Compassie
Ik bemin haar
met heel mijn ziel, geest en lichaam,
maar samen onder één dak is onmogelijk.
Ik laat haar dus volkomen vrij,
kan ook niet anders, ben haar mindere,
aanbid de wegen die zij moedig inslaat.
Nu zwijgt zij. Nu zwijg ik in verdriet.
Alleen God ziet werkelijk mijn eenzaamheid.
Ziet werkelijk hoeveel ik van haar houd!
Niet op aarde dus. Misschien dan in de hemel.
Ik wil zo graag met haar versmelten. God, doe
niet zo wreed en verenig mij met haar!
Wat zijn er veel mensen met verdriet om hun
ware liefde voor een ander, om het onvermogen
en de onmacht, God, waarom doet U ons zo lijden?
Mijn liefde voor haar is al zo groot, dat hoeft
toch niet opgevoerd worden, kom zeg, Slavendrijver,
toon iets van compassie en vernietig het aardse
beperkende, misleidende, dodelijke.
Geplaatst in de categorie: woede