Hartenkreten

hartenkreet (nr. 35.802):

PESTEN EN PESTEN

In donkerblauwe nachten schreien
van de dag die nimmer komen zal
De dag zonder die vuile pesterijen
die haar altijd maar volgen, overal

Tegen het duisterdonker fluisteren
van het eenzaam en van ’t verdriet
Van niemand die ‘t wil beluisteren
‘t duister evenwel luistert ook niet

In ‘t kussen dikwijls zacht wenen
zonder tranen, maar door veel pijn
Bij haar bed trillend op haar benen
om die wereld zonder zonneschijn

Tegen stille duisternis nog praten
terwijl niemand haar hoort of ziet
Dat ‘t zo niet langer meer gaat en
zich dan in slaap huilt van verdriet