Ze zwijgt...
Nachtenlang trok ze met me op als een
onhoudbare gierzwaluw,
ze deelde met mij de meest intieme feiten,
ze dacht misschien ik heb hem teruggevonden
maar nee ik bleek de bittere afdronk van
verschraald kloosterbier in afgebroken
glazen. Het versplinterde glas maakte
bloedwonden in haar slokdarm. Ze kotste
bloed in mijn van verbazing geopende mond.
De stilte van de doordrammende eenzaamheid
maakte een zombie van mij en ook al zei ze
dat ze mijn witte kledij wilde wegtrekken,
in feite deed ze er nog meer windsels omheen
en liet ze me grofweg alleen.
Mummie Joanan dwaalt nu door de geheime gangen
van een onontdekte piramide, hij stoot zich aan
rare uitsteeksels en de pikdonkere duisternis
maakt zijn desoriëntatie compleet. Soms schuift
er een andere mummie voorbij. Griezelig en prettig
tegelijkertijd. Eeuwen geleden dat hij een vrouw
gevoeld heeft. Zijn kaken klapperen neurotisch
en gefrustreerd op en neer. Sleep de noten maar
aan. De hoogtepunten werden door dwaze leken als dieptepunten gemarkeerd. Hij viel in een onbekende
hoek in een eeuwige slaap. Had niet gebeurd als
zij niet gezwegen had en hem volop bemind had.
Lilith is wel heel wreed geworden!
Is niet de slang de slang maar zij de wurgslang?
Is ze daarom zo stil en gluiperig rond mijn nek
gekropen, alsof ze me wil vertroetelen?
Krijg ik daarom steeds meer ademnood?...
Geplaatst in de categorie: vrouwen
Ze zwijgt...
715
Geef je reactie op deze inzending: