Impressie
Ik ben zo moe als een krekel die verdoofd
is door een volle shot heroïne. Al het weten
glijdt weg in een groot zwart gat in de kosmos.
Ik heb besloten zelf een wandelend gedicht te
zijn en het wijzelijk daarbij te laten. Ik leg
mijn gerimpelde hand op een scherf van de oude
klok. Ik heb geen verstand van klokken, moet
hem helaas aan zijn lot overlaten. Hij woedend.
De Lange Jan beeft onder mijn zware voeten,
stampend van de afkeer. De nieuwe stenen willen
niet echt aarden. Achter oude, verweerde gevels
verrijst de tergende nepcultuur van supermoderne
bejaardentehuizen. Hij zegt dat de beslagen
verrekijker nog werkt, maar ik zie niets in de
verte en niets dichtbij. Een bloem zegt mij meer
dan alle culturen op deze aardkloot. Mijn hand
streelt het huis van Jacob Cats, ook al vond ik
zijn werk beneden peil. Hij was er toch maar.
Wij hoeven geen massa-psychose om te ontvluchten
aan onszelf. Wij drinken liever de ontwaakte
waanzin van de oprechte eenzaamheid en vrijheid.
Geplaatst in de categorie: filosofie