onsterfelijk
Jij, vallend blad met gouden nerven
prachtig zacht verkleurd satijn,
in eeuwig ritme van leven en sterven
en dienstbaar in het gestorven zijn.
Je raakt de grond heel zacht en teder
en met een vederlichte zucht,
nestel jij je in het aardse
onder violette lucht.
Rustend nu en steeds maar geven
in de diepte van haar schoot,
Moeder Aarde maakt nieuw leven
uit het schijnbaar oude dood.
Zo zal jij weer bij het gloren
van de nieuwe lente zijn,
steeds opnieuw worden geboren
dat is werkelijk onsterfelijk zijn.
Zie ook: http://gedichten.mijnbestseller.nl/misspotter
Schrijver: wilma montanje, 26 september 2011
Geplaatst in de categorie: filosofie