Asfalt
Het asfaltpad gebroken,
Diepe kloven,
Scheuren als micromaanravijnen,
Verwrongen asfalt door zware lasten,
Door zon vervloeide,
Uiteen gereden geteerde kiezelstenen,
Nu groen, paardenbloem, weegbree en varkensgras,
Het zwart tot leven gekomen,
Daar waar het brak
Door on-weer en worteldruk.
Asfalt, getekend door het leven.
Was zo ook niet jouw gelaat,
Je ogen, wang en hals;
Diepe groeven, rimpels, plooien,
Waarin ik het leven zag;
Het zwoegen, het baren, het verdriet.
Maar rondom je ogen
Zag ik kraaienpoten
Van ongelooflijke pret.
En die vergeet ik niet.
Geplaatst in de categorie: emoties