Eenzaam verdriet
Eens dat de donkere nacht viel
viel de stilte der duisternis mee
Mijn innerlijk, ietwat onstabiel
deed mij denken over ons twee
In gedachten kuste ik je lippen
zacht, als waren ze van fluweel
Hoe jij mij ooit kon ontglippen,
kon ruilen voor je luchtkasteel
Tegen oude eiken zacht praten
om hen vragen over mijn schat
Hoe wij hier toen samen zaten,
elkaar intens hebben liefgehad
Eens dat de donkere nacht viel
viel de stilte der duisternis mee
Nu rest van destijds een fossiel
door dat ene woordje: Dat nee!
Zie ook: http//www.ansentonrijkers.nl
Schrijver: Ton Rijkers, 16 september 2010
Geplaatst in de categorie: ex-liefde