uit: 'Apenjaren…

De bomen steken hun takken en twijgen onverschrokken, aangepast, in de blauwe vrieslucht van de gevorderde ochtend. Het is koud, verhoudingsgewijs, goed schilderijweer, oudhollands voor later, de oude zonden en gruwelijkheden van God vergeten en, in zoverre, vergeven. De natuur wrokt niet, draagt de gevolgen als nieuwe vanzelfsprekendheden…

Ik kan poëzie waarderen. Wanneer ik een gedicht gelezen heb zet ik beneden aan de pagina ernstig een nul of een één. Bij twijfel cijfer ik per strofe. Hun gemiddelde wordt afgerond en eveneens onderaan genoteerd. Als ik de bundel uit heb, tel ik alle enen op en deel de uitkomst door het aantal gedichten. ---------------…

Ik zag de grootste geesten van mijn generatie bloeden voor een opstand die niet kwam. Ik zag ze dromen tussen boekomslagen en ontwaken in de hel van tweeëntwintig steden, heilloos als het uitgehakte hart van Rotterdam. Ik zag ze zweren bij een nieuwe dronkenschap en dansen op de bodem van de nacht. Ik zag ze huilen om de ossen in de trams…

toen het licht van de nacht duisternis was het licht van de nacht ons onzichtbaar maakte en wij alleen nog stemmen waren op een bank in de tuin toen de nacht ons omgaf en meenam in de duistere vragen wanneer en waar en wie toen de nacht een geheim was dat met de nacht verdween -------------------------------- uit: 'Toen ik dit zag…

ik hoor het 's winters van de uilen die hier schuilen en van de blauwe reiger in het riet, nee, wachten tot de lente hoeft echt niet begin vandaag nog met het keren van het tij voor het te laat is: de verandering ben jij! vlecht dan een krans en steek de kaarsen aan en weet dat deze duisternis voorbij zal gaan.…

Een mug (de mug) beklimt, desnoods: bestijgt een olifant (de olifant). Zo gooide iemand eens een bal op. Deze stuiterde nog enige malen, bleef toen zo goed als stil liggen. ------------------------------- uit: 'Gedichten', 1968.…

de dichter droomt van oeverloze stromen die traag door een oneindig laagland gaan hij peinst over de zin van het bestaan en wat er na de dood zo-al zal komen hij is een god in ’t diepst van zijn gedachten z’n ganzenveer bedwingt het perkament beschrijft de wolkenvelden die frequent extase of een zwaar gemijmer brachten hij weent om bloemen…

Er was Assepoester die het vreemd vond dat de prins dat glazen muiltje nodig had om haar te herkennen. Al die tijd dat haar zussen bezig waren hun voeten in dat schoentje te persen, stond ze naast hem. Hij had toch uren met haar gedanst? Hij wist toch hoe ze rook? En bewoog? Er was Assepoester die hoopte dat de prins haar meteen had herkend maar…

Toegegeven: in dit gedicht staan alle Poppetjes op hun plaats, rijmschema klopt Dubbel- en binnenrijm, niks mis mee, ook De metaforen staan als een huis, je ruikt De doorlopende lijn naar M.N., en de nauwe Gang van A., daar zijn deze verzen zeker schat Plichtig aan. Het beeld van de man met de Hamer die alles heel wil maken om het nieuwe…

Het nieuwe jaar begint met zachte vlokken die zachtjes dalen en onwillig landen. Het aarden wordt hun dooi, of ze zich branden aan warme aardkorst, hete huizenblokken. De aarde drinkt de sneeuw met grote slokken en raakt verkild tot in haar ingewanden. De vlokken winnen door hun massa. Wanden van groen worden van spikkelwit doortrokken.…

Aanvliegen over de sont, over donkere kommen van finse meren scheepgaan in de kajak der gestorvenen drijven op de wateren tussen taiga en toendra oog en oor zuiveren aan leegte en verte zich voeden met bessen, met hoed en geur van de goddelijke paddenstoel dromen de droom van het eeuwige heden als arctische beer weer tot sneeuwblinde…

Aan het eind van de straat kijken twee oudjes door het raam. 'Schat, de vuilnisbak wel buitengezet?' 'Donderpad? Die kat zal ik vuur doen vreten.' Daag het monster niet uit, schrob je eigen stoep vooraleer zwarte ruiters je berijden. Over liefde zwijgen en in stilte lijden. De zee is grijs. Vergeet-mij-niet en ereprijs. ------------…