Wazig
Een dichte wolk
van klamme mist
condenseert deels als
druppels in ragfijne
spinnenwebben,
plooit zich sloom,
als een vale kille deken,
benauwd beklemmend
om mijn oude, bange en
warm kloppende hart,
dat hunkerend en hoopvol
wacht op de doorbraak
van de eerste zonnestraal,
die mij keer op keer weer
nodigt door te gaan.
In de herfst van mijn leven
roepen vallende dode bladeren
soms een elegische stemming
in mij op en laten mij het
einde vaag voorvoelen.
Gelukkig blijft het tijdstip,
net als de witte, koude sfeer,
onbestemd en onbekend,
met een sprankje hoop
in nevelen gehuld.
Geplaatst in de categorie: jaargetijden