Hartenkreten

hartenkreet (nr. 19.994):

Gebonden

Er waren eens een jongen en een meisje
Die samen vriend en vriendin wilden zijn
Ze smolten hun levens aaneen als broos glaswerk
Ze deelden van alles: vreugde en pijn

Toen kwam de duivel, vol haat en vol afgunst,
Hij blies heel langzaam het glaswerk tot bel
Daardoor werd het nog mooier vol kleuren
Maar het werd ook een gevangenis, een hel

Samen waren zij daar gevangen
Te dicht op elkaar, verstikkend opeen
Ze probeerden van alles om zich te bevrijden,
Soms leek het te lukken, maar dan weer…. Neen

Zij werd steeds kleiner, hij steeds gemener
Tot zij op een dag toch de bubbel doorbrak

Nu zit ik hier bij de kleurige scherven
Waar ik me telkens opnieuw aan snijd
Hoe erg het ook was ik kan niet vergeten
Hoe mooi het me scheen, hoezeer het me spijt

Bitterzoete herinneringen
draag ik als een kruis op mijn rug
Die kleurige bel vol van pijn en vol lijden
Hoe bizar het ook klinkt: ik verlang er naar terug