bureau

zo koud
voel jij
aan
zo zeker
dat het papier valt
om en om
potlood na punt
na komma en gum
over en over en opnieuw
waarom schreeuw ik het uit
waarom kan ik niet stoppen
en moet je vooruit
de regels kloppen niet
het einde niet in zicht
het is die droom
waar ik hoop uit put
zoals dit diepe dal
uit klimmen
beginnen
schrijf aan
aan jouw
koude geraamte
naakt in de ochtendzon
zij breekt langzaam door
en wij
wij schrijven

Schrijver: marcus neuborg, 31 maart 2010

neverending23live.nl

zon

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 5 stemmen 377