Add
Kijk daar gaat ze weer,
op haar fietsje langs het meer.
Mensen staren me aan,
heeft ze eindelijk een baan.
Hoor ik achter de ramen,
ik hou me groot en verstop mijn tranen.
Ze heeft zeker weer wat nieuws gekocht,
ze ziet er niet uit, wat een gedrocht!
En hij maar werken,
nou ze zal het merken!
Gelukkig ik ben weer thuis,
in ons nieuwe huis.
Achter het gordijn,
dan ziet niemand de pijn.
Ze is echt raar,
ze hoort nergens bij, wie geeft nou om haar?
Wat een zielepiet,
ze hoort niet bij ons, ze hoort hier niet!
Galmt voor ons huis,
zit ze nu weer alleen thuis?!
Ze kan niet op eigen benen staan.
Over mijn wang rolt een traan.
Huilt ze nou, ik zie het niet goed,
ze jankt wel snel, dat ze dat doet!
Ik heb me weer kostelijk vermaakt,
ze heeft zichzelf belachelijk gemaakt.
Langzaam wordt het stil buiten,
ik wil mij afsluiten.
Van de wereld om me heen,
ik ben weer alleen.
Eindelijk rust,
uitgelachen door volwassen mensen, volledig uitgeblust.
Ik voel me verloren,
wou dat ik niet was geboren.
Aan de buitenkant zie je het niet,
maar het geeft mij veel verdriet.
Keken mensen maar door de buitenkant heen,
dan voelde ik mij niet zo alleen.
Geplaatst in de categorie: verdriet