Niet steil
lang krullend haar, mijn moeders trots
werd iedere morgen uitgeborsteld
de marteling hield maar niet op
verwenste haar, en niet alleen in stilte
wat ik maar steeds niet kon bevatten:
dat lijden nodig was om mooi te zijn
en meer nog dat ik dan mijn moeder
daar eeuwig dankbaar voor zou zijn
als puber had ik het al gauw bekeken
de lijdensweg was toen ten eind
kort haar, als bij de andere meiden
hoewel, ik heb de steilen vaak benijd
dus sliep ik om het strak te trekken
opnieuw met marteltuigen in de nacht
maar moest helaas ook toen ontdekken
dat mijn eerste vriendje er niets van zag
het treurige verhaal is niet ten einde
want ook mijn levenspartner zei
dat weggeknipte korte krullen
nog steeds veel beter past bij mij
nu jaren later en wat wijzer
ontdek ik als ik in de spiegel kijk
mijn eigen stijl met krullend haar
tenslotte toch mezelf geworden
Geplaatst in de categorie: emoties