Een man is maar een kleine man. Hij valt in slaap, zijn mond valt open, zijn dromen ontsnappen hem zonder spoor. En 's ochtends niemand die zeggen kan welke naam er op zijn lippen lag, welk gezicht hij daarbij amper trekt. Hij neemt zijn lege koffer en vertrekt. Mensen zeggen naar zijn werk. ------------------------------- uit: 'Apenjaren…

Een reus kent zichzelf. Hij zoekt een meisje zoet als een konijn om weg te goochelen in en uit de grote hoed van zijn hart. Maar een reus is te hoog voor een meisje en zij te blauw van onderdanigheid. Het ras der reuzen sterft uit. Spijtig, want hij kan zijn ogen openrekken als spek en zijn spieren als slangen doen spelen, tot vervelens…

Het is een gentleman in Rome op een scooter die een badhuis gaat bezoeken om de mooie mozaïeken het is de lucht van dode vis, slierten zeewier na de regen, de baai met een terras en een standbeeld dat ik altijd in gedachten had het is een man die groot is en zijn haar losmaakt die alles zuiver ritme geeft die een vrouw streelt met zijn handen…

Een man draagt zichzelf door de dag, de handen tot kommen, ze testen de adem, die is er, alsook zijn papieren, die liggen op stapels, dringend en dun. Op steigers die uitzicht schoonwassen, ruit spiegelt ruit ruit, daartussen de pluisjes, de mussen, een lijstje te licht om te landen, waarop wat onthouden moest ooit. Op avonden, luiken gesloten…

Je weet ik ben een moeilijke vriend, die slecht eet, moeilijk loopt, stofmijt ademt, daarbij denkt het leven met je uit te zitten. daarom dat liggen helpt. daarom dat ik lig en me grondig leeg maak om mij te ontdoen van jou, niet dat het lukt, ze houden ons lekker samen. filmpje zien, onszelf als mens daarin weten te vinden, emoties laten…

Het luchtschip van zijn pyjama is krap bemand: weinig hens aan dek. Met sperwers in mijn ogen slecht ik de breuken en de deuken in de kamer, hang de schaduwen aan de kapstok en hijs hem in zijn gewone broek. Sporen van oude strijd zitten nog in de hoed, maar teruggebracht tot de laatste, op onvaste voeten. Zijn ogen dwalen door zijn lentetuin…

De vergrijsde bibliothecaris liet zijn blik weiden langs de planken en hij pakte er een boekje uit wat hij zelf geschreven had. Hoofdschuddend om zijn overmoed van vroeger herkende hij zichzelf als een vergeten dichter en hij wist dat dichters vergeten worden als hun werk niet best is. Maar om in de herfst van zijn leven te erkennen dat…

Er zijn mannen met het levensgevoel 'douchecabine'. Het woord spreekt ze direct aan. In een gesprekje achteraf blijkt vaak waarom. Er zijn mannen die graag met hun tandenborstel gefotografeerd worden, niet voor een advertentie. Ze staan in het leven als krachten op wanden. Er zijn er die niet kunnen kiezen, moe van hun mogelijkheden stellen…

Ik denk aan de man die ik liefhad. Heb ik hem lief? Hoeveel angsten zijn dat? Onze borden raakten leger En aan de rand ligt een bloem. gesneden uit radijsjes. Een klein uitbundig leven. Niet om te eten, weet hij. --------------------------- uit: 'Twee zonnen', 2003.…

'For what is a man, what has he got -' Paul Anka Wat is een man, zijn vrijheid staat te roesten voor de deur en schuld klopt in zijn onderbroek. Zijn droom een spannend jongensboek onder de dekens van een kind, zijn angst de wind door dunnend haar. Zijn dood een blauwe waterval van grauwe staar, zijn einde zoek, een druppel in een cataract…

Geen reet Te doen Geen reet Te zien Nou ja Verderop Eentje ---------------------------- uit: 'Verzameld werk', 2004.…

ik hou zo van machines, zegt ze, van die grote bouwmachines maar het mooist vind ik de klokken waarop de schafttijd aangegeven staat dat al die mannen dan op opgelegde tijden hun werk ter zijde schuiven naar koffie en hun boterhammen grijpen en in volle gelukzaligheid gaan zitten wachten tot zij weer verder mogen, na nog een laatste sjekkie…

Het fileermes heb ik klaarliggen. Wie ben je? Ik zal het weten. Keurig zal ik je na het fileren weer aan elkaar naaien. Want zo ben ik ik heb liefde ------------------------------------------------- Uit: 'Men zegt liefde', 2003…

Mannen blijven graag aan muren kleven en in bedden op tafels in de borden waaruit zij hebben gegeten in muziek. Je kunt het nog zo heftig zingen, dat het voorbij is, voorbij, voorbij dat het uit is, uit is, uit is dat je nooit meer, nooit meer, nooit meer. En daar zingen ze weer terug vanuit alle hoeken van de kamer vantussen de verschoonde…

Het wemelt weer en ik kan het niet zeggen. Hitsige insecten maken elkaar het hof in mijn hoofd. Uit twee dikke vliegen worden twintig nieuwe geboren en uit twintig nieuwe tweehonderd nog nieuwere en uit tweehonderd - De vliegen kijken rond luisteren naar de nieuwsberichten, maken het bonter dan ik zelf kan verzinnen. De schouder die…