sporen als toen
stil wandelen wegen naar de witgekalkte huizen
alsof zij ingesneeuwd tegen een grijze hemel leunen
en ’t water waarop vroege nevelsluiers liggen
leeft reeds zijn eigen herfstige eenzaamheid
op pleinen echoën de lang gestorven schreden
in dagen die door ‘t gisteren zijn ingehaald
niets dat de vredige zondagsrust kan storen
oogst wordt nog met dezelfde eelt betaald
en niet vergeten al het feesten, hun culturen
die heel voorzichtig aan de huidige tijd gewend
in maannacht waar de heksen ooit hun dansen
en gnomen, kobolds door de bossen zijn gerend
verstard zijn zij, veranderd in elegieën
gebogen ’t lijf en leer gerimpeld hun gezicht
met lege ogen als van verlaten bruiden
gebogen onder zware levensplicht
geen lachen noch wat blijheid onder lichten
waar enkel muggen zwermen en ’t gezoen
van afscheid nemen van hun zonen, dochters
enkel de wegen trekken sporen nog als toen.
Zie ook: http://sunset.deds.nl
Schrijver: sunset, 27 augustus 2007
Geplaatst in de categorie: algemeen