Het verkeert-Sonnet

Op het terras overdacht zij de jaren
er is veel veranderd in korte tijd
ze vergaf hem zijn onbetrouwbaarheid
als de drankduivel in hem was gevaren.

Hij verdween frequent in stadse nachten
ging er te keer als een wellustig dier
ontwaakte op vreemde plaatsen van vertier
terwijl zij onrustig lag te wachten.

Zoals zo vaak keert het noodlot het tij
zij zwalkt door de nacht als mannenverslindster
terwijl hij in zijn rolstoel angstig wacht.

's Namiddags komt ze in uitgaanskledij
rolt hem in zijn rolstoel voor het venster
fluistert glimlachend 'wacht op mij vannacht'.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster-Baas, 27 maart 2007

hkoster1quicknet.nl

Sonnet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 22 stemmen 2.488