ook jij, bijzonder
in het begin was ‘t een verwonderen
diep in je kijken en niets werkelijks vinden
als waren ‘t enkel maar geleefde luimen
slechts vage vale sporen
van te veel grauw in het gezicht
er kwam een tijd dat bij het licht van sterren
je nog veel dieper ging dan ooit voorheen
je vragend wat de leegte wil de stilte
die als een zware last een ketting
aan jou bleef trekken naar bene’ en
en je verhief je uit jouw kussens
nam een penseel schilderde jezelf
met dikke zwarte klodders strepen
en honderdduizend scheuren
de tranen weenden bitter
tot je de kleuren liggen zag
je nam het rood en geel en groen en blauw
en mengde de nuances heel precies
tot evenbeeld van jou
en heel voorzichtig kwam je lach.
sunset 03-08-2007
Zie ook: http://sunset.deds.nl
Schrijver: sunset, 4 augustus 2007
Geplaatst in de categorie: liefde