Bromvlieg

Onrustig zoem je door de kamer,
van raam naar raam en weer terug,
boos trillen jouw fijngemaasde vleugels
tegen het harde, dubbele glas.

Nu probeer ik mijn roman te lezen,
ik wil jou niet meer horen,
maar jij vliegt onverbiddelijk
van raam naar raam en weer terug.

Menselijk zou het zijn,
ja, wellicht Franciscaans,
als ik nu mijn glas zou pakken
om je daarin te vangen,
geklemd tussen ruit en glas,
en je vervolgens los te laten.

Ik kan je ook verpletteren,
met een roman of krant,
jou knisperend vermorzelen
tegen raam of wand.

Iets houdt mij tegen, zwarte vlieg,
want ik ben jaloers,
zo jaloers op je vrijheid
en je sterke vleugels.

Bromvlieg

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 9 stemmen 634