Hartenkreten

hartenkreet (nr. 32.968):

DOODLOPENDE WEG

Haar tengere lichaam schokte
toen zij hem opeens ontwaarde
Wat hem uit ‘t donker ontlokte
dat hij het wel met haar klaarde

Haar stem leek bijna bevroren
toen hij haar de mond bedekte
Hij fluisterde: Je bent verloren
als ze, wat hij wenste, verrekte

Haar hart hamerde als bezeten
toen zijn hand de weg verkende
Haast aan alles had hij gezeten
toen hij stopte, dit stuk ellende

Haar benen holden als gekken
om de onheilsplaats te verlaten
Thuis wilde zij alles uittrekken;
wassen, waar die handen zaten

Haar voeten ijlden naar boven
tot de badkamerdeur zich sloot
‘t Meisje snikte vol ongeloof en
huilde bij de spiegel haar nood

Haar lichaam ‘t wenste stralen
die alle feiten konden uitvegen
Natuurlijk zouden ze alle falen;
kwamen louter onschuld tegen

Haar dromen waren alle kapot
haar toekomst gans verscheurd
Zijn straf was een straatverbod
om haar heeft hij nooit getreurd