Selma, snoepje van me, wat smaak je ineens zuur, ineens ben je weer ver weg als een zwart gat en is de leegte onverdraaglijk eenzaam als een graf. Kan ik als astronaut je gedaante nog bereiken of kan ik beter met seances het contact herstellen? Kwam je nog één keer voorbij en is het nu over en uit, zoals de botte walkietalkietaal gebiedt?…

Samen kozen wij de steen, die nu jouw laatste rustplaats siert. We kozen voor doorschijnend blauw, doorschijnend als het water, waar je zo van hield, met groen gesierd. Het zachte groen, van riet, zoals het in de lente groeit. Met hier en daar een rode bloem, die aan de oever bloeit. Twee kleine vogels, kijken neer, naar waar jouw naam…

Toen ik dit begon te schrijven, wist ik dat ik zelf weg zou gaan. Doch deze woorden zouden blijven en mij op paper deels doen voortbestaan. levend in de wijze wetenschap van mijn eigen eindigheid, is het dat ik telkens woorden schrap en niet lukraak maar wat inkt neer smijt. Niemand echter zou ooit weten, welke woorden zijn vervangen en…

Ik zie jou in mijn dagdeel in de schittering van de dag elke minuut van de middag ieder uur van de nacht. De secondes tikken weg met ensembles in de ochtend door gevoelens van dauw is jouw dagboek geopend. Vertraagt gaat mijn dagdeel bij zonsopkomst gekleed in violet gepassioneerd leidt ons zwanenmeer bij zonsondergang als silhouet…

Zweven tussen hemel en aarde contactloos tijdens het staren met alle zintuigen die open staan. Alleen door jouw gegeven energie beleef ik het uiten door telepathie met het zweven rondom jouw baan. In niemandsland teder omarmd in verbinding met jouw warmte drijft jouw beeld sprakeloos Draaierig in mijn…

Dienstbaar stond jij in het leven om lucht te geven voor gekoesterde wensen transparant versiert in jouw rode jurk kon men hun dromen laten leven over grenzen. De warmte van jouw persoonlijkheid met de verleiding van amber, vanille en rozen liet valleien door bergtoppen overstromen zo brak de sensationele zevende hemel open. Het kant…

Geïllustreerd in mist met sterren door lantaarnpalen verplaatst jouw verlichte glimlach in de schemering met jouw schaduw in het aanstaande donker theater voelt je vredig stralend gelaat als verrijkt handreiking. Nu met mijn blik op de kinderkopjes duidt de straatlengte onze afstand in een pertinent afscheid op een nat wegdek het zijn…

Jouw gesloten lippen opende sprakeloze woorden in stilte toonde jij jouw temperamentvolle wereld je serene gelaat verbond jouw passionele hebzucht. Jouw gesloten lippen verzegelde je laatste gebaar dat zich illustreerde in kleuren van zonsondergang met het requiem vanuit de horizon in een ijle lucht.…

Voor de laatste keer, ga ik jouw werkplaats binnen. Het is er koud. Vroeger brandde er het kacheltje, nu staat het er stoffig en oud. Het ruikt er naar ijzer. Jouw favoriete materiaal. Overal ligt roestig slijpsel, de staalborstel ligt nog klaar. Ik snuif de geur op... jouw geur. Je stofjas hangt nog aan de kant. In de zakken een handvol…

Mijn goede moeder, jij was altijd mijn hoeder. Alleen jij en god wisten wat voor plannen er in mijn kop gistten. Het deed daarom zo hartverscheurend pijn, omdat mijn gedrag afkeurend bleek te zijn. Altijd probeerde jij mij te steunen en dat gedrag te sturen. Terwijl ik je bezeerde door het verkeerde, met miskleunen op elke dag en in…

Dag oude dibbes, dag oud jaar. De terugkerende scheiding schaadt het lot van een weemoedige duikelaar. Een duikelaar die opkomt tijdens twaalf maanden van leren, die twijfelend hoop geven om uiteindelijk weemoedig te doen generen. Schaduwen vallen over de lichte trend van een duikelaar, die het zwart omhullen bij het naken van een nieuw…

Onwerkelijk is de tijd, zo zonder jou. Het voelt zo vreemd, alsof ik ergens anders leven zou. Een verlatenheid, iets van heimwee, heimwee, naar een thuis. Zelfs dat nam je mee. Er is de werkelijkheid, daar leef ik in. Als vreemdeling, een eenling, in een leegte zonder zin. Ik kan je niet bereiken, een onmogelijkheid. Er is je graf…

Virtuele realiteit. Wanneer een mens helemaal als een losgeslagen tol in het rond begint te draaien. Een fictieve realiteit. Thematieken type dictee. een tralie tijd machine, die alles misleidt. Gevangen in gangen van x maal tijd, dat wordt smullen in enen en nullen, vreet bit.…

Beschermt achter het glas geef jij mij een dynamisch inzicht in ons houvast terwijl de aanraking van een afstand transparant voelt mijn poriën zuigen jouw souvenir door middel van verzachte tintelingen tijdens mijn bezinning en trekt de spanning uit het lichaam zoals jij het altijd hebt bedoeld. Bewaakt in een omlijsting met goudblad…

Haar ogen vertellen. Laat me gaan, laat me gaan. Hier ver vandaan. Weg van het verdriet, want pijn voelen wil ik niet.…

Er is nog zoveel wat ik met jullie zou willen delen Geen pijn maar liefde willen geven Nu ga ik weg stil en alleen In gedachten heb ik jullie om mij heen Het spijt me~…

Hoe mooi zou het daar zijn daar waar onze bestemming is nog niemand kwam terug als ik me niet vergis Hartverwarmend wordt je daar ontvangen daar waar we naar toe gaan als we ons aardse bestaan verruilen voor een meer vreugdevol, vredig en zonnig bestaan Zoveel licht, warmte en verdraagzaamheid het kan niet anders of het is er fijn het…

Is dit nu Van mij over Is dit nu Wie ik ben Is dit nu Wat er overblijft Als je Alles achterlaat Argwaan Angst Ik lees het In hun ogen Het zijn De emoties Die ik Zo goed ken Ik voel me naakt Steeds naakter Ze kijken Met hun argwaan Ze kijken Met hun angst Ze kijken Met hun ogen Dwars Door mijn huid Ik kwam Slechts…

zonder reden gleden we tijdloos in zeeën van tijd zonder vragen zonder vlagen blies de wind zachtjes vleugen geluk in de nacht van onze gedachten aan meer aan eeuwig zonder alleen nog te zijn sleet de pijn alle wonden verbonden we in de lucht zuchten we zei je zacht ik heb alle tijd geduld ik wacht vervulde de geur…

Tussen kettingen verroest van de jaren liggen verhalen begraven dood heeft hun de mond gesnoerd onder bemoste zerken wordt geen woord nog gehoord Tussen ontblote bomen hangt laat novemberlicht in vergulde scherven.…