Van alles één

Hij had één hemd, één broek, één jas, toen zij
hem voor het eerst zag, geen cent op zak, ze zag
de blik in zijn bruine ogen, wat daarin bewogen
en keek recht in zijn ziel, was het daarom dat
ze op hem viel?

Ze weet het niet.

Eén paar schoenen, één paar sokken, één hoed, zeg
maar alpinopet, die had ie om zijn vette haardos
te bedekken,toch maar twijfelend opgezet indruk
trachten te maken?

Ze weet het niet.

Hij was een groot impossant aandoend persoon, kon
een graaf zijn in slechte tijden of zwerver heel
gewoon, sprak netjes rustig en bedeesd, hij moest
toch ooit een machtig figuur toch zijn geweest.

Ze weet het niet.

Ze spraken over koetjes en kalfjes en zij bood
hem koffie aan, hij zei met een sneer die hem niet
pastte, ik kan jou het volgend kopje niet bieden,
heb geen cent te makken, wat haar ertoe bracht zijn
hand eens stevig beet te pakken en te zeggen,
't doet er niet toe.

Waarom, ze weet het niet.

Waren het zijn ogen, die bruine waar ze op viel,
waarin ze kon kijken tot in de bodem van zijn ziel,
was het zijn mond met regelmatige witte tanden,
of waren 't die krachtige mooie schone sterke
mannenhanden?

Ze weet het niet.

Van álles had ie er maar één, maar ze nam hem met
zich mee en nu ze samen zijn hebben ze van alles twee.
En nu weet ze het, hij is mij, ik ben hém en sámen
zijn we twéé!

Van alles één

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 24 stemmen 1.708